Harde tijden voor nostalgici

Het zijn harde tijden voor voetbalnostalgici. De ooit zo fameuze verankering van onze voetbalclubs wordt steeds meer een naieve droom. Van de 24 profclubs die ons land rijk is, zijn er inmiddels tien eigendom van buiten landse miljonairs: vier in 1A en zes in 1B. Uit een rondvraag bij de Belgische clubs blijken er op dit moment maar zeven clubs te zijn die de jongste vijf jaar niet verkocht zijn of niet te koop staan. Het betreft KRC Genk, Club Brugge, AA Gent, KV Mechelen, Zulte Waregem, WaaslandBeveren en Beerschot Wilrijk. Dat is slechts 30 procent die zijn verankering kon behouden. En zelfs dat is relatief. KV Mechelen, SV Waregem, SK Beveren en Beerschot gingen al failliet. Hiervan moesten de laatste drie met clubs uit lagere regionen fuseren om alvast de naam en de verankering een beetje te behouden.

Het is mooi dat suikerooms/ondernemers als Marc Coucke, Paul Gheysens, Bruno Venanzi, Roger Lambrecht, Fabien Debecq,... eigen geld in hun club investeren. De markt van voetbalgekke miljonairs, die dit voor hun plezier doen of er gewoon geld aan willen verdienen, is in België echter beperkt. Dat blijkt zeker als zo’n Rus als Alisher Usmanov, met een vermogen van 13 miljard euro, op het toneel komt om Anderlecht te kopen. Willen onze clubs internationaal een beetje competitief blijven, dan is buitenlands kapitaal onontbeerlijk. In Engeland zijn 16 van 20 Premier Leagueclubs in buitenlandse handen, in Frankrijk 8 van de 20, waaronder de ganse topvijf. Alleen Duitsland heeft de vastberadenheid en economische weelde om vreemde investeerders buiten te houden.

Of we nu willen of niet, voetbal is een economisch gegeven. In het beste geval trekt deze bedrijfstak bonafide investeerders aan, in sommige gevallen malafide. Het is zaak goed te screenen maar dat er buitenlanders bij zijn, is onvermijdelijk. De wereld wordt steeds kleiner en voetbal brengt tegenwoordig ook geld op, vraag maar aan Roland Duchâtelet die Standard en STVV met winst verkocht.

Als voetballiefhebber van vele jaren koesteren we het verleden. Elke keer als een club zijn roots verliest, borrelen er nostalgische gevoelens op. Dat zal met het definitieve afscheid van de familie Vanden Stock aan Anderlecht niet anders zijn. Er leeft een weemoedig verlangen naar het verleden maar de realiteitszin moet het altijd winnen van naïef gemijmer. Nostalgie is prachtig, maar daar kan niemand van leven. Zelfs Anderlecht niet.