Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Rijkswacht kwam vlak voor overval bij ons langs”
Linda Van Huffelen uit Merksem verloor man en bijna eigen leven bij overval in Temse
Ik heb altijd gedacht dat de rijkswacht ermee te maken had.” Linda Van Huffelen (59) uit Merksem was een van de eerste slachtoffers van de Bende van Nijvel. In 1983 schoten gangsters in Temse haar man Jos dood. Zelf lag Linda twee maanden in coma. Buit: zeven prototypes van kogelwerende vesten.
Linda Van Huffelen is waarschijnlijk het zwaarst getekende slachtoffer van de Bende van Nijvel dat het nog kan navertellen. Net als haar man Jozef ‘Jos’ Broeders was ze afkomstig van Berchem. Jos was haar grote liefde. De twee waren al van hun twaalfde samen.
Bij hun huwelijk trokken ze naar Temse, waar Linda conciërge werd in de fabriek van WittockVan Landeghem, een zeilmakerij, waar ook kogelwerende vesten werden gemaakt. “Het was gemakkelijk voor een jong gezin. We hadden ineens onderdak. Mijn man was schilder-behanger.”
Lichaam vol hagel
Ze waren allebei 26 jaar, hadden een dochtertje Sharon (2,5) en baby Patricia (6 weken), toen op 10 september 1983 Jos gewekt werd door glasgerinkel. “Jos was amateurbokser en had van niemand schrik. Hij is naar buiten gegaan en stond oog in oog met de gangster. Jos is naar binnen gevlucht. Ze hebben gewoon door de deur geschoten. Hij kon nog op handen en voeten tot in de keuken kruipen, waar ze hem van dichtbij hebben afgemaakt in het keldertje. Waarschijnlijk heb ik hem zien liggen en heb ik daarom mijn hand voor mijn gezicht geslagen. Op die manier is de kogel die voor mijn hoofd bestemd was, op mijn duim en oor geketst. Vervolgens hebben ze met de kolf van een riotgun mijn kaak kapot geslagen.”
Al dood gewaand
Linda is nog altijd verlamd aan haar linkerkant. Alleen twee vingers van haar rechterhand kan ze gebruiken. Haar bovenlichaam zit nog vol lood van de hagel.
“Ik zat al in de lijkzak, toen een ambulancier opmerkte dat ik nog bewoog. Gelukkig zijn ambulanciers altijd met twee. Op de begraafplaats in Borsbeek hebben ze zes weken een put naast Jos laten openliggen, omdat ze dachten dat ik ook ging sterven. Een jaar heb ik in revalidatiecentrum Hof ter Schelde in Linkeroever gelegen.”
De link met de rijkswacht die nu via de ontmaskering van ‘De Reus’ weer naar boven komt, heeft ook Linda altijd vermoed. “De rijkswachttop had een paar dagen voor de overval de fabriek bezocht om de kogelwerende vesten te bekijken en te testen. Die vesten werden in een kluis bewaard in het labo naast onze conciërgewoning. Wij wisten niet dat er in de kelder ook een schietstand stond.”
“Niet schieten”
De naam van Christiaan B. die nu opduikt, zegt haar niets. “Maar ik ken natuurlijk ook die robotfoto die overal in de postkantoren heeft gehangen. Ik heb nooit begrepen waarom dat zó lang heeft geduurd om die robottekeningen te maken. Zelfs ons dochtertje van 2,5 jaar hebben de speurders onder hypnose willen ondervragen toen ze al wat ouder was. Haar voetafdrukken stonden in het bloed. “Niet schieten”, heeft ze nog geroepen. Een van de overvallers heeft haar weer in haar bedje gelegd. Ik heb die ondervraging onder hypnose geweigerd. Het was zo al erg genoeg, en naar het schijnt zijn die herinneringen ook pas bruikbaar vanaf de leeftijd van drie jaar.”
“Zelf herinner ik me niets meer. Alleen zie ik in een vage flits soms nog het keldertje, drie trappen diep, in de keuken. Daar hebben ze mijn man door het hoofd geschoten.”
“Ik slaap al 34 jaar slechts twee uur per nacht. Elke nacht zit ik hier nog te dubben aan tafel. Een foto van Jos vind je hier niet aan de muur. Dat kan ik niet aan. Ik zie hem zo nog elke dag. Tijdens die twee maanden coma in het ziekenhuis, heeft er constant een agent met een machinegeweer aan mijn deur de wacht gehouden. Ze wilden voorkomen dat de gangsters hun werk zouden komen afmaken, uit schrik dat ik een lastige getuige zou zijn. Maar ik kan mij niks herinneren.”
Ooit zei Linda in een praatshow bij Luc Appermont dat ze dacht dat het raadsel van de Bende van Nijvel nooit opgelost zou geraken. Op de waarom-vraag van Appermont, antwoordde ze: “Omdat er te veel hoge politici bij betrokken zijn”. “Ik kreeg spontaan een applaus uit het publiek. Die madame
heeft gelijk, zeiden de mensen. Het verbaasde me toen dat ze dat er bij VTM niet hebben uitgeknipt. De naam van Paul Vanden Boeynants heeft altijd de ronde gedaan, maar een advocaat heeft mij ooit nog andere namen genoemd van
politiekers van wie je versteld zou
staan.”
Voedselpakketten
Linda hoopt dat de daders die nog leven gestraft worden en dat er ook financiële gerechtigheid komt voor de slachtoffers. “Dat ze dáár nu ook eens eindelijk werk van maken. De Bende van Nijvel heeft mij niet alleen mijn man afgepakt, en mijn kinderen hun vader, maar heeft mij ook in de armoede gebracht. Ik ben 80% invalide en trek daar iets meer dan 200 euro voor. Voor de rest overleef ik op een klein weduwepensioentje. Mijn schoonouders hebben geld getrokken uit een soort fonds voor smart en leed. Naar het schijnt zou ik als echtgenote recht hebben op twee miljoen Belgische frank, en mijn kinderen op één miljoen elk. Maar we hebben nooit iets gezien. Waar is dat geld naartoe? Het hoogste bedrag dat ik kreeg, was 2.000 euro schadevergoeding van het fonds voor hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden, dat toen pas was opgericht. Elke week krijg ik een voedselpakket.”
Haar dochter Patricia liet twee bokshandschoenen op haar arm tatoeëren, als eerbetoon aan haar papa. Linda’s enig kleinkind en grootste oogappel – de zoon van haar dochter Sharon – heet Jefke (7). Of hij naar zijn bompa werd genoemd? “Ik denk het niet. Jefke is zo slim. Soms wil ik er een eind aan maken, maar een bitter of haatdragend mens ben ik door die gangsters niet geworden, ondanks de pijn en de armoede.”
LINDA VAN HUFFELEN slachtoffer Bende
“De naam van ‘De Reus’ zegt mij niks, maar zijn robottekening ken ik. Die hing in het postkantoor.”