Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Lang wachten was fout”
Lucien Van Impe (71) over het leven na de hartaanval
In juli, twee dagen voor het einde van de Tour de France, kreeg Lucien Van Impe (71) thuis in de zetel een hartaanval. Het was ‘kantje boordje’, maar ondertussen heeft Van Impe de grote bezemwagen alweer een eind achter zich gelaten. Op de Boekenbeurs deed hij deze week voor het eerst zijn verhaal: “Ik had pijn in mijn linkerarm, ja. Maar pijn, wat is dat als je coureur bent geweest?”
-’Moet er een naam in?’ -’Dat mag ‘voor Patrick’ zijn.’ -’Patrick met ck?’ -’Ja, met ck’ -’Alstublieft. Veel leesplezier.’ -’Merci Lucien’ Lucien Van Impe signeerde woensdag op de Boekenbeurs. Samen met auteur Filip Osselaer bracht hij eerder dit jaar ‘De dag dat ik de Tour verloor’ uit, een doorwrochte reconstructie van de noodlottige Tour van 1977. Van Impe verloor dat jaar alle kansen op een nieuwe overwinning toen een auto van de Franse televisie hem onderuit reed.
De Boekenbeurs is zijn eerste publieke optreden na de hartaanval van afgelopen zomer. Een interview kan, maar echtgenote Rita heeft gevraagd om het tijdens het signeren te doen. “We proberen alles wat te combineren, zodat Lucien zo veel mogelijk kan rusten. Hij is nog rap moe.” Het zal Van Impe niet beletten om geanimeerd de akelige gebeurtenissen te reconstrueren van vrijdag 21 juli, toen het Tourpeloton van Embrun naar Salon-de-Provence reed. Van Impe: “Ik was in de zetel naar de televisie aan het kijken. Ik had het al tegen Rita gezegd: ‘Ik voel mij niet goed, jong.’ Mijn maag deed raar, ik moest overgeven. Maar we hadden ‘s middags mosselen-friet gegeten. Ik dacht: daar zal iets slechts tussen hebben gezeten, gaat wel over.” “De pijn werd erger. Ook in mijn linkerarm. Maar ja, pijn, wat is dat als je coureur bent geweest? Dat heb ik achteraf tegen de dokter gezegd: ‘Natuurlijk deed dat zeer. Maar als coureur heb ik het tien keer slechter gehad.’ Dat zit in ons, hé. Een renner denkt ‘pijn gaat over’. De symptomen van een hartaanval, ik kende dat ook allemaal niet.” “Het was nog een kilometer of 20 in de koers. Ik zat in de zetel te draaien en te keren, maar ik wilde de aankomst zien. Achteraf bekeken is dat niet slim geweest. Het ging steeds slechter en uiteindelijk heeft Rita de huisarts gebeld. Omdat die op reis was, is ze bij dokter Renno Roelandt uitgekomen, voorzitter van het criterium in Aalst. Die was ook niet van dienst, maar toen hij over de telefoon de symptomen hoorde, heeft hij gezegd: ‘direct binnen voeren’.”
“Mijn geluk is geweest dat het ziekenhuis van Aalst slechts tien minuten rijden is van bij ons. Toen ik binnenkwam, heb ik echt een klop op mijn kop gekregen. Ik hoorde de spoedarts roepen: ‘Hij maakt een infarct, hij maakt een infarct’. Voordien besefte ik dat niet. Plots kwamen er van overal dokters met instrumenten aangelopen. Ik kreeg allemaal ‘pikuren’ in mijn armen.” “Ik voelde mezelf echt ‘weggaan’. De dokters zeggen dat ik veel chance heb gehad. Achteraf hebben ze mij een foto getoond: het zat inderdaad helemaal dichtgeslibd. Nu, na het inbrengen van die stent (kunststof buisje dat bloedvat moet openhouden, red) voelde ik mij direct een stuk beter. De zaterdag was ik alweer naar de koers aan het kijken.” *** -’Lucien, zou jij niet nog eens meedoen aan de Tour? Dan kunnen we nog eens winnen.’ -’Oei, dat gaat er voorlopig niet inzitten, denk ik.’ -’En nog ‘een kleine’ maken die de Tour kan winnen, zou dat gaan?’ -’Neen, daar ga ik ook niet meer aan beginnen.’ Aan de tafel op de Boekenbeurs moet Van Impe geregeld signeren, ook dus voor de meer vrijpostige lezer. De signeersessies zijn een onverbiddelijke populariteitspoll. Van Impe doet beter dan auteur en oud-Sabena-medewerker Dirk Vanderlinden aan zijn linkerzijde, maar op rechts is Sandra Bekkari een klasse apart. Koersen is geen koken, moet ook Joanne Simpson vaststellen. Zij signeert ‘Major Tom’, het boek over haar vader. Simpson valt uit de lucht wanneer ze hoort over de gezondheidsproblemen van Van Impe: ‘Echt waar? Wist ik helemaal niet.” Van Impe: “Ik heb tien dagen in de kliniek gelegen. Op een aparte afdeling voor hartpatiënten, waar Rita elke dag een halfuur op bezoek mocht komen. We hebben van bij het begin geen ander bezoek toegelaten. Ik was daar niet aan toe. Voor je het weet, moet je de hele dag vertellen. Mijn vrouw en kinderen hebben alles wat afgehouden. Iedereen heeft dat formidabel gerespecteerd.” “Weet je wat een raar moment was? Op een keer, toen ik in mijn ziekbed de televisie aanzette, hoorde ik op het journaal: ‘Oud-wielrenner Lucien Van Impe heeft een hartaanval gehad.’ Het was raar om dat te horen over mezelf. Niemand kon dat op dat moment eigenlijk weten, maar kennelijk is het op het criterium van Aalst toch naar buiten gekomen.” “Die steunbetuigingen die ik heb gehad, dat is onwaarschijnlijk. Mijn maat Roger De Vlaeminck was een van de eersten. Eddy Merckx heeft ons Rita twee keer gebeld toen ik nog in de kliniek lag. Dat doet deugd, jong. Ik heb postkaarten gehad van over de hele wereld. Van mensen die ik niet ken, of die ik in geen jaren meer had gehoord. Wil je er zeker bij schrijven dat ik iedereen daar heel erg voor wil bedanken?” *** -”Lucien, komt ge nog eens af binnenkort? -”Ik zou dat graag doen, jong.” -”Ge moet daarvoor niet mee spelen, he.” -”Neen, dat zal nog niet gaan.” Van Impe krijgt bezoek van Mie Buur, echtgenote van de onvolprezen jeugdauteur Marc de Bel. “Marc en ik spelen elke maandag voetbal”, legt Van Impe uit. “In zo’n ploegje voor BV’s. Mijn zoon speelt er ook. Ik doe dat graag, voetballen. Ik heb het al aan mijn dokter gevraagd: ‘Wanneer denk je dat het weer mag?’ Voorlopig moeten we nog wat wachten. Ik heb beloofd dat ik langsga, maar het zal in de tribune zijn. (lacht).” “Ik kan niet zeggen dat ik mij al zo goed voel als vroeger. Dat vind ik lastig. Zoals hier, dat babbelen met de mensen, na twee uur ga ik daar moe van zijn. Dat gaat nog niet goed. Thuis moet ik ook zo veel mogelijk rusten. Vroeger deed ik veel klusjes in huis, ik deed dat graag. Nu moet ik wachten tot de kinderen thuis zijn om te helpen. Het is niet anders.”
“Ik moet luisteren naar de dokters. En die willen natuurlijk voorkomen dat het nog eens gebeurt. Want die kans bestaat. Ik dacht: ik ga binnen in de kliniek, ze genezen mij daar en het is voorbij. Maar het is allemaal wat ingewikkelder. Omdat ik zo lang heb gewacht om binnen te gaan zijn er bepaalde ‘vlekken’ te lang niet doorbloed geweest. Die kunnen ze niet meer herstellen en dat is lastig te aanvaarden. Lang wachten is een fout geweest. Ik heb me ook te lang niet laten controleren. Het was van 1987 geleden dat ik bij een dokter was geweest.” “Ik heb nog een aantal vernauwingen rond mijn hart, maar mijn dokters zijn er nog niet uit hoe ze dat zullen aanpakken. Oorspronkelijk zou ik een openhartoperatie ondergaan, maar na een laatste controle is dat toch niet doorgegaan. Misschien steken ze nog een stent, misschien moet ik die operatie alsnog ondergaan. Binnenkort moet ik opnieuw op controle. Ik hoop echt dat die operatie niet hoeft. Daar heb ik schrik voor.”
“Ik heb het heel moeilijk met die onzekerheid. En ons Rita ook, natuurlijk. Ik doe niks alleen, om haar en de kinderen niet nodeloos ongerust te maken. Naar de Boekenbeurs ben ik samen met (auteur) Filip gekomen. Alleen gaat dat nog niet.”
“Bij het minste denk je: dat is hier nu toch niet opnieuw...’ Gisteren had ik opnieuw zo’n momentje. Ik ga nog twee keer per week naar het ziekenhuis van Aalst om te revalideren. Vooral lopen en fietsen is dat. Dat lukt goed, maar met mijn karakter wil ik er natuurlijk invliegen. Zo snel mogelijk vooruit. De dokters staan af en toe op de rem: ‘Het mag een beetje minder, Lucien.’ Ik luister goed, want het is veel te belangrijk.”
“Ik ga niet klagen, mijn levenskwaliteit is op zich goed. Maar ik wil zo rap mogelijk opnieuw alles kunnen. Dan pas ga ik helemaal content zijn.”
JANPIETER DE VLIEGER
Lucien Van Impe “De pijn werd erger, maar ik bleef zitten. Ik wilde de aankomst van die Tourrit zien.”