Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Kristel Verbeke
KRISTEL VERBEKE
“Ik ben blij dat ik ‘de stem’ van kinderen mag zijn”
Neen, ze heeft geen burnout en neen, ze voelt zich niet het kneusje van K3 dat niet meer aan de bak komt. Kristel Verbeke (41) had deze zomer gewoon even tijd nodig om uit te maken waar haar hart sneller voor gaat slaan. En dat is niet zingen, maar tvprogramma’s maken voor Eén. “Ik mik op een volwassen publiek. Maar kinderrechten spelen er wel een grote rol in.”
Het lijkt alsof Kristel Verbeke twee jaar na de afscheidstournee van K3 pas helemaal is opengebloeid. Modieuze fluwelen broek, zwarte pull en hakschoentjes. Ze straalt. En dat voor iemand die volgens de gespecialiseerde pers een burn-out zou gehad hebben en depressief thuis zat te kniezen omdat ze na haar vertrek als manager bij K3 nergens nog aan de bak kwam. “Ik heb die verhalen ook gelezen”, zegt ze ferm. “En er is in de verste verte niets van waar. Die covers van tijdschriften kwamen wel hard binnen. Ook al heb ik al jaren ervaring en weet ik wel dat ik zulke dingen moet relativeren: ik ben ook maar een mens. Ik had, heel simpel en zoals ieder mens, gewoon wat tijd nodig om mijn gedachten te ordenen.”
Het leek een rare timing om te stoppen als manager bij K3: Hanne, Klaasje en Marthe begonnen in juni net aan hun eerste film. Dan had jij ze wel met raad en daad bij kunnen staan? Ik vond het net het perfecte moment. Ik had alles achter de schermen nog mee voorbereid, het scenario twintig keer doorgenomen, de meisjes gebriefd,... Zo’n film is het ding van de regisseur en die moet je laten doen. Ze gingen samen zes weken op een boot zitten in Rotterdam, in hun filmbubbel, … de première was pas zes maanden later en dan ben je weer een half jaar verder. Mij leek het dus in juni het gepaste moment om de meisjes los te laten. Dat is ook een teken van vertrouwen, hé, een cadeau, om iemand durven los te laten en te zeggen: ik vertrouw je genoeg. Mensen zagen dat misschien als een teken dat ik K3 niet kon loslaten, maar ik voelde dat ik een meerwaarde kon zijn voor het project omdat ik het DNA van K3 na al die jaren door en door kende. Ik voelde me ook verantwoordelijk voor die nieuwe meisjes. Misschien heb ik onderschat dat je ook als manager dat drukke K3-schema moet blijven volgen. Wat niet simpel is, zeker als je zo perfectionistisch bent als ik.
In de wandelgangen klonk het dat de meisjes het beu waren om betutteld te worden. Ik hen betuttelen? Dan ken je mij nog niet! (lacht) Ik zie ze nog af en toe hoor, samen of apart, en dan gaan we iets drinken. We schieten goed op met elkaar. Nu ik er niet meer bij ben, beslissen ze meer met hun drieën en ik merk dat ze daar ook echt van genieten.
Iedereen blij. En jij ook, want je hebt nieuws. Ja, Eén en ik hebben elkaar na enkele gesprekken gevonden. We hebben ons voor een langere termijn aan elkaar verbonden. In 2018 komt er een programma waaraan ik al een tijd werk. Ik presenteer het niet allen, ik maak het ook echt. Samen met een regisseur, een ploeg researchers en een cameraman en monteur. Die betrokkenheid van a tot z, dat samenwerken aan een project, is helemaal mijn ding. Wat voor een programma wordt het? Ik ben al heel lang gepassioneerd door kinderrechten. Kinderen mogen wel komen opdraven om kunstjes te doen in programma’s als Belgium’s Got Talent of The Voice, maar op televisie hoor je hen maar weinig over universele thema’s als rouwen of godsdienst. Waarom moeten kinderen tot hun achttien onder een stolp blijven zitten? Laten we gewoon eens luisteren naar wat ze te vertellen hebben.
Je deed dat toch al in Generatie K XL op Ketnet? Daar is misschien wel het idee ontstaan, maar wat ik nu voor Eén ga doen is toch nog anders. We mikken ook op een groter en breder publiek. Maar let op, ik sta ook nog voor entertainment. Daarom ga ik ook Steracteur Sterartiest doen, als jurylid. Dat doe ik graag.
Maar die kinderrechten zijn echt je ding. Ja, ik heb deze zomer echt beseft waar mijn hart sneller voor gaat slaan. Ik ben nu ook voorzitter van een advies- en overlegorgaan van het Kinderrechtencommissariaat. Mensen uit verschillende hoeken bij elkaar brengen om te informeren en te overleggen, dat vind ik zalig. Aan tafel zitten met mensen die écht iets kunnen veranderen en daarbij ook mijn mening willen, dat vind ik belangrijk. Niet dat ik de waarheid in pacht heb, maar ik kan wel een stem zijn voor kinderen, een brug.
Dat was je ook met K3. Absoluut. Kinderen in probleemsituaties die naar een K3-show kwamen kijken, konden hun zorgen even helemaal vergeten. Of met een goed liedje alleen op je kamer zitten huilen, dat doet deugd. Ik had dat met Ik voel me zo verdomd alleen van Danny De Munck. Ik ging helemaal op in die tekst. Mijn jeugd was dan misschien moeilijk, maar daardoor ben ik nu zo dankbaar voor alles. In de eerste plaats voor mijn fantastische vent op wie ik nog altijd zo verliefd ben. En voor K3 natuurlijk. We hebben achttien jaar lang toch wel iets betekend. (Net op dat moment komt een vrouw die jarig is een beetje zenuwachtig vragen of ze een selfie mag maken om haar dochter te verrassen, Kristel poseert gewillig, red.) Zie je wel, ik zal altijd Kristel van K3 blijven, dat gaat niet weg, en dat vind ik niet erg.
Jij hebt geen behoefte om een soloplaat te maken, zoals Karen en Josje? Applaus is verslavend, maar ik vind mijn waardering nu ergens anders. Natuurlijk zing ik thuis, maar ik heb voorlopig geen behoefte om op een podium te staan, ook al heb ik concrete vragen gekregen daarvoor. Ik heb mooie andere plannen. Ik ben rustig en toch gretig. Dat is dus mooi in balans.
JAN RUYSBERGH
Kristel Verbeke zit vanaf 2 november elke donderdag als jurylid in Steracteur, Sterartiest. Vanaf 5 november presenteert ze elke zondag om 9.55u Generatie K XL op Ketnet.