“Ik ben de laatste om medelijden te hebben met politici, maar het is een hondenstiel.”

The Great Gatsby,

ik

televisioneel Houdt Het Voor Bekeken.

Xander Houdt Het Voor Bekeken.

Op die affiche speel ik een Leonardo DiCaprio van den Aldi. De affiche knipoogt naar de film speelt zich af tijdens de roaring twenties. Iedereen feest zich te pletter, terwijl ze volle gas afstevenen op een fatale beurscrash. Ik merk parallellen met onze huidige tijdgeest. De graaicultuur is alomtegenwoordig. Politici doen niet langer moeite om hun winstbejag te verstoppen. We zitten lekker met onze lange vingers in de pot, en daarvoor schamen we ons hoegenaamd niet. Normvervaging is de nieuwe norm. Het kan ons allemaal niet zoveel meer schelen. Ik ervaar

The Wall

(lacht). van mijn kostuum, affiche, decor en van de achtergrondmuziek waarop het publiek de zaal binnenkomt. Deze keer zitten in het decor ‘paaseieren’ verstopt, kleine referenties voor de liefhebbers.

Hoe overleven we Trump?

Comedians horen dikwijls dat ze dankbaar mogen zijn voor Trump. Daar valt vast veel mee te lachen, denken leken. Mispoes! Trump maakt zichzelf zo belachelijk dat het aartsmoeilijk is om daar een schepje bovenop te doen. Trump is een vleesgeworden typetje. Een soort boze, verfrommelde mandarijn. Je kan Trump niet ontmaskeren, want onder dat masker zit niets. Hij is een clown, in de zin dat zijn aanwezigheid andere politici ongemakkelijk doet voelen. Alsof je Borat naar de Verenigde Naties stuurt. Er is al zoveel gezegd en gegrapt over die kerel. Ik zie graag goede comedy, dus ik kijk vaak naar collega’s. Soms met gezonde frustratie. Als bijvoorbeeld Alex de perfecte grap maakt over een onderwerp waarop ik al weken zit te kauwen, denk ik: “Verdomme! Daar lag ze dus!” Gruwelijk is dat. Tot slot een korte actuaquiz. Wie sprak volgende woorden: “Michael Van Peel is mijn grote voorbeeld. Hij smelt comedy en politiek mooi samen.”

Aha, vrienden wezen me daar onlangs op. Het is een quote van Eva Van Keer, een jonge lijsttrekker voor CD&V in Borgerhout en comedian. Voor langzaam ouder wordende zakken zoals ik is het een teug zuurstof als je wordt geapprecieerd door de jeugd. Vooral wat ze nog zei, vond ik interessant: “Ik ben het niet altijd eens met zijn standpunten.” Dààr begint de dialoog. Zelf zou ik een barslechte politicus zijn. Nochtans is Marc Van Peel een verre nonkel en zitten mijn vader en zus ook in het vak. Ik ben de laatste om medelijden te hebben met politici, maar het is een hondenstiel. Politici moeten continu hun woorden wikken. Volgend jaar zijn er verkiezingen, maar hun mandaat is een langgerekte, permanente verkiezing. Een politicus moet zich tegenwoordig permanent bewust zijn van wat hij zegt en doet. Ik hoef niet op mijn tellen te passen. Op het podium zeg ik wat ik wil, en dat ga ik straks weer ongebreideld doen. Wat wens je ons toe voor het nieuwe jaar? Dat dat bandje op de Titanic nog even blijft doorspelen.

Michael Van Peel.