Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Eén advies: volg altijd je dromen”
Het hallucinante levensverhaal van Bobby Dekeyser, de vergeten Belgische keeper van Bayern München
Quizvraag. Noem de drie Belgen die bij Bayern speelden. JeanMarie Pfaff natuurlijk. Daniel Van Buyten, ja. Maar de derde? We zullen het verklappen: Bobby Dekeyser (53), in 19861987 de tweede keeper in München. U kent hem misschien niet, maar in Duitsland werden 100.000 exemplaren van zijn biografie verkocht. De reservekeeper werd een zakenman met een eigen eiland in de Filipijnen. Hij is Ridder in de Leopoldsorde, Brad Pitt was één van zijn klanten en hij datete een Amerikaanse actrice. Wat een levensverhaal.
Wanneer hij zijn telefoon opneemt, zit Bobby Dekeyser op het terras van zijn huis in Ibiza. Hij reist zo vaak dat je hem overal kunt treffen. Zijn vader woont nog in Mol, maar zijn zakenimperium begon in Hamburg en breidde zich uit tot de Filipijnen. Zijn liefdadigheidsinstelling is dan weer gevestigd in Genève en hij woonde even in New York. “Eigenlijk is mijn vliegtuig mijn bureau. En zeggen dat ik op mijn vijftiende stopte met school om profvoetballer te worden.” (lacht)
1. Met Pfaff in de garage
Toch is Robert ‘Bobby’ Dekeyser in België niet zo bekend omdat hij als kind van een Belgische vader en een Oostenrijkse moeder vooral naam maakte in Duitsland.
“Ik ben nochtans geboren in Leuven, waar ik voetbalde bij Oud-Heverlee en op mijn vijftiende tijdens de les Engels opeens verkondigde: Jongens, ik kap
met school en word profvoetballer. Even daarvoor had ik via een talentenwedstrijd een ontmoeting met Pélé gewonnen in New York en Pelé had gezegd: Volg altijd jullie dromen.
Dat deed ik. Even was ik toen keeper bij Kaiserslautern en bij Union, maar op mijn 21ste, na mijn Belgische legerdienst, zat ik zonder club. Het toeval wilde dat ik in een hotel in Frankfurt Jean-Marie Pfaff tegenkwam. Na wat aarzelen vroeg ik hem of hij geen club kon regelen en tot mijn verbazing nam Pfaff me mee naar de parkeergarage. Daar tekende hij met krijt een goal op de muur en twee uur lang vuurde Jean-Marie ballen op mij af. Mijn knieën zaten onder het bloed door al dat duiken op het beton, maar Pfaff was onder de indruk. Enkele maanden later kreeg ik plots telefoon van Uli Hoeness, de manager van Bayern. Hun tweede doelman Aumann was geblesseerd en Pfaff had mij aangeraden. Ik reed meteen naar München.”
2. Huwelijksaanzoek op eerste date
Zijn grote mond leverde Dekeyser wel meer geluk op.
“Je bedoelt de ontmoeting met mijn eerste vrouw Ann-Kathrin? Dat is gelijkaardig, ja. Ik had haar al eens ontmoet op een feestje en had haar ten dans gevraagd. Maar toen luidde haar
antwoord: Ik heb een vriend. Later kwam ik haar opnieuw tegen en sloeg ik mijn slag. Wat doe je straks in juli?, was mijn openingszin. Waarom?, vroeg ze. Omdat ik dan met je ga
trouwen.
Mijn grote liefde. We kregen drie kinderen en waren 33 jaar samen, tot ik in 2010 telefoon kreeg tijdens een zakenreis in de Filipijnen. (slikt) Ann-Kathrin was onwel geworden tijdens het sporten en artsen hadden een hersenbloeding vastgesteld. Toen ik in Hamburg arriveerde, was ze al overleden: 44 jaar. Mijn wereld stortte in en het was de zwartste periode in mijn leven. Acht maanden lang heb ik toen met mijn kinderen rondgereisd om het verdriet te verwerken. Treurnis werd slechts heel langzaam dankbaarheid om de mooie momenten.”
3. Bluffen tegen Matthäus
Toen hij het hart van Ann-Kathrin veroverde, was Dekeyser speler van Bayern. Hij stond er nochtans maar één seizoen onder contract en speelde er amper.
“Op mijn eerste training tussen die sterren wist ik wel dat ik moest bluffen. Ik ging in het midden van de kleedkamer staan en zei: Ik ben Bobby Dekeyser en ik ben de beste keeper ter wereld. Tegenover Lothar Matthäus
voegde ik eraan toe: Jij mag trappen zo
vaak je wilt, je zult niet scoren. Ze lachten mij uit, maar op het einde van die training had ik wel alles gepakt en uiteindelijk mocht ik tekenen.
Alleen was ik te ongeduldig voor Bayern en tegen een monument als Pfaff kon ik echt niet op. Zo herinner ik me de twee duels met Anderlecht in de Beker der Landskampioenen. Pfaff was geblesseerd en ik zou spelen, maar onze coach Udo Lattek beval om Jean-Marie op te lappen met inspuitingen. We kwalificeerden ons met 5-0 en 2-2, maar ik zat boos op de bank. Vooral omdat Anderlecht mij toen op zijn lijst had als potentiële nieuwe keeper.”
4. Een gezicht vol ijzer
Al is de doelman uiteindelijk maar prof geweest tot zijn 27ste. Een botsing maakte een einde aan zijn carrière.
“Eerst vertrok ik naar Nürnberg om daar eerste keeper te worden, maar daar werd ik geblokkeerd door een andere wereldtopper: Andreas Köpke. Een avontuur bij Genk werd ook geen succes omdat ik er met een Oostenrijks paspoort als een buitenlander werd beschouwd en daar stond toen nog een limiet op. Dan trok ik maar naar 1860 München in de Duitse tweede klasse. Daar werd ik wel eerste keeper, maar een corner maakte abrupt een einde aan mijn geluk. Ik kreeg een elleboog in mijn gezicht en de hele linkerkant van mijn hoofd was gebroken. Uit één oog was ik zelfs blind en in het ziekenhuis staken de artsen mijn gezicht vol ijzer om te genezen. Maar het ergste was dat 1860 München tijdens mijn revalidatie een andere keeper aantrok zonder iets te zeggen. Dat brak mijn moreel. Een jaar later speelde ik wel nog drie wedstrijden toen ze me dik betaalden en tegen de degradatie streden. Het waren de matchen van mijn leven, maar toen ze me smeekten om te blijven, weigerde ik.”
5. Tuinmeubelen voor Brad Pitt
Dekeyser had toen al een nieuwe passie: het zakenleven, dat van hem een miljonair zou maken.
“Zonder echt businessplan richtte ik tijdens mijn gezichtsrevalidatie het bedrijf Dedon op in Hamburg. Eerst verkochten we handgeschilderde ski’s, maar van de tachtig paar die we verkochten, kwamen er vijftig terug. Het faillissement dreigde, tot ik experimenteerde met het maken van gevlochten tuinmeubelen in Filipijnse bamboe. Dat ziet er niet alleen luxueus uit, het is ook onverslijtbaar.