Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Sofie was de levendigste van ons gezin, nu is het hier oorverdovend stil”
Mischa, Stephan en Luna verloren 3,5 jaar geleden dochtertje Nikki in Essen
“Fietser overleden na ongeval”. Die titel staat jammer genoeg al te vaak boven artikels in uw krant. Ook de voorbije twee weken kwamen twee jonge Antwerpenaars om het leven nadat ze met hun fiets waren aangereden in de stad. Politici reageren, buurtbewoners getuigen, deskundigen geven hun mening. Waarna het nieuws uitdooft. Tot het volgende ongeval. Maar voor de moeders, de vaders, de dochters, de zonen, de broers, de zussen, de vrienden en zo veel andere naasten blijft de pijn branden. Uw krant sprak met verschillende mensen die iemand verloren door een fietsongeval. Over de impact die het plotse verlies van een dierbare had op hun leven. En over hoe het volgens hen beter kan met de verkeersveiligheid.
Drie en een half jaar geleden kwam de zevenjarige Nikki Van Oorschot op amper 75 meter van haar deur onder een vrachtwagen terecht. Pas nu beginnen haar mama, papa en zus uit het dal te kruipen. “Het gaat met ups en downs. De gordijnen zijn soms nog de hele dag dicht.”
Met een brede glimlach en een hartelijke groet zwaait Mischa Van Eekelen (40) de voordeur van het huis in de Beliestraat in Essen open. Op de bank in de living zit dochtertje Luna (12). Door het raam van de keukendeur kijkt de anderhalf jaar oude Bob, een grote Cane Corso, de ruimte in vergezeld door papa Stephan. “Bob is soms wat te enthousiast, dus laten we hem maar in de keuken”, glimlacht Mischa. Wie het niet weet, zou nooit vermoeden dat dit gezin drie en een half jaar geleden moest meemaken wat niemand wil meemaken: dochtertje Nikki, toen zeven, werd op amper 75 meter van haar huis op haar fiets doodgereden door een vrachtwagen. Een ‘klassiek’ dodehoekongeval op een kruispunt. De vrachtwagenchauffeur sloeg rechtsaf, maar zag niet dat twee jonge fietssters naast hem stonden: Nikki en haar oudere zus Luna, die toen negen was. Die laatste zag alles gebeuren.
“Het lijkt alsof alles goed met ons gaat, maar dat is gedeeltelijk de buitenkant. Dat moet je wel goed beseffen”, zegt Mischa. “Mensen zeggen me dat ik zo veel lach. Maar wat moet ik doen? De hele dag huilen? Daar heb ik niets aan. Ze weten niet wat er tussen deze vier muren is gebeurd. Wat er nog steeds gebeurt. Wij zijn drie verschillende personen met drie verschillende karakters en we verwerken Nikki’s dood elk op onze eigen manier. Dat botst soms, da’s normaal. Luna heeft het er nog het moeilijkst mee. Zij zag het gebeuren, zij heeft dat trauma. Zij zit met het schuldgevoel: ik had dood moeten zijn, want ik ben de oudste. Ik sta niet graag in mijn schoenen, maar ik zou helemáál niet graag in Luna’s schoenen staan. En toch gaat ze er heel moedig mee om.”
Dubbel gevoel
Op de dag van het ongeval had Mischa haar kinderen net uitgezwaaid. “Van bij ons thuis kunnen we het kruispunt zien waar het ongeval heeft plaatsvonden”, ver- telt Mischa. “Ze kenden dat kruispunt. Het is er niet echt gevaar- lijk, maar wel altijd erg druk. Pas als ze daar voorbij waren, was ik gerust.” “Ook die dag bleef ik hen nakij- ken tot aan dat kruispunt. Ik zag de vrachtwagen zelfs afslaan. Maar ik dacht dat ze toen al doorgefietst waren. Iets later kwam Luna huilend thuis en wist ik dat het erg was. De politie zei dat Stephan en ik beter niet naar Nikki konden gaan kijken. Dat hebben we ook niet gedaan. Achteraf gezien heb ik daar een dubbel gevoel bij. Enerzijds is het misschien goed. Anderzijds had ik me beter in Luna’s positie kunnen verplaatsen als ik haar wél had gezien. Zij heeft dat tenslotte ook moeten doorstaan.” “Stephan werd op zijn werk gebeld en kwam meteen naar huis. Het eerste wat hij tegen me zei was: ‘Ik neem jou niets kwalijk.’ Dat waren belangrijke woorden en dat vind ik nog steeds heel knap.”
