Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Astrid Coppens verrast met acteerprestatie in ‘Verborgen Verlangen’
Misschien knijpen zelfs fans van Astrid Coppens (34), voorheen Astrid Bryan, de billen een klein beetje dicht voor het acteerdebuut van hun idool in
Verborgen Verlangen. Maar ook al vliegen de “bullshit” en de “fucking kutplannen” van haar personage ons om de oren, door de mand vallen doet de Hollywoodvrouw niet. De film helaas wel, al is het nipt. Ballen zo groot als kokosnoten heeft Dirk Impens, de man die Astrid Coppens opbelde met de vraag of ze trek had in een langspeelfilm. Al valt volgens collega’s niet uit te sluiten dat de produ
cent van Verborgen Verlangen onder invloed van geestverruimende middelen was toen hij een hoofdrol gaf aan een actrice met één wapenfeit op haar palmares: een gastrol zonder tekst in
The Loft die uiteindelijk geknipt werd.
Hoewel: wat Astrid Coppens deed in haar realitysoap Astrid in
Wonderland, viel dat ook niet in de categorie “een personage uitbeelden in een verhaal of rollenspel”? Blijkbaar was de liefde met haar ex-man “den John” al héél lang over, maar voor de kijkers was daar niet veel van te merken. Tóch een beetje een actrice dus, met een heel trouw publiek. Als de helft van die fans een kaartje koopt voor een film met amazing
Astrid, dan rinkelt de kassa nu al.
Schoenenverkoopster
Over naar het verhaal van
Verborgen Verlangen. Twee broers van een zieltogende uitgeverij zetten een fraaie schoenenverkoopster (Astrid Coppens) met een teveel aan literaire ambities en een tekort aan literair talent op de cover van een meesterwerk, geschreven door een eenzaat die zich wel kan vinden in die
position switch.
Maar dan keert de eenzaat – u herkent Dominique Van Malder, de bredere helft van het Canvasprogramma Radio Gaga – plots zijn kar: hij wil tóch erkend worden als auteur. Al was het maar om zijn buurvrouw (Joke Devynck) tegen zijn vuile gilet te kunnen trekken. Poppen gaan aan het dansen, maskers vallen af. Onderbroeken ook, trouwens: de eerste bedscène van Astrid Coppens is een feit.
Volgens Maarten Moerkerke, de man die fictiereeksen als Zone
Stad en Deadline 14/10 regisseerde, gaat zijn film vooral over “de kwalijke impact van vooroordelen”. Alsof hij suggereert: ga het acteerdebuut van Astrid Coppens niet afbranden omdat ze in haar realitysoap de hele tijd de kale knikker van haar “donut” John liep te kussen.
Bullshit
Van de opgefokte Astrid die alles “keigraaf” en “amazing” vindt, is in deze feelgoodfilm in ieder geval geen spoor: Astrid Coppens acteert zelfs zo onderkoeld dat je haar geld voor een kachel wil lenen. De literaire ambities van haar personage zijn omgekeerd evenredig met die van haar dialogen: schoenenverkoopster Louise zegt dat ze “in het leven meer wil dan dezen bullshit”, voegt eraan toe dat het “ook wel bullshit is, maar fuck it” en erkent dat het
“van in het begin een kutplan was, maar wel een fucking goed kutplan”. Een kutfilm is Verborgen Verlan
gen alvast niet: daarvoor zou de prent slaapverwekkend of vervelend moeten zijn, wat niet het geval is.
Maar net als het acteerwerk van Astrid is ook de film zelf aan de minimalistische kant: opwinding is er zelden, tenzij die keer dat de eenzaat met zijn hoofd in de soep viel. Wellicht het gevolg van een regisseur die zijn hand niet wil overspelen. Die bescheidenheid siert hem, maar dat maakt zijn film wel heel braaf en voorspelbaar. “Fuck it”, zou Astrid zeggen, “feelgood is feelgood”.