Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Te korte carrière, te kort leven
Belgische voetbalwereld rouwt om Josip Weber (52)
Philippe Albert (oudploegmaat bij Rode Duivels)
‘‘Hij was een heel bescheiden jongen, zonder sterallures. Net als Luis Oliveira was hij niet
altijd graag gezien bij de nationale ploeg. Ten onrechte,
want hij had maar vier kansen nodig om drie goals te maken.”
Geert De Vlieger (oudploegmaat bij Anderlecht) ‘‘Josip was wie Josip was.
Dat klinkt misschien ingewikkeld, maar hij was echt. Altijd goedlachs en dan met dat speciale accent… Dit komt aan.”
Michel Verschueren (oudmanager Anderlecht)
‘‘Met Josip verliezen we niet alleen een uitstekende voetballer en doelpuntenmaker,
ook een echte gentleman. Hij heeft ons indertijd veel geld gekost, maar hij was het waard.”
De Belgische voetbalwereld rouwt om een van zijn populairste adoptiezonen. Josip Weber stierf een week voor zijn 53e verjaardag aan kanker, na een strijd van drie jaar die hij in zijn geboorteland Kroatië voerde. Net als zijn carrière was zijn leven (veel) te kort.
Luis Oliveira, Josip Weber, Branko Strupar, Goran Vidovic. In de jaren negentig waren ze de vreemde eenden in de bijt bij de nationale ploeg. De Rode Duivels waren blanke Belgen, net als hun ouders. Van alle genaturaliseerde Duivels was Josip Weber, geboren op de grens van Kroatië en Bosnië in het toenmalige Joegoslavië, de populairste. Dat had hij te danken aan zijn innemende lach en zijn uitstekend Nederlands. Maar toch vooral aan zijn fabelachtige neus voor goals.
In 1988 belandde hij bij Cercle Brugge als “de derde Joegoslaaf”, naast verdediger Jerko Tipuric en spelmaker Branko Karacic. Hoewel Cercle in die jaren tot de middenmoot van eerste klasse behoorde, werd Weber drie jaar op rij topschutter (1992, 1993 en 1994). Het leverde hem in 1994 een lucratieve transfer naar Anderlecht op. Paarswit betaalde 100 miljoen frank of 2,5 miljoen euro, in die tijd een fabelachtig bedrag.
Doelpuntenmachine
Rond dezelfde tijd drong bondscoach Paul Van Himst aan op de naturalisatie van de Joegoslaaf.
“Ik had heel wat aanvallende spelers, maar geen enkele doelpuntenmachine”, vertelt Van Himst. “Niemand kon in die tijd naast de kwaliteiten van Weber kijken. Toen ik hoorde dat hij in aanmerking kon komen voor de nationale ploeg, heb ik niet getwijfeld om hem erbij te halen.”
In zijn eerste wedstrijd voor België scoorde Weber vijf keer. De wedstrijd tegen Zambia eindigde op 9-0 en viel in de aanloop naar de wereldbeker in de Verenigde Staten. Met Preud’homme, Albert, Grün, Van der Elst, Scifo, Staelens, Nilis en Degryse had ons land een centrale as om U tegen te zeggen. Met de doelpunten van Weber erbij leek niets ons van de wereldtitel te kunnen houden. Weber scoorde ook nog in een oefenmatch tegen Hongarije. België vertrok in een euforische sfeer naar Amerika.
Maar in de VS verliep het tornooi niet als gepland. Weber startte tegen Marokko en Nederland, maar scoorde niet. Hij zat op de bank in de noodlottige wedstrijd tegen Saoedi-Arabië, die België met 0-1 verloor, waardoor regerend wereldkampioen Duitsland de Duivels opwachtte in de achtste finales. Die wedstrijd in Chicago zou in het collectieve geheugen blijven hangen door één fase: de penaltyovertreding van Thomas Helmer op Weber. “Niet gezien door de scheidsrechter, maar wel door 60.000 man”, dixit Van Himst. De Zwitserse ref Kürt Röthlisberger gaf achteraf toe dat hij de fase verkeerd beoordeeld had. Hij floot nadien geen enkele match meer op een groot tornooi.
Jaloezie
Weber zelf had in de VS last gehad van jaloezie van enkele medespelers. “Dat was zo met alle genaturaliseerden”, zegt Van Himst. “Logisch, want ze pakten de plaats van een ander af.”
Met name Marc Wilmots - een rij in de pikorde gezakt door Weber - kondigde na het WK zijn afscheid aan. Pas onder Georges Leekens, in 1997, zou hij zijn comeback maken. Luc Nilis en Marc Degryse, ploegmaats bij Anderlecht, waren twee andere concurrenten.
Weber concentreerde zich na het WK op zijn debuut bij Anderlecht, maar ook dat huwelijk werd geen succes. “Het probleem was dat onze trainer Johan Boskamp hem als targetspits wilde gebruiken, terwijl Weber de bal graag in de ruimte kreeg”, vertelt Filip De Wilde, doelman bij paars-wit. “Hij had moeite om zijn spelwijze af te stemmen op die van Anderlecht of omgekeerd.”
Tot overmaat van ramp raakte hij zwaar geblesseerd door op het veld van Germinal Ekeren tegen een doelpaal te botsen. Hij was een half jaar out en raakte kort na zijn terugkeer opnieuw geblesseerd, dit keer aan de kruisbanden. “Hij blesseerde zich door een defensieve tackle. Dat is iets dat hij nooit deed. Zijn kruisbanden werden geraakt en hij keerde nooit meer op zijn beste niveau terug”, zegt De Wilde.
Ondanks zijn blessures maakte Weber nog wel doelpunten voor Anderlecht. Zestien goals in 25 wedstrijden. In 1997 stopte hij, op zijn 32e, noodgedwongen met voetballen. Voor de nationale ploeg kwam hij niet meer in actie.
Na zijn actieve carrière keerde hij met zijn vrouw Irina en zijn kinderen terug naar Kroatië. Hij liet zijn kinderen studeren aan de universiteit en werd grootvader. Hij bleef ook werken, onder andere als vertegenwoordiger in de Balkan voor een West-Vlaams bedrijf.
In 2014 kreeg kanker hem te pakken. De prostaatkanker bleek uitgezaaid en terminaal. Weber kreeg nog 2,5 jaar toegedicht en bezwoer zijn verblijf nog langer te rekken. Een week voor zijn 53e verjaardag verloor hij de strijd.
Vital Borkelmans (oudploegmaat bij Rode Duivels)
‘‘Met Club Brugge heb ik heel vaak tegen hem gespeeld. Cercle klopte ons eens tweemaal in één seizoen dankzij hem. Hij was zo sterk op centers en zijn snelheid was een troef. Helaas is hij nu in snelheid gepakt door
zijn ziekte.”