Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Te goed om bij Daan te drummen
Isolde Lasoen Cartes Postales
Zo, dat weten we ook weer: de solocarrière van Isolde Lasoen, drummer bij onder andere Daan, is meer dan een hobby. Wie een album levert zoals Cartes Postales kan toch niet van plan zijn eeuwig ten dienste van collega’s te blijven werken? Cartes Postales is Isoldes eerste album met eigen materiaal. Dat dit zo sterk zou worden, zagen we niet aankomen. Lasoen schreef alle songs en deed dat grotendeels in het Frans, een taal die voor haar meer poëzie uitstraalt. Ze zingt ijl en smachtend en geeft producer Jeroen Swinnen alle ruimte. Hij laat die retrogetinte songs landen in een soms wollig, soms groovy bedje van mooie orkestratie en rijkelijke arrangementen, inclusief strijkers en blazers. We kunnen ons voorstellen dat ook een retrofetisjist als Alex Callier bewonderend knikt bij het beluisteren van liedjes met een sterke sixtiesstempel, alsof Shirley Bassey en John Barry weer samen aan de slag zijn gegaan. John ‘James Bond’ Barry? Ja, die John Barry: Isolde droomt ervan ook filmmuziek te schrijven, een vaardigheid die ze blijkens enkele instrumentale passages al helemaal in de vingers heeft. (sv)
Jessie Ware Glasshouse
Wordt één woord binnen de popmuziek vaker onterecht gebruikt dan ‘soul’? Grote firma’s gebruiken de term te vaak om de authenticiteit van een gladgestreken artiest te bewieroken: Sam Smith, Rag ’n Bone Man, Emeli Sandé, Adele… Op haar derde album glijdt ook de Britse Jessie Ware verder af naar de prefabvariant van het genre. Met imitaties van gospel en stemcapriolen die lidmaatschap van de Mariah Carey en Whitney Houstonfanclubs doet vermoeden, is het op Glasshouse lang zoeken naar wat waarachtigheid. Die vind je in Slow Me Down of Stay Awake, Wait for Me, songs die bewijzen dat Ware nog het meeste indruk maakte wanneer ze zo weinig mogelijk wordt omkaderd. Drie albums ver komt er geen beterschap in zicht: deze jonge moeder lijkt voorbestemd tot een lange carrière van designpopmuziek, terwijl haar echte talent te vaak onder de oppervlakte blijft. (sv)
Valerie Eyckmans Het belang van schoon ondergoed
De naar Antwerpen uitgeweken Kempense tekende in 2013 met Verloren maandag voor een straf debuut. De satirische, cynische stijl van Valerie Eyckmans (°1977) beloofde veel. Daarom volgde De dierbaren snel. Te snel, volgens critici, nummer twee viel meteen tussen de plooien. Nu is er Het belang
van schoon ondergoed. Omdat niemand een boodschap heeft aan een onderbroek die lijkt op een schilderij van Jackson Pollock, lezen we. Centraal staat de relatie tussen leegloper Sam en Missy. Zij vecht tegen kanker. Na Missy’s dood besluit hij haar bucket list af te werken. Eyckmans dompelt het allemaal alweer onder in een warm bad vol zwarte humor. Maar haar de vrouwelijke Brusselmans of Marnix Peeters noemen is een brug te ver. Hoewel, ze waagt zich met het figuurtje Ella ook aan lectuur voor kleuters. (dp)
Beck Colors
Van Beckfans wordt enige rekbaarheid verwacht. Hun Amerikaanse idool is zowel Dr. Jekyll als Mr. Hyde: de ene dag de introspectieve singersongwriter van plaatjes als Sea Chan
ge, de volgende de voorganger van hedonistische dansfeestjes op zijn Odelay. Op Colors overheerst dat laatste, al ontspoort het album nooit tot de discoparty die we na de panfluit in de opener en titelsong verwachten, een halfjaar na Everything Now van Arcade Fire. Maar gefeest wordt er wel degelijk, in songs als Seventh
