“Ik heb ooit een koers verkocht. Voor 75 euro”

De fiets heeft hij al meer dan twee jaar aan de kant geschoven, intussen is hij aan zijn tweede seizoen als ploegleider van Steylaerts Betfirst bezig. Toch blikt Bart Wellens, 39 intussen, graag nog eens terug op een aantal anekdotes uit zijn tijd als crosstopper.

Hoeveel duiven heb je in je

b leven opgegeten?

(schiet in de lach) “Lang geleden dat iemand me dat nog eens heeft gevraagd. Ik heb ze niet geteld, maar het zullen er héél veel geweest zijn. De nonkel van ons ma was een duivenmelker. Wanneer zijn prijsbeesten te veel kilometers op de teller hadden, ging de kop eraf en vlogen ze de pot in. Soms zaten daar van die taaie mannen bij. Dan moest ons ma de pot vijf uur laten pruttelen om de boel enigszins eetbaar te maken. Dat ging zijn eigen leven leiden. Na een gewonnen koers zei ik voor de grap dat het net was alsof ik kon vliegen. Het halve peloton is daarna bij ons gepasseerd om duif te eten. Ik geloof dat de mannen van den tellevies zelfs ooit Frank Vandenbroucke zo ver hebben gekregen. Of ik zelf een voorkeur heb voor jonge duiven? Euh, mijn vriendin is toch tien jaar jonger, ja.” (hilariteit)

Kreeg je veel huwelijks

b aanzoeken in je topperiode? “Ik kreeg brave briefkes en stoute

briefkes, vaak met foto’s. De ene droeg een pikant kanten setje, de andere een Evakostuum. (lacht) Ik heb ook eens roze handboeien gekregen met de boodschap dat ze die wel eens samen met mij wilde gebruiken. Meestal was het onschuldig, al ben ik één keer naar de politie gestapt omdat het op stalking begon te lijken. Of er ook mannen aan mijn deur hebben gestaan? Toch wel. Toen ik mijn betere jaren achter de rug had, werd er aangebeld door een man. Na een korte stilte zei hij:

Awel Wellens, uwen epo is oep, zeker? Daarna draaide hij zich om en vertrok. Ik was er niet goed van.”

Kreeg je tijdens trainingen vaak

b te maken met overijverige wielertoeristen?

“Begin jaren 2000 gingen we met de ploeg de Ronde van Vlaanderen verkennen. We besloten iets later te vertrekken om de drukte te vermijden. Na de Bosberg kwamen we op die grote brede baan met dat rode fietspad ernaast, waar een paar toeristen reden. Danny De Bie volgde ondertussen met de wagen. Op dat fietspad waren een paar hindernissen: een buskotje, een bocht en weet wat ik nog allemaal. Plots horen we iemand achter ons roepen: Hie sèh, de ploeg

van de Wellens!, gevolgd door een doffe slag. Instinctief gingen we in de remmen. Die man had een doodsmak gemaakt, maar kroop toch snel weer overeind. Hij begon opnieuw te roepen: Hey Wellens, tis niks jom. Kèm niks. Rèd mèr deur!”

Heb je al eens een Ferrari

b getemd? “Ik heb eens een poging gedaan, ja.

(lacht) Onze toenmalige ploegbaas Hans van Kasteren had me meegenomen naar de business seats van PSV, zijn favoriete voetbalploeg. Je moet weten: wanneer Hans of zijn team iets won, was the sky the limit. Dan kon hij enorm euforisch worden. Na de gewonnen match duwde hij de sleutel van zijn Ferrari Testarossa in mijn handen: Hier, Bartje. Jij mag

rijden. Amai! Dat was werken, jom. Niet te doen. Je kon echt een beest, de motor, in je rug voelen. Van Kasteren daagde me uit om eens op zijn staart te gaan staan. Toen de verlichtingspalen sneller voorbij raasden dan je ze

kon tellen, heb ik het opgegeven. Niks voor mij.”

b Heb je Van Kasteren ooit een loer gedraaid?

“Ze hebben hem ooit uitgenodigd voor een feestje en wijsgemaakt dat het een themaparty was. Dresscode: de Middeleeuwen. Hans kwam daar binnengesukkeld in zijn harnas, alle andere aanwezige hadden normale kleren aan.” (lacht)

Ben je ooit uit een boom

b gevallen?

“Nee, maar we hebben met de ploeg wel eens een boom afgebroken. Nu ja, met de ploeg… Het was eigenlijk een eenmansactie van Peter Van Santvliet, die was altijd wel te vinden voor een

mopke. (lacht) We waren gaan eten in Antwerpen en plots springt dieje frisse in den berm. Hij wilde een tak afscheuren om als zweep te gebruiken, maar deed dat zo wild dat hij den halven boom meehad. (lacht) Een tijdje later viel er een brief van de Stad Antwerpen in de bus. Er zat een rekening in: voor een boom!”

Wie is de mooiste vrouw van

b het land?

