Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik voelde twee reuzen op mijn schouders”
Nieuwe scenarist Eric Giacometti loodst Largo Winch 21ste eeuw in
New York, 20 december 2017. De Dow Jones is in vrije val. 1.000 miljard dollar verdampt in minder dan een halfuur vooraleer de koersen zich weer herstellen. Miljardair Largo Winch krijgt de zwartepiet toebedeeld. Met dat verhaal volgt scenarist Eric Giacometti zijn beroemde voorganger Jean Van Hamme rimpelloos op in Morning Star.
Het was schrikken voor tekenaar Philippe Francq, die dag in 2015 toen zijn scenarist Jean Van Hamme (78) per brief pardoes aankondigde dat hij uiteindelijk ook met Largo Winch wilde stoppen. Van Hamme is niet zomaar een scenarist. In het realistische stripgenre schrijft hij sinds de jaren zeventig de ene Europese stripbeststeller na de andere: Thorgal, XIII, De Chninkel, Largo Winch… “Er was even radeloosheid, ja”, knikt de in Zuid-Frankrijk wonende Belgische tekenaar Philippe Francq (55). “Een scenarist als Van Hamme vervang je niet zomaar. Maar ’s anderendaags was er plots dat ene idee: waarom niet Eric Giacometti vragen? Uitstekend thrillerschrijver, ervaren economiejournalist en bovendien een vriend van mij die ook nog eens van Largo Winch houdt...”
Verpletterend
Eric Giacometti (54) schrok al even hard: “Mijn God, Jean Van Hamme opvolgen, dat is echt niet evident. Eerst dacht ik: wow! Toen kwam de paniek. Zeker toen ik de verhalen van Largo Winch opnieuw begon te lezen, dit keer niet als liefhebber, maar als professional. Van Hamme kan als geen ander complexe intriges helder in twee delen vertellen. Toen ik dat besefte, was er verpletterende twijfel. Ik voelde twee reuzen op mijn schouder, rechts Van Hamme, links Francq. Gelukkig heeft Philippe toen gezegd: neem je tijd, je moet je niet haasten. Dat heeft geholpen.” “Het grote verschil met Van Hamme is dat Eric van dezelfde generatie is als ik”, zegt Francq. “Toen Van Hamme voor mij begon te schrijven, was hij al een gigant. Ik kwam nog maar net kijken. Hij had de leeftijd van mijn vader. Ik had vertrouwen, ik wilde niet tussenkomen. Hij heeft me dat trouwens ook nooit gevraagd. Hij schreef, stuurde het verhaal op, ik ontdekte het als lezer en tekende het uit. Dat was het dan. Waarna we samen op tournee gingen om de nieuwe Winch te lanceren.” “Met Eric is dat anders. Ik weet min of meer wat ik kan verwachten. Ik kan me al voorbereiden. Bijvoorbeeld fotoreportages maken voor decors. Twee dingen heb ik hem gevraagd: dat hij een einde zou breien aan de losse eindjes van het vorige tweeluik. En dat Largo Winch voluit de 21ste eeuw zou binnenstappen. In de vorige delen was hij nog te zeer de erfgenaam tegen wil en dank van een grote industriële groep uit de 20ste eeuw. Met de digitale revolutie gaat de economie – alles eigenlijk – veel en veel sneller.”
Geen vette vinger
En zo vertelt Giacometti een intrige over een beurscrash waarvan de Winchgroep de schuld krijgt. De scenarist baseert zich daarvoor op de ‘flash crash’ van 6 mei 2010, toen de Dow Jones naar onder tuimelde en even snel weer punten herwon. Waarbij Giacometti in twee plaatjes ook nog eens de financiële crisis van 2008 bevattelijk maakt.
“Als financieel-economisch journalist voor een niet gespecialiseerd dagblad als Le Parisien was het ook mijn taak om complexe zaken eenvoudig te vertellen zonder ze te vervormen. Tegenwoordig wordt 60 tot 70% van de aanen verkopen van aandelen bepaald door computers. In 2010 dacht men eerst nog aan een ‘fat finger’ (een crash door een tikfout, red.), nu weet men het dat het de algoritmes zijn geweest. Dat is angstwekkend. Het waren de computers die zot werden. Net zoals op de dag van de Brexit het pond even crashte. Ook daar waren het de computers die de zaak overinterpreteerden.”
Spartacus en Caesar
In die wereld beweegt zich nu le nouveau Largo Winch. “Neen, hij is niet bovenmenselijk”, ontkent Giacometti. “Het is niet omdat hij geen bedrijven herlokaliseert of werknemers niet zomaar ontslaat, dat hij niet relevant is. Winch is een kapitalist zoals er meer zouden moeten zijn. Ik zou willen dat mijn grote baas indertijd wat meer had van Winch.” Francq: “Het is ook een personage dat tegen wil en dank een economisch imperium heeft geërfd. Een humanist die niet voorbestemd was om een wereldconsortium te leiden. Winch is een beetje als Spartacus die een Caesar wordt. Dat maakt hem net interessant.” JAN BEX