Het goud blinkt wat minder

Ja, Bazart stond met recht en rede in het Sportpaleis. Ze doen iets fris met de moerstaal, is het grootste succes dat ooit in onze charts neerstreek en het trio Mathieu TerrynSimon NuyttenOliver Symons heeft een hoog postergehalte. Maar laat je daarmee ook een onuitwisbare passage noteren? Sorry jongens, neen. In de groothal viel het totaalpakket zaterdag niet sterk genoeg uit.

Het Sportpaleis was het voorlopige eindpunt van een steile klim van nog geen twee jaar, met één langspeler, één in steen gebeitelde hit en een veroveringstocht van festivals en kleinere vaderlandse zalen. Probleem is dat Bazart op de top van die klim de facto niets nieuw deed. Het confettikanon van de AB-shows en de knappe ledmuren van de twee triomftochten in de Lotto Arena waren er ook deze keer bij, hun lichtgevende catwalk werd al eens platgetreden door maatje Max Colombie. En vooral: het Sportpaleis bleek bij momenten te groot, het oeuvre te klein. De nieuwe The Subs-remix van

was een dankbare opener en de eerste meebruller, stak de frontlinie in lichterlaaie. Maar met het opgeklopte en

ging het inferno even Voodoo

Nacht,

Zienderogen

Census snel weer liggen. ‘Trop entendu’, heet dat, en zo zouden er nog volgen.

Vooraf leek het niet aan de meute te zullen liggen; zelfs de roadie die een statief kwam bijstellen werd onthaald op hysterisch gekrijs. Maar Terryn, nochtans een geboren voorman, kreeg geen greep op zijn volgelingen. Noodgedwongen speelde hij al vroeg de emo-kaart: “Sportpaleis, het is hier veel te stil. Pak mekaar eens goed vast, zie elkaar graag!” Maar vooral in de tribunes werden armen gekruist. Tja, vader- en moederlief moesten hun bakvis op het middenplein ook weer naar huis rijden. Al treffen ook de jonge fans schuld: zelfs bij de achtste hervatting bracht de massa geen schwung in

Bazart deed z’n best, scoorde punten met de sterke riff in maar groef bij hun Grote

Lux.

Open,

Proef nooit dieper dan wat we voorbije twee festivalzomers al zo vaak hebben gehoord.

Ei zo na begon de show te kabbelen, tot een intiem intermezzo vooraan de catwalk het patroon brak. Met het oude kon Bazart eindelijk verrassen: fragiel en driestemmig toonden Terryn, Nuytten en Symons zich op hun best. in gestript formaat, kwam een eerste keer langs, groeide van een katholiek beestje tot smerige, spannende ninetiestechno. Buiten het keurslijf, het kan dus. En kijk eens, met werd zelfs een kersverse track gelanceerd. Maar trok te veel registers open en landde op kleffe powerrock, en een cover als

hoort eigenlijk niet meer thuis in een set als deze.

Kortweg, het ontbrak aan groei. En stilstaan is achteruitgaan. Maar het is Bazart vergeven. Misschien stonden ze, met maar één plaat onder te arm, te vroeg in het Sportpaleis, maar ze stónden er toch mooi. En in de bisronde – en een verdraagzaam uitgesponnen

in vol ornaat – was het knallen. De pauze komt op een goed moment, zowel voor het publiek als voor Bazart zelf. Een goeie biefstuk, wat aandikken en lessen trekken voor de volgende doortocht, volgend jaar op 20 oktober. Dan is die welgekomen tweede plaat er, het verrassingseffect hopelijk ook.

Goud

Goud,

Echo

Noodweer

DENNIS VAN GOETHEM

Kloon

Era

Sterrenstof

Koortsdroom