Gazet van Antwerpen Stad en Rand
JONGE MOEDERS VAN COMPAGNIE BARBARIE IN DE STUDIO
Bij de titel en woordspeling Modders hoeft niemand een tekening te maken: tegenwoordig wordt de roze wolk van het moederschap al wat zwarter ingekleurd. Toch is het taboe nog lang niet helemaal doorprikt. “Voor ons is het evident om dat te doen. De roze wolk, wat is dat eigenlijk?”, vraagt Sarah Vangeel zich af. “Laat ons maar eens lekker aan die boom schudden.”
Liesje De Backer knikt bevestigend. “Het is als moeder helemaal niet evident dat je alles onder controle hebt. Dat is ook helemaal niet erg. Je mag best de mist ingaan. Toch moet je blijkbaar aan een soort verwachtingspatroon voldoen. En daar hebben veel moeders het lastig mee.”
Bij Modders staan ook Amber Goethals en Lotte Vaes op het podium. Voor onze gesprekspartners lijkt het vreemd dat ze pas nu met het thema afkomen: hun kinderen liggen al een tijd niet meer huilend in de wieg. “Dat klopt, nu valt het meer op dat je de hele tijd staat te roepen. Dat ze rustig moeten zijn, dat ze zich moeten haasten om op tijd op school te zijn. Doe uw schoenen nu eens aan!, weet je wel... Zo tieren, dat doe je niet tegen een baby”, zegt Sarah. “En zo besef je plots dat je als je eigen moeder begint te klinken”, vult Liesje aan. “Nu weet ik ook dat de kinderen altijd voor onrust in het hoofd zullen zorgen.”
VIER CHAOTISCHE MOEDERS
Lijkt een mooie boodschap voor andere moeders, maar Modders richt zich naar kinderen vanaf 8 jaar. Hoe breng je dat over aan hen? “De kinderen zien op het podium eigenlijk vier chaotische moeders aan het werk. We hopen dat ze het beeld van hun eigende roepende moeder dan zullen relativeren”, zegt Sarah. Uit de try-outs kwam nog een andere conclusie naar voor, meldt Liesje. “Voor de kinderen was het allemaal erg herkenbaar. Toch zagen ze ons
niet als moeders. Want wat wij op het podium deden, dat doen mama’s niet. We gedragen ons vaak kinderachtig, omdat we nog altijd de kinderen van onze moeders zijn. We zorgen daarbij voor een uitvergroting. Een karikatuur is het niet echt, alles ontspoort gewoon. Wat blijkbaar wel voor troost zorgt bij de moeders in de zaal. Want dat ontsporen is vooral voor hen herkenbaar. De moeder die ook nog de was en de plas moet doen, dat hebben we bewust achterwege gelaten.”
“Het gaat niet over de tweestrijd tussen vader en moeder”, vult Sarah aan. “Wel om wat er zich allemaal afspeelt in het hoofd van die moeder.”
Want ook een moeder kan soms donkere gedachten hebben. “Ik zie mijn kinderen graag, maar had ik het op voorhand geweten... Dat hoor je wel eens iemand vertellen.” Sarah Vangeel begrijpt dat maar voor een deel. “Het is heel eerlijk. Ik herken het wel: er zijn momenten dat je zoiets durft te zeggen. Toch zou ik nooit meer zonder mijn kinderen kunnen. Stel dat die er nooit waren geweest. Wat zou ik dan de hele tijd moeten doen?”
Liesje De Backer ziet het zo: “We hebben echt wel de behoefte om er af en toe eens helemaal alleen op uit te trekken.” Goed voor een plaagstoot van Sarah. “Hoe? Dat doen we toch al?” Even serieus nu: vroeger werden daar in grote boerengezinnen allemaal weinig vragen bij gesteld. Toch? “Dat is zo. Maar waar moet je als moeder allemaal niet aan voldoen tegenwoordig? Dat proberen we dus onderuit te halen. Zijn al die verwachtingen wel realistisch?”
Modders, op 11 en 12/11 in De Studio, Antwerpen. Ook nog o.a. op 11/12 in Mechelen, 20/01 in Bornem, 21/01 in Wilrijk en 22/04 in Geel. www.compagniebarbarie.be
‘‘Plots besef je dat je begint te klinken als je eigen moeder.” LIESJE DE BACKER Actrice