“Die van os, natuurlijk. (lacht)

Vroeger had ik wel een boon voor Ann Van Elsen, die me in mijn realityprogramma Wellens en Wee ooit heeft gemasseerd. In mijne pure! (lacht) Dat was niet de bedoeling, maar Anneke trok meteen de handdoek weg. Gelukkig lag ik op mijn buik. Al mijn ploegmaats stonden erop te gapen. Plezant is dat niet. (lacht) Zeker niet toen ze allemaal de slappe lach kregen.”

Je mag één koers opnieuw

b rijden. Dewelke?

“Doe maar het WK van 2007 in Hooglede. Ik was toen lichtjes over mijn piek, maar de sterren stonden goed die dag. Ik kon zonder problemen fors

zetten. Ook optrekken ging alsof het niets was. Na die bizarre valpartij – waarbij ook een motor betrokken was – zag ik mijn titelkansen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar niet meteen, want zelfs met die gebroken pols leek ik steeds harder te gaan. Het is moeilijk uit te leggen, maar die koers was echt van mij. Uiteindelijk haalde ik het door omstandigheden niet. Tijdens de interviews stond ik als een klein kind te blèten. De emotie werd me te veel. Ik weet nog dat ik zei dat Erwin Vervecken de zege niet verdiende. Op dat moment wist ik nog niet dat hij ook een aantal keer

gevallen was. Natuurlijk verdiende hij die zege.”

b En toen ben je een dame blanche gaan eten?

“Was het maar waar. Ik was eraan voor de moeite: dopingcontrole! Ook dat nog. Mijn pols was ondertussen zo opgezwollen dat ik mijn eigen kleren niet meer kon uittrekken. Die controleur leefde – om het zacht uit te drukken - niet echt mee.”

Ben je ooit al eens in natura

b uitbetaald? Met een half varken of een kist peren, bijvoorbeeld?

“Ik heb eens mijn gewicht in chocolade gekregen. De dag voor Waregem Koerse lieten ze me tegen een paard racen. Straf eigenlijk, want ik was bang van paarden. Het werd uiteindelijk een fotofinish. (lacht) Die chocolade was de gage. Ik ben toen bij ons in de straat nog deur aan deur gaan leuren met die pralines, want heel mijn koffer stak vol. Zo ging dat in die tijd. Nu is het veldrijden veel professioneler geworden. Wij kregen met wat geluk 120.000 euro bruto op jaarbasis, vandaag is dat voor de toppers 900.000 euro. Alleen al het startgeld evolueerde van 3.000 naar 9.000 euro.”

Vertel eens een geheim?

b

(denkt na en schiet in de lach) “Het was de periode net na het WK van 2013 in Louisville in de VS. Mijn carrière liep op zijn laatste benen en ik was oprecht blij dat ik er nog bij was. Een paar dagen later stond de Parkcross in Maldegem op het programma. Ik woonde toen in Londerzeel en de burgemeester had de avond voor de cross een feest georganiseerd om mij eens flink in de bloemen te zetten. Met de Parkcross in gedachten zou ik daar eens nippen aan een glas champagne en daarna maken dat ik mijn bed lag. Plots begonnen ze me daar pinten te trakteren. Weigeren was geen optie, ik moest en zou meedrinken. Ik denk dat ze me rond een uur of drie in mijne nest hebben gestoken. Mijn eten van eerder die dag heb ik ook nog teruggezien. En de Parkcross, een paar uur later? Die won ik, voor Sven Nys en Niels Albert. (lacht) Het zou mijn laatste overwinning worden.”

Was dat de eerste keer dat je

b beschonken aan de start kwam?

“De tweede keer. (lacht) De eerste keer was in Merchtem bij de beloften en de eliterenners zonder contract. De avond voordien waren we naar de kermis geweest. Lachen! We gingen in

een café ne Leffe drinken, maar omdat dit zo lang duurde, besloten we er ineens twee de man te vragen. Ik heb de volgende ochtend naar Danny De Bie gebeld om me ziek te melden. Dat

weet ik, zei Danny. Je hebt me vannacht nog een pak sms’en gestuurd. (lacht) Maar hij drong aan: ik moest rijden. Oké dan: ik ben meteen ontsnapt en heb 80 kilometer alleen op kop gereden. Ik had de beste benen, maar heb de koers verkocht aan een eliterenner zonder contract. Ik gunde die jongen dat. Hij kon die zege goed gebruiken. Wat ik eraan overhield? Zo’n 3.000 Belgische frank (75 euro,

red.). Gene vetpot, dus.”

Welke huidige veldrijder lijkt

b het meest op jou?

“Mathieu van der Poel! Hij is ook zo’n losbol als ik. Als hij goesting heeft in frieten, dan eet hij dat gewoon. Wat ga

je nog doen?, vroeg een journalist na een kampioenschap. Een stuk in mijne

frak drinken, zei hij. Alles is goed om de stress uit je lichaam te jagen. Zo gaat hij met de crossmotor ook af en toe eens lekker dirten. Maar als er moet gepresteerd worden, dan staat hij er, hé. Grote kampioen, ook als mens. Zo zie ik het graag.”

DAVE PEETERS