Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Niemand gelooft nog verdwaalde zeilsters
Hoe meer details, hoe meer tegenstrijdigheden
Het leek een miraculeuze redding. Vijf maanden hadden Jennifer Appel en Tasha Fuiava hulpeloos rondgedobberd op zee, tot ze gered werden door de Amerikaanse Navy. Alleen gelooft niemand hen nog.
Enkele dagen heeft de heldenstatus van de twee zeilsters standgehouden. Appel en Fuiava waren op 3 mei met hun twee honden vertrokken van Hawaï met bestemming Tahiti. De eerste dagen van de reis verliepen vlekkeloos, maar op 30 mei kwamen ze in een storm terecht. Drie dagen vochten ze tegen een wind met orkaankracht en golven van tien meter. De zeenimf, hun jacht, maakte water, waardoor de motor werd uitgeschakeld.
De twee besloten hun reis toch voort te zetten. Ze hesen de zeilen. Maar omdat de mast tijdens de storm was geraakt, sukkelden ze uit koers zonder het te beseften. Appel en Fuiava overleefden op gedroogde voeding, pasta en rijst – het noodrantsoen voor een jaar dat ze bij zich hadden – en dankzij een waterfilter.
Na twee maanden begonnen de vrouwen noodsignalen uit te zenden, maar ze waren zover afgedreven dat niemand die nog kon ontvangen. “We waren wanhopig”, vertelden ze nadat ze waren opgepikt. “We waren ervan overtuigd dat we zouden sterven.”
Tot ze plots de USS Ashland zagen, die was verwittigd door een Taiwanese vissersboot. Het marineschip pikte de twee vrouwen op, bijna 1.500 kilometer ten zuidoosten van Japan.
Haaien van 9 meter
Hun verhaal werd almaar gedetailleerder. Ze hadden angstige momenten gekend en gevreesd te zullen eindigen als maaltijd van de haaien. Tot twee keer toe hadden ze een aanval moeten afslaan. Een troep tijgerhaaien had zes uur tegen hun boeg gebeukt, maar het was de monsters tot negen meter lang niet gelukt om op het dek te springen en de boot te doen kapseizen.
Het verhaal ging erin als zoete koek. Tot iemand zich afvroeg hoe het kon dat hun twee honden in blakende gezondheid verkeerden na vijf maanden op een dieet van gedroogde voeding.
Het was niet de enige vraag. De Navy zelf deed de eerste merkwaardige vaststelling. De dames hadden een reddingsbaken aan boord. Hadden ze dat gebruikt, dan hadden ze snel opgepikt kunnen worden, maar dat deden ze niet. Omdat ze zich nooit in levensgevaar voelden, klonk het plots. Zelfs niet na een storm met windkracht 11, die twee nachten en drie dagen duurde.
Hun omschrijving van het noodweer strookte niet met gegevens van de Nasa. Weerkundigen vonden in die periode niet één zware storm in een zone van honderden kilometers tussen Hawaï en Tahiti. Een vergissing van datum, beweerden de vrouwen: het noodweer dat hen bijna kelderde, dateerde van vroeger op de trip. Wanneer wisten ze niet meer exact. Wat de vraag deed rijzen waarom ze na de averij, als ze al snel na het vertrek overvallen waren door noodweer, geen hulp hadden gezocht op een van v de vele eilanden in de buurt. De uitleg dat hun jacht te groot was w voor de kleine havens, werd net niet weggelachen.
Alleen in ‘Jaws’
Ook over hun ontdekking door de Taiwanese vissers rijzen vragen. Eerst klonk het dat de vissersboot te licht was om het jacht te slepen. Daarna werden ze op hun vraag een nacht gesleept naar het Midwayeiland. Nadien vroegen ze de Navy op te bellen. Later luidde het dat ze zich niet wilden laten slepen omdat ze zich bedreigd voelden. “De vissers probeerden het jacht te beschadigen. Als we geen bijkomende hulp kregen, hadden ze het schip kunnen doen zinken”, zei Appel. “Dan hadden ze twee vrouwen met wie ze konden doen wat ze wilden.”
Ondanks de vele vraagtekens en tegenstrijdigheden blijven de twee vasthouden aan hun verhaal. Maar hoe meer details ze geven, hoe meer hun geloofwaardigheid zinkt. Die aanval van een groep tijgerhaaien op hun boot? Uitgesloten, zeggen experts. Een groepsaanval is nog nooit vastgesteld en tijgerhaaien worden niet groter dan vijf meter. Dat haaien proberen op boten te springen om die door hun gewicht te doen kapseizen, is ook nooit eerder gebeurd. Op één uitzondering na: de witte haai in de film
Jaws.