Cultuur en mindervaliden

Afgelopen week ging mijn broer Jan kijken naar het concert in de Elisabethzaal in Antwerpen. Mijn broer heeft een meervoudige beperking en weet niet dat bepaalde ruimtes specifiek gedrag vereisen. Toen hij bij aanvang van het stuk middels het maken van geluidjes zijn appreciatie liet blijken, werd zijn persoonlijk assistente verzocht de zaal met hem te verlaten. Hetgeen zij deden. Dit is tot mijn spijt geen geïsoleerd geval. Ik wil niet de verwijtende toer op gaan. Ik heb enig begrip voor het handelen van de medewerkers van de Elisabethzaal. Maar het hoeft geen betoog dat het iedere keer opnieuw een steek in mijn hart is als mijn broeder vanwege zijn handicap uitgesloten wordt van aangelegenheden waar hij graag bij zou zijn. Ondanks zijn handicap geniet mijn broer op geheel eigen wijze van kunst. De uiting van zijn beleving is puur, ontdaan van alle dwingende sociale conventies, haast net zoals kunst zelf. Het zou van moed getuigen mochten de cultuurhuizen het andere toelaten in zijn anders zijn, zich daarbij niets aantrekkend van het publiek dat daar misschien niet positief op reageert. Kleine acties kunnen een groot verschil maken op het gedrag en de attitude van een dominante meerderheid. Cultuurhuizen hoeven niet veel te doen, mijn broer laten zitten op de stoel waarvoor hij betaald heeft is meer dan voldoende.

Oorlog en vrede