“Ik was het even helemaal zat”

FREDERIK VAN LIERDE diep ontgoocheld, opgave na blunder organisatie

Hawaï lijkt stilaan vervloekt voor Frederik Van Lierde. Na een buikspierblessure (2014), uitdroging (2015) en een onterechte tijdstraf (2016) was het dit keer een blunder van de organisatie die de wereldkampioen van 2013 nekte.

Zaterdag 14 oktober, 18.30u Hawaïaanse tijd. Vier uur nadat de Duitser Patrick Lange in een nieuwe recordtijd aan de pier van Kona zijn eerste WK Ironman heeft gewonnen, kloppen we vier kilometer verderop aarzelend op de deur van het appartement van Frederik Van Lierde. De 38-jarige West-Vlaming heeft net een van de grootste ontgoochelingen uit zijn carrière achter de rug en we weten niet in welke toestand we de Sportman van het Jaar 2013 zullen aantreffen. Poedelnaakt op de massagetafel, zo blijkt. Terwijl de vaardige handen van masseur Marc proberen om de teleurstelling samen met het melkzuur spiervezel per spiervezel uit het afgetrainde lichaam te verdrijven, zetten wij ons voorzichtig als een zielenknijper op de rand van zijn bed om Van Lierde zijn frustratie te laten uiten.

“Alles was zo goed begonnen”, zucht de triatleet. “Ik was met de koplopers uit het water gekomen en in het fietsen was ik zonder te veel energie te verspelen naar voor opgeschoven. Op het klimmetje halfweg brak de kopgroep in twee, ik zat perfect mee vooraan. En dan is er die blunder van de organisatie in de wisselzone...” Van Lierde slaakt een diepe zucht en duwt zijn hoofd stevig in het kussen van de massagetafel terwijl hij de ontgoocheling verbijt.

Halfweg het fietsnummer van de Ironman is er een bevoorradingszone. Daarin krijgen de atleten door vrijwilligers van de organisatie hun special needs bag aangereikt, een zakje met persoonlijke drinkbussen en energierepen die atleten op voorhand hebben afgegeven aan de organisatie. “Niemand stond klaar met mijn zakje”, aldus Van Lierde. “Ik hield halt op het einde van de zone en vertelde een ref dat mijn zak er niet was. Dan moesten ze die tas een paar honderd meter verderop gaan zoeken in een tafel vol gelijkaardig tassen. Twee minuten heb ik daar staan wachten.”

“Ik was zo gefocust op een wedstrijd zonder tegenslag en dan kom ik zoiets tegen. Gevloekt dat ik heb. Terwijl de grote baas van Ironman erop stond te kijken. Verdorie, wat is dit hier nu toch

weer? Voor de zoveelste keer word ik genekt door iets waar ik totaal niet aan kan doen.”

Jaar vol tegenslag

Van Lierde verliest door het oponthoud twee kostbare minuten. Dat hoeft in een wedstrijd die acht uur duurt niet fataal te zijn, maar het is vooral in het hoofd dat onze landgenoot de race door zijn vingers laat glippen. “Ik heb nog wel ge- probeerd op de fiets om mijn moreel hoog te houden, maar ik verloor in mijn eentje tegen die koplopers steeds meer terrein. Na enkele kilometers in de marathon ben ik gestopt. Ik kon het niet meer opbrengen. Ik zette mij langs de kant en haalde mijn rugnummer eraf. Mijn broer Vincent probeerde mij er nog van te overtuigen om verder te lopen, maar dat zag ik niet zitten. Ik ben mentaal geplooid, niet fysiek.”

Van Lierde had nochtans zijn portie pech dit jaar al wel gehad. Zijn Ironman van Zuid-Afrika ging de mist in nadat hij tijdens een trainingsritje bewusteloos werd geslagen bij een gewelddadige overval, zijn zege in Nice verspeelde Van Lierde bijna door zijn hoofd tot bloedens toe te stoten tegen een douchekop. Ondanks al die tegenslagen vocht een strijdvaardige Van Lierde telkens met succes terug. Maar de vermiste special

needs bag in Hawaï bleek het pechgeval te veel. “Normaal gezien kan ik mij altijd snel na een tegenslag herpakken, maar door de optelsom van al die tegenslagen van het voorbije jaar lukte dat vandaag niet meer. Als je in een Ironman wil presteren, moet je jezelf pijn kunnen doen. Die wil was er niet meer. Ik was het even helemaal zat. Ik ben ook maar een mens. Achteraf heb ik daar wel een wrang gevoel over. Mensen zullen nu misschien zeggen dat ik een zager en klager ben, maar je zou voor minder. Al die opofferingen van een jaar zijn plots weg door een fout van iemand anders.”

Vorig jaar spoelde Van Lierde na een mislukt WK zijn kater meteen door met een zege in de Ironman van Mexico. Maar dit keer staat er geen revanche op het menu. “Vorig jaar had ik na Hawaï nog geen overwinning, maar dat is nu anders dankzij mijn zeges in de Ironman van Nice en Vichy. Ik ga nu eerst de batterijen opladen. En zo snel mogelijk naar mijn kindjes, want die bleven in België. Gelukkig heb ik al eens gewonnen in Hawaï. Dat kunnen er niet veel zeggen. En op je 38e kan je al eens makkelijker iets relativeren. De wereld is niet vergaan.” Van Lierde zegt het met een glimlach. Dan heeft ons halfuurtje therapie blijkbaar toch zijn werk gedaan.

Frederik Van Lierde “Gelukkig heb ik al eens gewonnen in Hawaï. En op je 38e kan je al eens makkelijker iets relativeren. De wereld is niet vergaan.”

Het hoeft niet meer voor Van Lierde, het shirt gaat uit, de exwinnaar stapt uit de wedstrijd. FOTO RR