Gazet van Antwerpen Stad en Rand
‘‘Ik ben er laat mee begonnen, maar nu lijkt het de logica zelve dat ik op het podium sta.’’
Johan Terryn combineert lach en traan in ‘De Ingehuurde Man’
Johan Terryn heeft de smaak te pakken. Na Nooit van Niks
Iets, zijn solotheaterdebuut uit 2014, is er nu De
Ingehuurde Man, een monoloog die slalomt tussen een lach en een traan. “Ik hou van de bevrijdende lach die voortkomt uit de herkenning. Die maakt bij mensen écht iets los”, zegt Terryn. De theatertournee van de Antwerpse duiveldoetal start morgen, vrijdag, in De Studio.
De Ingehuurde Man portretteert een professor die zijn wonden likt na een liefdesbreuk en daardoor een toeschouwer is geworden van zijn eigen verdriet. “Omdat mijn personage erg rationeel is, worstelt hij zich op een herkenbare en vaak komische manier doorheen die bijzonder irrationele gebeurtenis”, zegt Johan. “Uiteindelijk ontdekt hij dat de ratio hem niet zal helpen om het liefdesdrama achter zich te laten.”
De theatermaker belooft ook dieper in te zullen gaan op vragen over de georganiseerde misdaad, vreemde spreekwoorden en vrouwencoupes. “Wat vrouwen met hun kapsel willen zeggen en hoe georganiseerd die misdaad wel mag zijn, dat zijn eerder teasende vraagstukken die wel aan bod komen, maar die niet de leidraad vormen. Noem het stukjes stand-upcomedy van mijn personage.”
Fictief verhaal
Of ‘cabareteske uitstapjes’, zoals de acteur ze zelf noemt. “Ik ga daarmee niet op zoek naar de bulderlach. Ik hou meer van de bevrijdende lach die voortkomt uit de herkenning. Die maakt bij mensen écht iets los. Die lach zit vaak verspreid over de zaal. Soms hoor ik een reactie van één iemand die iets herkent, soms zijn de reacties vanuit de zaal collectief. Als een grap niet valt zoals ik had gehoopt,
dan valt ze niet. Het zij zo. De lach komt zoals hij komt. Ongedwongen, altijd anders.”
De Ingehuurde Man vertelt een fictief verhaal, al zijn parallellen met Johans eigen leven niet uitgesloten. “De mensen komen vast een en ander over mij te weten, al zou ik niet meteen weten wat”, lacht hij. “Het is dan ook een universele vertelling. Na een inloopvoorstelling kreeg ik een sms’je van mijn zus die het vervelend vond dat de toeschouwers zo hard hadden gelachen om iets wat ik zelf ooit als minder leuk had ervaren. Dat vond ik lief, maar ik ben blij dat de mensen ermee kunnen lachen. Als ik iets op een podium vertel, voelt het niet langer aan als een persoonlijke getuigenis.”
Slapeloze nachten
Nooit van Niks Iets was vier jaar geleden - Terryn was toen 44 - zijn eerste solovoorstelling. “Ik ben er inderdaad laat mee begonnen, maar nu lijkt het de logica zelve dat ik met een tweede monoloog op het podium sta. Het idee om een eigen voorstelling te schrijven heeft moeten rijpen. Ik zou dit niet gekund hebben op jonge leeftijd. Toen had ik nog mensen rond mij nodig om mee te spelen. Nu, zoveel jaar later, heb ik echt een verhaal dat ik met anderen wil delen. Nu ga ik met plezier alleen de baan op.”
Zijn theaterstijl laat zich moeilijk definiëren. “Ooit zei iemand: ‘Jij legt puzzelstukjes op het podium die later op de avond allemaal in elkaar vallen.’ Of iemand anders: ‘Het is alsof je een boek leest zonder te moeten lezen.’ Het begint redelijk anekdotisch, maar aan het eind van de voorstelling weet de kijker precies wie de hele avond voor zijn neus heeft gestaan en wat hem is overkomen.”
Op 1/12 (20u) in De Studio (Antwerpen) en op 9/12 (20u) in CC Schilde.