Gazet van Antwerpen Stad en Rand
”Niet goed genoeg om te winnen”
Acht crossen gereden en nog steeds staat de teller van Wout van Aert op nul. Zowel zaterdag in Kruibeke als zondag in Zonhoven moest hij vrede nemen met de tweede plek. Wéér tweede, en wéér achter Van der Poel. Sinds hij prof was, moest Van Aert nog nooit zo lang wachten op winst. Vervelend? Hij zucht: “Het gaat niet helpen om mij daar druk in te maken. Dan komt die zege zeker niet.”
Het is nieuw voor Van Aert. Nieuw maar niet prettig. Zelfs in zijn allereerste profmaanden was de eerste overwinning nu al binnen. Van Aert was pas 20 destijds – in 2014 – en officieel nog belofte, maar in Kruibeke pakte hij toen zijn allereerste zege bij de elite. Datzelfde Kruibeke waar hij zaterdag nog maar eens op de tweede plaats strandde. Wat een dag later in Zonhoven opnieuw gebeurde. En tweemaal was het dezelfde naam die hem weer te snel af was – u weet wel wie. Resultaat: Van der Poel zit intussen aan acht zeges in negen crossen. Bij Van Aert blijft die grote nul maar gapen.
Nochtans leek Van Aert in Zonhoven eindelijk weer eens met zijn ouwe succesrecept uit te pakken. Voor het eerst dit seizoen startte hij sneller dan Van der Poel en sloeg zelfs een kloofje. In de wetenschap dat de loodzware kuil met zijn vele zand- en loopstroken Van Aert in het verleden altijd op het lijf geschreven waren, leek er even een zegerush in de maak. Maar ook dat weten we dus na gisteren: er is dezer dagen meer nodig om Van der Poel uit evenwicht te krijgen. Veel meer. “Wie niet waagt, niet wint”, legde Van Aert zijn blitzstart uit en gaf toe even gehoopt te hebben dat ze hem een uur lang niet zouden terugzien. “Omdat ik dat vroeger heel vaak gekund heb. In mijn goede dagen is dat mijn manier van koersen. Nog meer omdat ik eindelijk eens goede benen had vanaf het begin. De voorbije weken was het altijd wachten tot Mathieu vooraan kwam om er dan toch afgereden te worden. Nu was het tenminste al eens even andersom. Al blijft het eindresultaat wel hetzelfde.”
Dat is het verschil met Van Aert in zijn beste dagen. Toen zou inderdaad niemand hem teruggehaald hebben. Nu sloot Van der Poel in Zonhoven na drie rondes vlotjes aan om even later op zijn beurt Van Aert achter te laten. Ditmaal wel definitief. Van Aert gaf het grif toe: “Ik weet niet wat het was. Maar opeens kreeg ik een klop van de hamer. Op de loopstrook fladderde Mathieu omhoog, terwijl ik precies stilstond. Ik verloor direct twintig seconden.” Waarna de winnaar gekend was.
Niets goed
Meteen zijn de verhoudingen weer duidelijk. Wie na Ronse en de zege van Van der Haar vorige week dacht dat de grote dominantie van Van der Poel geweken was, mag die hoop alweer opbergen. De kloof tussen de Nederlandse en de wereldkampioen is niet meer zo groot als in de Amerikaanse septembercrossen, maar Van Aert kan niet verbergen dat hij fragiel blijft. Dat blijkt uit die ene slechte ronde.“Dat had ik vroeger nooit en is mij dit seizoen al een paar keer overkomen”, besefte Van Aert. “En dat heb je als je op je limiet zit: dan kan je niets goed. Dan kan je geen bochten pakken, dan kan je niet lopen…”
Net zoals het blijkt uit de moeizame manier waarop hij dit seizoen stapjes vooruit zet. Zonhoven, besefte Van Aert, was niet beter dan Ronse. “Het was hooguit vergelijkbaar.” Maar nog het meest blijkt het uit het feit dat
Zonhoven eindelijk eens een cross was waar kracht en loopvermogen belangrijker zijn dan louter techniek. Dit zou zijn terrein moeten zijn. Met enige dramatiek gesteld: als het hier niet lukt voor Van Aert, waar dan nog wel? “Ach, mij druk maken gaat niet helpen”, besloot Van Aert. “Dan komt die zege zeker niet. Op dit moment kan ik er wel allerlei verhaaltjes rond verzinnen, maar de realiteit is simpel: ik moet gewoon beter worden. Mijn prestatie is momenteel niet goed genoeg om een koers te winnen.”