Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Felice Mazzu, Caroloziel op zoek naar een prijs
Succescoach moet voorbij Club op weg naar zijn eerste doel: eindelijk prijs met Charleroi Met die prijs op zak krijgt de Carolo in hart en nieren misschien eindelijk kans bij topclub
Zondag legde Charleroi Anderlecht al over de knie en vanavond moet Club Brugge volgen. Want de beker is hét hoofddoel van de dit seizoen alweer weergaloze Zebra’s. “Als we voorbij Club geraken is het now or never”, beseft Felice Mazzu (51). En dan kan de succesvolle coach misschien toch eens naar een topclub. Ondanks een ziel in zwartwitte strepen.
Eerst nog even terug naar zondag. De coach van de Carolo’s wist het, dat Anderlecht-manager Herman Van Holsbeeck er daags voordien in een krant nog op gealludeerd had dat Hein Vanhaezebrouck beter paste bij paars-wit. Wegens Mazzu’s reputatie van defensieve coach. Alweer. Veel woorden wil Mazzu er zelf niet meer aan vuil maken. “Alle respect voor elke mening. Maar ik heb zondag geantwoord: 1-3. (grijnst) Ach, ik roei hier met de middelen die Charleroi heeft. Met Hanni, Trebel, Onyekuru, Kums… speel ik ook anders. Men is blijkbaar vergeten dat ik indertijd met White Star Woluwe héél offensief voetbal bracht, we werden zelfs kampioen (in 2011 in derde klasse, nvdr.) met de meeste goals.”
In Brussel is dus al iets rechtgezet. Stel je voor dat nu ook het thuis onkreukbare Club voor de bijl gaat. “Brugge was de zwaarst mogelijke loting, we zullen in alle linies een perfecte organisatie moeten neerzetten. Maar we trekken in elk geval zonder complexen naar ginder. En zonder druk. De beker is een ambitie van ons, maar Play-off 1 is dat ook. Al had ik de zege tegen Anderlecht best willen inruilen voor een gelijkspelletje als we dan zeker winnen in Brugge...”
Op afzondering gaan voor de cruciale match vond hij niet nodig. “Ik verander niet graag gewoontes. Ooit, toen ik nog jeugdtrainer was, vroeg ik mijn spelers voor de titelmatch uitzonderlijk twee uur vroeger te komen. We verloren met 5-0.”
Maar dat is al héél lang geleden. Intussen is Felice Mazzu de koning van Mambour – met twee tickets voor Play-off 1 in vier jaar. En hij blíjft verbazen met de bescheiden club, dit seizoen zelfs meer dan ooit. Waardoor de honger naar eindelijk een keer een prijs ook groter is dan ooit. En als de Carolo’s dit seizoen de beker pakken – wat volgend jaar zo’n 20.000 abonnees zou opleveren, berekende manager Mehdi Bayat – dan zit het project van Mazzu er misschien wel op. Want hij is klaar voor een topclub, weet hij. En hij wil wel, liet hij zelfs twee jaar geleden al optekenen. En toch zit hij er nog. “Maar ik denk niet in termen van een prijs pakken en dan meteen vertrekken. Als het moment zich aandient, on verra bien…”
Geur van bloedworst
Hij is dus niet gehaast. En om dat helemaal te begrijpen moeten we naar Café de l’UT. Een supporterslokaal vlak bij het stadion, geheel in zwart-witte strepen. Het lokaal ademt, eet en drinkt Sporting Charleroi. Net zoals de coach. Zijn vader komt er weleens. “Toen de mensen hier nog niet wisten dat hij mijn papa was, luistervinkte hij graag”, vertelt Mazzu. “Naar wat ze allemaal zeiden over mij.”