Heaven, I’m So Free en het aan Ben Folds verwante Dear Life. Wie zoekt naar diepere boodschappen is er deze keer aan voor de moeite. En van de introspectie van het drie jaar oude Mor
ning Phase is hier geen spoor meer. Maar aan belachelijk catchy popsongs geen gebrek, ook met dank aan producer Greg Kurstin, die na recent werk met Foo Fighters en Liam Gallagher bewijst dat hij niet op rockproducties is overgeschakeld, maar gewoon zijn horizon ruimer heeft gemaakt. (sv)
Admiral Freebee A Duet for One
Tom Van Laere is een podiumbeest. Dat Admiral Freebee voor zijn eerste livealbum dat beest temt en voor een akoestische aanpak kiest, is een gedurfde en vaak ook juiste keuze. Admiral Freebee live, dat is de boomlange Tom Van Laere, haarband boven de dunnende coupe, druipend van het zweet, ‘grizzly look’ en priemende ogen. En straffe songs. Op A Duet for One komen die songs soms nog beter tot hun recht in een akoestische bewerking met mooie backing vocals. Zo leerden we hier Admiral for President, Getting
Ready for Luck, Buddy of Nobody Knows You nog meer appreciëren. En Man in the Long Black Coat is een mooie Dylancover. Maar soms ligt onze lat hoger. Coming of the Night is niet helemaal af zonder de piek van het origineel: de tweede stem van Emmylou Harris. En Oh Darkness en Breaking Away mogen dan overeind blijven, we hebben toch het gevoel dat hier een TGV rijdt met de remmen aangetrokken. Duet for One is een mooi, maar met zijn tien songs ook zuinig tussendoortje. (sv)
Below the Surface Johannes Lassen, Sara Hjort Ditlevsen
Drie terroristen gijzelen vijftien Deense burgers diep onder de grond, in een in aanbouw zijnde metrostation in Kopenhagen. Het uitgangspunt van Below the Surface mag nogal stereotiep klinken, de bedenkers doen er alles aan om de kijker bij de les te houden. Zijn deze daders wel ‘terroristen’? Wat is hun doel? Hoe ver kan de rol gaan van de televisiejournaliste die zich graag laat inschalen in een geldinzameling, omdat Denemarken weigert losgeld te betalen? Hoe moet een overheid dan omgaan met dit soort situaties? Door de link te leggen met een oorlogsoperatie in het MiddenOosten sluit Below the
Surface wat aan bij het Noorse Nobel. De onderhandelaar blijkt een exsoldaat die ontsnapte aan een gijzeling en in een van de gijzelnemers zijn beul meent te herkennen. Maar hoe ging die ontsnapping dan precies? De reeks bevat wat twists die de kijker op het verkeerde been houden en vooroordelen tegengaan. Dat levert degelijke maar nooit onvergetelijke televisie op. (sv)
The Zookeeper’s Wife Jessica Chastain, Johan Heldenbergh
Actrice Jessica Chastain pleit voor een Hollywood waarin vrouwen meer te zeggen hebben. Door als producent films een duwtje te geven, hoopt ze haar stempel te drukken. Op haar twaalf geraakte ze gefascineerd door de Holocaust door een spreekbeurt over Anne Frank,
The Zookeeper’s Wife zit in het verlengde van dat verhaal. Antonina (Chastain) runt samen met haar echtgenoot Jan (Johan Heldenbergh) de zoo van Warschau, tot die bij het begin van de Tweede Wereldoorlog wordt gesloten. De twee organiseren zich om Joden te helpen ontsnappen uit het getto van die stad. Regisseur Niki Caro brengt dat verhaal in beeld als een klassiek oorlogsdrama en valt bij momenten in herhaling. De vertolkingen – ook van Daniel Brühl als Duits zoöloog en officier die verliefd wordt op Antonina – zijn degelijk. Wanneer Caro haar op ware feiten gebaseerd verhaal te wollig aandikt, biedt de kleurrijke omgeving van de dierentuin afleiding. (sv)