“Vroeg of laat beseft mijn zoontje dat we arm zijn”

Ilse (32) uit Antwerpen is al twee jaar afhankelijk van leefloon

Ilse (32) is een Antwerpse die al twee jaar een leefloon krijgt. “Ik ben vier jaar werkloos en heb ondertussen een scheiding achter de rug. Sinds ik opnieuw alleen ben is het bijzonder moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen”, vertelt ze.

Ilse heeft een zoontje van 6 jaar, voor wie ze van haar man een klein bedrag aan alimentatie ontvangt. “Soms dan toch, want mijn ex heeft het evenmin breed. Hij is van goede wil, maar vaak gaat het gewoon niet. Het gevolg is dat ik iedere dag zit te rekenen hoe ik het einde van de maand haal. Dat is niet eenvoudig en mentaal zeer zwaar.”

Werk vinden wil voorlopig niet lukken voor Ilse. “Ik heb geen diploma en kamp met concentratiestoornissen. Halftijds werken zou nog wel lukken. Ik geef toe dat ik bang ben om te solliciteren, want ik heb een werkgever weinig te bieden. Toch denk ik dat het wel een keertje zal lukken.”

Geld van moeder nodig

Ilse maakt zich vooral zorgen over haar zoontje en is blij dat haar moeder haar af en toe wat geld toestopt. “Ik denk niet dat het mag, maar ik heb dat geld nodig. Soms is het 100 euro per maand. Soms wat minder. Het is geld dat ik besteed aan mijn zoon. Hij loopt er niet slordig bij en gaat vrolijk door het leven. Maar vroeg of laat komt er een moment dat hij beseft dat we arme mensen zijn. En daar kijk ik niet naar uit”, zegt de vrouw.

Het is een verhaal dat bij onderzoekers en mensen die met armen werken bekend in de oren klinkt. “De overheid moet de kennis van ervaringsdeskundigen beter gebruiken. Er zijn steeds meer zelforganisaties, die zeer goed weten hoe de situatie is. Door hen financieel en materieel te ondersteunen, kan een deel van het leed verzacht worden. Al moeten we opletten dat deze organisaties niet overbevraagd worden en niet ter vervanging worden gezien van het reguliere aanbod”, zegt onderzoekster Caroline Vermeiren van de UAntwerpen.