Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Belgen blijken maatje te klein
Finale Davis Cup Goffin en co moeten voor tweede keer in drie jaar tijd vrede nemen met troostprijs na 32nederlaag tegen Frankrijk
Briljante Goffin geeft assist…
D avid Goffin deed wat hij moest, meer dan dat zelfs. Toch greep hij gisteren in Rijsel voor de tweede keer binnen de acht dagen naast de historische overwinning die zijn entree bij de grootsten van het gild helemaal had kunnen bekronen. Na verlies tegen Grigor Dimitrov in de finale van de Masters slikte hij met zijn maats een bittere nederlaag in de apotheose van de Davis Cup.
Het Franse publiek, doorgaans niet van een snuifje chauvinisme gespeend, juichte uiteraard niet mee met de Belgische soortgenoten, maar begeleidde David Goffin wel met een bewonderend applaus naar de vestiaires van het Stade Mauroy. Wat een kanjer, alweer. Technisch en tactisch, maar gisteren tegen Jo-Wilfried Tsonga in de eerste plaats mentaal. “Bewonderenswaardig”, vond Justine Henin, commentator voor de Franse televisie. “David is beter omgesprongen met de druk en de belangrijke momenten.”
De clash der titanen was het, tussen twee kopmannen die op de openingsdag van de finale hun tegenstander nachtmerries hadden bezorgd. Tsonga: een kolos van 1m88 en 91 kg. Acht centimeter en ruim twintig kilo extra power in vergelijking met de fijnbesnaarde Goffin. Het leek onze landgenoot zuur op te breken. Keer op keer moest hij een wenkende break smoren. Maar hij dééd het. Zes keer, een setbal inbegrepen.
“Ik had meer opportunist moeten zijn”, sakkerde Tsonga. Hij liet het na en spoelde daarna helemaal weg. “De speler die zo’n set van een uur en een kwart wint, is gelanceerd. De ander staat onder druk. David speelde hypergoed. Impécable. Niets aan te doen. Tja, op de jongste Masters klopte hij al een paar toppers. Dan ben je heel, héél goed. (met een zucht) Dat heeft hij hier ook gedaan...” “Jo wilde me meteen laten zien dat hij
chaud stond”, grijnsde Goffin. “Een loeiharde service, één vat agressiviteit. Dan was het aan mij om niet te plooien en hem niets cadeau te doen. De tiebreak van de eerste set bleek de sleutel van de match en schonk me verse lucht. Daarna voelde ik hem een beetje minderen op alle vlak, terwijl ik zelf spel na spel beter ging spelen. Een mooie match, vond ik uiteindelijk wel.”
Na een kleine twee uur verdween hij voor een warme knuffel in de armen van teamcaptain Johan Van Herck. Zijn laatste partij van het seizoen. Opdracht volbracht, met de grootste onderscheiding. En dan snel terug naar de baan, om maatje Darcis te ondersteunen. “Ik hoop dat het niet voor niets is geweest...”