Niet oordelen
Al op de dag van het ongeval moesten Stephan en Mischa zich verdedigen. Op sociale media werd hard gereageerd: veel mensen waren van oordeel dat je een kind van zeven niet zonder begeleiding naar school laat fietsen. “Ik zie vandaag kinderen fietsen die jonger zijn dan Nikki toen. Maar daar oordeel ik niet over, want dat kan ik niet. Dat mág ik niet. Zo lang je niet in andermans situatie zit, mag je niet oordelen. Niet over de ouders, niet over de kinderen, niet over de vrachtwagenchauffeur.” Mischa en Stephan namen de vrachtwagenchauffeur al vanaf het begin niets kwalijk. “Twee weken na het ongeval is hij bij ons thuis geweest. We hebben alle foto’s van de opbaring van Nikki getoond. Want hij heeft haar gezien zoals ze daar lag, na het ongeval, en ik kon het niet over mijn hart krijgen dat hij dat beeld bij zich zou houden. Ik heb hem toen gezegd, met foto’s van Nikki in mijn hand: ‘Kijk, zo mooi was ze.’ Ik hoop echt dat we op die manier een beetje hebben kunnen bijdragen aan zijn verwerkingsproces. Hij heeft twee kindjes die iets jonger waren op het moment van het ongeval. Tuurlijk heb ik achteraf wel eens op hem gevloekt. Maar we kunnen het niet terugnemen. Voor hetzelfde geld was Luna ook onder die vrachtwagen terechtgekomen. Nee, die man moet niet meer afzien dan hij al gedaan heeft. Hij niet, en wij niet.” Drie jaar en half na de feiten komt het gezin er stilaan weer bovenop. Maar de strijd die Mischa, Stephan en Luna hebben gestreden was – en is – lang en zwaar. “Wij hebben als koppel op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien. Want wat is er nou makkelijker dan weglopen? Niets toch? Maar we beseften: we moeten vechten. We moeten er zijn voor háár. (wijst naar Luna) En dat vechten, dat gaat met ups en downs. Mijn gordijnen zijn niet voor niets soms de hele dag dicht. Het eerste anderhalf jaar heb ik iedere nacht, iédere nacht, naar de dvd van de uitvaart van Nikki zitten kijken. Waar had ik het beter kunnen doen? Waar heb ik fouten gemaakt? En ook: waarom wij? Maar op een bepaald moment hebben we gezegd: we moeten de bladzijde omslaan. Het boek moet niet dicht. We moeten verder lezen, maar we moeten ook pagina’s opnieuw kunnen lezen. Na een jaar heb ik geprobeerd om opnieuw te gaan werken, maar het ging niet meer. Nu ben ik huisvrouw en zorg ik voor Luna.” Luna gaat ondertussen zelf terug met de fiets naar school. “In het begin durfde ze dat niet. Maar op een bepaald moment heeft ze toch beslist dat het weer tijd was.
MISCHA Mama van de overleden Nikki “Twee weken na het ongeval is de vrachtwagenchauffeur bij ons thuis geweest. Ik heb hem toen gezegd, met foto’s van Nikki in mijn hand: ‘Kijk, zo mooi was ze.’”
Ik ben haar een eind gevolgd en stap voor stap heb ik haar weer alleen laten gaan. Ik moest haar dat vertrouwen geven. Ik vraag haar wel altijd om te sms’en als ze goed is aangekomen. En pas wanneer ik drie kwartier nadat ze thuis vertrokken is géén telefoon heb gekregen, kan ik aan mijn dag beginnen.”
Voorlichting
Sinds het ongeval is Mischa meer bekommerd geraakt over verkeersveiligheid in haar gemeente. “Ik ben in de ouderraad gegaan en doe mee het verkeersoverleg. Ik wil op de hoogte zijn van wat er gebeurt op het vlak van verkeersveiligheid. Ik vind voorlichting erg belangrijk. Eigenlijk vooral naar de fietsers zelf toe. Dat begint bij de ouders. En ik wéét dat er dan mensen zullen zeggen: ‘Ja, maar, die van jou…’ Maar ik weet dat ze het goed heeft gedaan. Na het ongeval zijn we naar de procureur gestapt om het dossier volledig door te lichten. Ik moést weten of Nikki ergens in de fout was gegaan. Of het ongeval op een of andere manier aan haar te wijten was. Dat bleek niet zo te zijn. De vrachtwagenchauffeur had achter mijn dochters moeten blijven. Nikki stond netjes te wachten, zoals dat hoorde. Daar ben ik supertrots op.”