Hij geniet, nippend aan zijn koffie, dollend met de stamgasten Philippe en Xavier. Die slogan van de Carolo’s, Toi
et Moi, is ook op zijn lijf geschreven. “Ik bén ook één van hen. Kom uit dezelfde sociale klasse. Mijn vader was ook een werkmens, dat zit in mij. Van mijn tiende stond ik ook op Mambour in de tribunes, met een boudin noir (bloedworst, nvdr.). Toen ik hier in 2013 terugkeerde als trainer, herkende ik de geur meteen. Elk weekend dat ze thuis speelden was een feest. En nu het zo goed gaat, keren de tijden van Böhmer, Jacobs, Czerniatinsky… stilaan terug.” Dankzij Mazzu, weten stamgasten Philippe en Xavier. De
idéalist-travailleur – dixit manager Mehdi Bayat – verdient volgens de supporters stilaan een standbeeld op Mambour. In le Nord, waar hij opgroeide als zoon van een mijnwerkersgezin – vader werkte in de Borinage – met drie kinderen. Felice liep er school in het plaatselijk atheneum, voetbalde tot zijn achttiende bij Sporting. Charleroi-Nord zou nooit meer uit de Italo-Belg gaan. “Charleroi is de stad die mijn vader indertijd heeft opgevangen. Ik zal Charleroi altijd verdedigen. Voor jullie is dit le Pays Noir, voor ons wordt de stad sinds Paul Magnette (PS) burgemeester is, steeds mooier. Of ik dan ook een socialist ben? (ontwijkend) Ik ben een Carolo!”
Een Carolo die met Gianni, de baas van Café de l’UT die ook Italiaanse roots heeft, tussendoor een paar woorden Italiaans spreekt. Roots hebben in Calabrië maakt je altijd nog net iets meer Italiaan dan Carolo, bekent Mazzu. Niet alleen wegens die zuiderse passie langs de lijn. Hij is verzot op Juventus (ook zwart-witte strepen), pizza à la mamma en zangers als Baglioni en Battisti. En hij drinkt liever wijn – papa maakte die zelf – dan bier. “Ik drink alleen een pint na een match. Of twee. De diëtiste zei me dat dat goed is om de adrenaline te laten zakken. Maar die Italiaanse cultuur zit in ons. 90 procent van de Italo-Belgen zal hetzelfde zeggen.”
Gianni knikt heftig. Manuela, zijn chérie en de bazin, steekt buiten een sigaret op. De eregast volgt niet. “Ik probeer nog steeds te stoppen. Al lukt dat niet goed, een bevriend journalist rolt altijd sigaretten voor mij.”
Niet naar Standard
Mazzu is allemans vriend. “Dat respect van iedereen is mij veel waard, daar ben ik ook dankbaar voor. Maar het is
Felice Mazzu “Ik drink alleen een pint na een match. Of twee. De diëtiste zei me dat dat goed is om de adrenaline te laten zakken.” “Ik ben één van hen. Ik stond ook van mijn tiende met zo’n bloedworst op Mambour. Toen ik terugkeerde als trainer, herkende ik de geur meteen.”
niet zo dat het mij voor altijd aan deze club bindt.”
Gianni, lachend: “Hij mag naar overal gaan. Maar niet naar Standard. Al is dat geen topclub, dus geen gevaar.
(lacht) Felice, je verdient veel beter dan Standard!” Mazzu, glimlachend: “Alweer over Standard (dat al eens
aan zijn mouw trok, nvdr.). Ik zeg er niets meer over.” We proberen nog eens. In Brugge zijn ze content met Leko, Hein past beter bij Anderlecht… Wacht, Genk is op zoek naar een trainer. Mazzu, plagend: “Dat is ook een mijnclub, met ook veel Italianen... Ze moeten maar naar Bayat bellen!”
Misschien moet Mazzu, de meester van de tactische organisatie wiens grote voorbeeld altijd Arrigo Sacchi was – zone achterin én op het middenveld –, maar meteen naar Italië. “Als ik al het juiste profiel niet heb voor Club of Anderlecht, wat zou ik dan in Italië kans maken?”, grijnst hij. “Maar het klopt wel, die tactische aanpak. Ik zeg meteen ja. Zeker als men belt voor de Italiaanse nationale ploeg.”
Xavier en Philippe wensen hem in afwachting veel geluk tegen Brugge. “Dat is de grootste verdienste van Felice: hij doet ons dromen. We zijn van niemand meer bang.”
En waarom zou Sporting Charleroi, zondag sterker dan Anderlecht en continu in het spoor van Club geen titelkandidaat mogen worden genoemd? “Omdat de verschillen in de budgetten te groot zijn,” probeert Mazzu zelf. “Er zat bij Anderlecht een speler op de bank (hij doelt op Stanciu,
nvdr.) die zowat het hele budget van Charleroi kostte. Maar weet je, een man kan ook zonder een palmares of zonder veel geld een mooie vrouw inpalmen. Zolang hij maar hard werkt met veel goesting.”