Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Eerlijk, ik zat met mijn gedachten niet meer bij Club”
Twee spelers ontsnapten zondag aan de tirade van Ivan Leko. “Ik wilde iedereen wisselen, behalve Ruud Vormer en Brandon Mechele.” Brandon Mechele (24), vorig jaar nog verstoten bij Brugge, dit seizoen de enige speler die na zeventien speeldagen nog geen competitieminuut gemist heeft. Robocop is helemaal terug in Brugge en is van plan er nog lang te blijven. Het verhaal van de enige uitgeleende Bruggeling die zijn plaats wist te heroveren. Met credits voor Ivan Leko.
Hoe krijg je Brandon Mechele kwaad? Verban hem uit de fitness. Of zeg dat hij na de training geen extra oefeningen meer mag doen, dat werkt ook. Maar zelfs dan zal hij amper zijn stem verheffen. Slechts één keer deelde hij zijn ongenoegen. Toen hij in het jaar na de titel maar niet van de bank kwam na een reeks blessures en Philippe Clement hem na een training een peptalk wilde geven.
“Clement had natuurlijk het beste met mij voor, maar ik wilde dat toen allemaal niet horen. Zo’n babbeltje waarin gezegd werd dat ik hard moest blijven werken en dat mijn kans dan wel zou komen. Ik speelde toch niet, waarom zou ik dan luisteren? Toen ben ik voor het eerst tegen een trainer ingegaan, iets wat eigenlijk niet in mijn aard ligt. Eigenlijk was Philippe ook niet de juiste persoon. Ik heb heel veel geleerd onder Michel Preud’homme, maar had graag wat meer feedback gehad over zijn keuzes. Maar ik respecteerde natuurlijk wat hij besliste.”
Je kreeg dat seizoen toch twee kansen om je te tonen: de match bij Leicester en thuis tegen Kopenhagen. Champions League!
“Een mooie kans, maar wel een uitdaging, natuurlijk. Ik speelde een heel seizoen niet, had geen vertrouwen en moest direct op het hoogste niveau spelen. Natuurlijk ben je blij dat je in de Champions League staat, maar voor mij was het niet ideaal. Het zou beter geweest zijn als ik eerst wat vertrouwen had kunnen opdoen in de competitie. Ik heb die matchen geprobeerd om er het beste van te maken en tegen Leicester was het nog oké, maar Kopenhagen was een kleine ramp.”
Ik weet nog wat je zei na Kopenhagen: “Ik kan door de grond zakken van schaamte.”
“Als je een owngoal maakt, is dat logisch zeker? En kort nadien raakte ik weer geblesseerd.”
Je was toen 23 jaar, populair bij de fans, kwam uit de eigen jeugdopleiding. Het leek alsof die twee wedstrijden in de Champions League bedoeld waren om aan te tonen waarom je niet in de ploeg stond.
“Ik moest op dat moment mijn lessen trekken. STVV kwam op het goede moment.”
Er was veel interesse, maar Ivan Leko was de enige trainer die je daadwerkelijk heeft opgebeld vorige winter.
“Klopt. Hij gaf me het gevoel dat ik weer belangrijk kon zijn. Als je dat voelt, moet je niet twijfelen. Ik was op zoek naar dat vertrouwen. Toen ik bij STVV mijn eerste interview gaf, noemden de journalisten mij ook de nieuwe topaankoop. Ow, dacht ik. Dat is nieuw voor mij. Twee matchen gespeeld in een half jaar tijd, geblesseerd toegekomen en dan dat te horen krijgen. Toen ik hersteld was, zat het eigenlijk meteen goed.”
Je speelde bijna alles bij STVV, maar toen moest je terug naar
Brugge. Wat dacht je toen?
“Toen ik terugkwam van STVV, kreeg ik een nieuwe plaats in de kleedkamer, symbool voor een nieuwe start. Ik kwam terug voor Leko was aangesteld en als ik eerlijk ben, zat ik toen met mijn gedachten niet meer bij Club. Ik wilde vertrekken, definitief of op uitleenbasis. STVV en Zulte Waregem waren concreet, maar ik mocht niet vertrekken naar die laatste. Ik twijfelde, maar toen hoorde ik dat Leko naar Club zou komen.”
Champagne!
“Dat niet, maar de keuze voor de nieuwe coach kon slechter. Ik heb wel moeten knokken om in de ploeg te komen, hoor. In het begin van de voorbereiding speelde ik zelfs nog niet.”
Je had toch een voorsprong van zes maanden waarin je zijn systeem al kon oefenen?
“Ja, maar het systeem werkt pas als de hele ploeg weet hoe ze moet spelen. Anders heb je daar als team ook geen voordeel aan, je moet het als groep aanleren.”
En als de drie centrale verdedigers voetballend kunnen
opbouwen.
“Precies.”
Vind je jezelf de minste voetballer van de Brugse achterhoede?
“Het is niet mijn grootste kwaliteit, nee. Ik ben de centrale van de drie, ik sta er vooral om het spel te verleggen naar links of rechts, inschuiven doe ik minder.”
Oefen je daarop, op die passing?
“Ja, tot drie keer in de week. Na de training doe ik nog extra passoefeningen met assistent-trainer Rudi Cossey. Het begon met Ahmed Touba, nadien kwam ik erbij en later deden Saulo Decarli en Erhan Masovic ook mee. We oefenen twintig minuten op verschillende soorten passes. Lang, over de grond, diep: vooral met focus op snelheid van uitvoering. Net zoals in een match.”
Dat komt dan bij die extra uren krachttraining die je doet.
“Ik ben er iets gematigder in geworden. Geen zeven dagen op zeven meer, maar vijf op zeven. En ook niet zoveel krachttraining meer, wel meer preventie- en evenwichtsoefeningen.”
Oei, ‘Robocop’ is niet meer.
(lacht) “Robocop, sinds jullie die bijnaam in de krant nog eens oprakelden, word ik hier door sommigen weer zo aangesproken. Robocop bestaat nog, hoor.”
Maar misschien is hij niet meer dezelfde versie als voorheen. Eet je nog steeds geen frieten?
“Neen, wel patatas bravas.”
Met die pikante tomatensaus en aioli is dat even slecht, hoor.
“Ja, maar ik eet ze zonder saus. De saus is vaak het probleem, hé.”
Als je zoals jij alles speelt en meer en meer lof oogst, mag je wel eens wat saus opscheppen, toch?
“Goh, het is natuurlijk leuk hoe het op dit moment allemaal loopt, maar ik heb niet het gevoel dat ik nu anders doe dan in mijn eerste periode bij Club. Ook in Sint-Truiden ben ik altijd dezelfde gebleven. Ik voel me niet het voorbeeld van de ploeg, gewoon iemand die dankzij zijn uitleenbeurt heel veel kon spelen en heel veel vertrouwen heeft opgedaan. Dat is het enige wat nu anders is.”