Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Al kan ik maar voor enkelen het verschil maken”
Samira Azeroual werkt twintig jaar in het onderwijs in Antwerpen. Eerst als islamleerkracht, de laatste twee jaren als beleidsmedewerker van een grote basisschool, en nu als directrice van De Kleine Wereldburger. “We moeten nú naar een maatschappij waar iederéén thuishoort”, zegt ze. “In 2020 zal meer dan de helft van de Antwerpenaars een migratieachtergrond hebben”, zegt Samira Azeroual, moeder van drie en directrice van de Borgerhoutse Steinerschool De Kleine Wereldburger. “Als we de jongeren met een migratieachtergrond vandaag niet coachen, steunen en ervoor zorgen dat ze álle mogelijke kansen krijgen, in wat voor een maatschappij zullen we dan over twintig jaar leven? Ik maak me grote zorgen omdat ik weet dat veel jongeren vandaag niet op hun plek zitten. Daarom is het nu het moment om na te denken over hoe we vanuit een gemeenschappelijk waardepatroon een samenleving kunnen creëren waar iedereen zich thuisvoelt, ongeacht taal, cultuur of dresscode.” “Kinderen, jongeren, kijken naar mij op omdat ik het, ondanks mijn achtergrond, gemaakt heb en nu directrice ben van een school. Maar ik ben van nature een volharder, niet iedereen kan dat. Daarom wil ik jongeren op het hart drukken niet op te geven en te blijven doorgaan. Ik kan dat niet voor heel België doen, maar als ik voor enkelen het verschil kan maken, is dat al prima.” Samira Azerouals vader was een van de eerste Marokkanen die in 1964 in de mijn van Waterschei begonnen te werken. Samira is geboren en getogen in Antwerpen. Ze liep school in een katholiek instituut en was de primus van de klas. Toch werd ASO haar door het PMS, het vroegere CLB, afgeraden en startte ze met een klein hartje aan TSO. “De leerkrachten die in mij geloofden, zijn me bijgebleven, maar degenen die niet in mij geloofden ook. Ik herinner me dat mijn klastitularis mij aan het einde van het schooljaar ‘vergeten’ was te vermelden als ‘eerste van de klas’. Ik kreeg mijn geschenkboek achteraf, in de coulissen, zonder applaus. Natuurlijk was ze me niet ‘echt’ vergeten, ze gunde het me gewoon niet. Een pijnlijke ervaring die ik me eeuwig zal herinneren. Helaas maken veel jongeren dat nog elke dag mee, die discriminerende muren zijn er nog steeds. Daarom is een project als PEP! zo belangrijk.”