Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“In de jaren 80 dacht ik aan zelfdoding”
‘Thuis’actrice Leah Thys legt het diepste van haar ziel bloot
Thuisactrice Leah Thys (72) speelde in de jaren 80 met de gedachte van zelfdoding toen in haar leven “te veel dingen fout liepen”. De actrice zegt dat het een schreeuw om aandacht was en is blij dat ze de stap nooit gezet heeft. Dat vertelt ze aan Eric Goens in Die Huis, vanavond op Eén.
Leah Thys, die sinds 1994 Marianne speelt in de Eén-soap Thuis, liet in 1983 alles en iedereen achter om in Engeland aan de slag te gaan als actrice en docente. Ze was al sinds 1979 vast in dienst als actrice bij het Nederlands Toneel Gent (NTG), waar ze met slaande deuren vertrok. “Men had me er een mes in de rug gestoken en ik vertrok uit pure onvrede. Ik was teleurgesteld in mijn collega’s en vrienden. Met Vlaanderen wilde ik niets meer te maken hebben”, zei ze daar eerder over.
Blijkbaar zat Thys toen erg diep, want in Die Huis vertelt ze dat ze toen aan zelfdoding dacht: “Er waren te veel dingen die fout liepen. Ik kon alleen maar weg, in Vlaanderen lag alles in duigen, ik zou misschien ik-weet-niet-wat gedaan hebben.”
De aankoop van een boek over “suïcide”, concreter maakte Thys haar plannen niet. “Het was eigenlijk niet meer dan om hulp roepen. Je hebt mensen die altijd lachen, dat zijn de mensen die altijd huilen vanbinnen, dat heb ik ook. Ik ben blij dat ik het niet gedaan heb. Ik heb het altijd ervaren als mijn recht om dat te doen en de mogelijkheid om het te doen. Dat was heel geruststellend, dat die mogelijkheid bestond, tot op vandaag.”
Vlechten afsnijden
Thys had het in haar jeugd niet makkelijk: haar moeder was een “zeer vurig type met ongecontroleerde buien” die eigenlijk liever een jongen had gekregen als tweede kind. “Ze ging mijn vlechten afsnijden en mij een kort broekje aandoen. Met ons moeder moest je altijd oppassen, ze kon zó opvliegend zijn. Ik weet nog dat ik met mijn hoofd tegen de muur klopte zodat ze compassie zou krijgen. Ze was ook niet het type om aan te halen: toen ik 13 was en voor het slapengaan een kus wou geven, zei ze: ‘stop maar, daar ben je nu te oud voor’.” Thys zegt dat ze nu veel meer kan relativeren: “Nu laat je u minder kwetsen. Mijn motto is: het wordt toch elf uur. Dan is de dag voorbij en is er weer een dag.”
“Je hebt mensen die altijd lachen, dat zijn de mensen die altijd huilen vanbinnen. Dat heb ik ook.”