Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Alleen dankzij mijn paard heb ik nog niet opgegeven”
Vera Thas (58) leeft al dertien jaar constant met pijn
Sinds Vera Thas (58) ten val kwam tijdens het paardrijden 23 jaar geleden, leeft ze dag en nacht met pijn. “Zware medicatie, behandelingen: niets kan mij ervan afhelpen.”
Vera Thas weet al niet meer hoe het voelt om pijnvrij door het leven te gaan. Ondanks zware medicatie en intensieve behandelingen in het ziekenhuis is de pijn er 24 uur per dag. “In 1994 ben ik van een paard gegooid, over de kop gegaan en op mijn nek, schouder en rug terechtgekomen”, vertelt Vera. “Mijn zenuwstelstel was geraakt en nu heb ik neuropathische pijn.” “Mijn behandeling begon met epidurales en facetinfiltratie waarbij de zenuwbanen lokaal verdoofd worden. Maar dat helpt ondertussen niet meer. Ik neem nu elke dag dertien pillen en morfinepleisters. Het verlicht de pijn een beetje, maar lost niets op. Ik heb een neurostimulator, waarbij elektroden mijn zenuwen verdoven en de pijn tot 60% kon verminderen. Maar enkele jaren geleden zijn bij een operatie aan mijn schouder die elektroden verschoven en werkt die stimulator niet meer. En hem laten verwijderen of ‘repareren’ is een levensgevaarlijke ingreep. Het enige wat mij nu nog helpt, is een denervatie (pijngeleiding in de zenuwbanen wordt onderbroken, red.), maar helemaal weg is de pijn nooit.”
Maanden onder leefloon
De chronische pijn heeft grote gevolgen gehad voor de vrouw uit Gent. “Ik ben alles kwijtgeraakt. Mijn werk, waardoor ik het financieel erg moeilijk heb. Ik krijg een uitkering, maar mijn medische kosten lopen hoog op, waardoor ik soms maanden onder het leefloon zit. Mijn beste vriendinnen hebben mij laten vallen omdat ze er niet mee konden omgaan. Ik ben in een depressie beland, en ook vandaag zijn er momenten dat ik het erg moeilijk heb. Maar ik probeer toch nog zo veel mogelijk te doen. In mijn zetel zitten gaat niet helpen, want dan heb ik ook pijn.” Het enige wat Vera nog rechthoudt, is haar paard Tesoro. “Ik heb hem van de dood gered en met mijn laatste spaarcenten erbovenop geholpen” vertelt Vera. “Ik ben gepassioneerd door paarden. Bij Tesoro vind ik rust en kan ik de pijn wat verdringen. Hypotherapie, heet dat dan. Dat stoot op veel onbegrip. Als ze kan paardrijden, zal het zo erg wel niet zijn, redeneren mensen. Maar zij zien niet hoe ik er thuis of elders aan toe ben.” “Tesoro is mijn leven en betekent alles voor mij. Ik wil mensen in een gelijkaardige situatie dan ook moed geven. Er is altijd wel iets om je aan op te trekken als medicatie niet alle pijn kan wegnemen: een dier, een persoon of een hobby. Ik heb het ook willen opgeven, maar toen ik vorige week met mijn paard naar de zee kon na een denervatie, was ik dolgelukkig. Die momenten zijn niet meer zo talrijk als vroeger, maar ze zijn er nog wel. Geef vooral niet op.”
VERA THAS Chronische pijnpatiënt “Ik ben mijn werk en mijn beste vriendinnen kwijtgeraakt. Ze konden mijn situatie niet aan.”