Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik heb het onderschat”
Mikes Poppe is vrij. Drie weken hing de Antwerpse kunstenaar met een zware ketting vast aan een kubieke meter marmer in het gerechtshof in Oostende. Drie weken probeerde hij zich met hamer en beitel vrij te kappen. Maar gisteren moest de slijpschijf hem bevrijden. “Ik heb het marmer onderschat.”
Tien tot twintig dagen dacht Mikes Poppe (34) erover te doen. Hij wist wel dat zijn prognose op weinig gestoeld was. Hij had zich nooit eerder door een blok Carraramarmer van een kubieke meter gebeiteld. Gisteren was dag twintig, en zijn ketting zat nog altijd vast. Hoe dichter bij de deadline van 17u, hoe enthousiaster de steenschilfers in het rond vlogen. Maar marmer laat zich blijkbaar niet timen, en vrederechter Greet Vlaeminck had haar zittingzaal opnieuw nodig.
Ze had die ter beschikking gesteld van het kunstproject, in het kader van de tentoonstelling Het
Vlot. Eerst tot afgelopen zondag, dan nog eens drie dagen erbij. Tot gisteren.
Bijna slaagde Mikes Poppe erin, maar bij de deadline kwam de slijpschijf. De kunstenaar zweeg. Dat deed hij twintig dagen, het hoorde bij het project. Hij stapte naar buiten en stak een sigaret op. Hij klonk hees.
“Pas nu voel ik mijn lijf. Drie weken heb ik me over de pijn gezet, nu voel ik alles. Wanhoop heb ik wel gevoeld. Er was een deadline, maar de tijd haalde me in. Ik had goeie en slechte dagen, en ik had niet in de hand hoe snel ik door dat marmer raakte. Maar het was leuk. Enfin, het was een intense ervaring, en die heb ik kunnen delen met de toeschouwers. Ik heb mijn verhaal kunnen overbrengen.”
Twintig dagen kloppen
Zijn verhaal was dit: hij, de performancekunstenaar, probeert zich te bevrijden van het blok aan zijn been – zijnde de kunstgeschiedenis – om vrij zijn eigen ding te kunnen doen. “Niet helemaal gelukt, dus. Maar ik ben ook tot het inzicht gekomen dat ik me niet kan bevrijden van die geschiedenis.”
Sowieso was de grote goesting op, aan het einde. Mikes zat daar, gistermiddag, aan de houten lessenaar in het vredegerecht. Voor zich zijn plateau met bruine boterhammen en zijn blikken kop koffie. In zijn zwarte overall vol wit stof, pleisters rond alle vingers van zijn rechterhand. Hij slofte naar zijn kubieke meter, deed zijn handschoenen en zijn veiligheidsbril aan, pakte zijn beitel en klopte. Twintig dagen heeft hij dat gedaan. Hier geslapen, zijn plateau leeggegeten, zijn chemische wc gebruikt, gezwegen en geklopt.
Zijn eten en een emmer koud water om zich te wassen werden hem elke dag gebracht door Ivan Dury, al twintig jaar conciërge van het gerechtsgebouw in Oostende. “Mikes moet een taaie zijn. Zo’n
effort. Hij heeft de mensen een beleving gegeven. Ik heb er met tranen in hun ogen zien vertrekken. Schoolgastjes rumoerig zien binnenkomen en stil zien vertrekken, onder de indruk. Sommigen kwamen eten brengen of pralines, iedereen leefde mee.”
In totaal kwamen zowat 2.500 toeschouwers naar de performance van Mikes Poppe. De restanten van zijn marmeren blok en een timelapsevideo van zijn steenkapdagen zijn nog tot 15 april te bezichtigen op de tentoonstelling.