STANDPUNT Goede raad aan Bart De Wever

I k weet dat Bart De Wever dit standpunt leest. Daarom deze goede raad: hij kan zichzelf maar beter héél snel verlossen van zijn partijgenoot Siegfried Bracke.

Toen Bracke in 2010 solliciteerde bij de N-VA slaakte de VRT een zucht van verlichting. Eenmaal bij de N-VA moest hij eerst nog afstand nemen van zijn verleden als journalist en socialist. Hij ontkende dat hij veertien jaar actief lid was geweest van de socialistische partij, maar moest later toegeven dat hij had gelogen.

Vier jaar later bedacht Bracke de fameuze bocht die zijn naam kreeg. Hij adviseerde om voluit de economische kaart te trekken en de Vlaamse onafhankelijkheid in de koelkast te zetten. De Wever volgde, ook al vond een deel van zijn kiezers dat niet prettig.

Ondertussen was Bracke verhuisd naar Gent om daar de N-VA naar de top te loodsen. Dat mislukte. Hij haalde 8.570 voorkeurstemmen, een massa minder dan Daniël Termont (44.561 stemmen) en Mathias De Clercq (11.088). Groen, rood en blauw grepen de macht. De Wever voelde toen al nattigheid. Hij gaf de functie van gouverneur van Oost-Vlaanderen aan iemand anders. Bracke werd Kamervoorzitter, een job waarin je je mening niet mag zeggen en dus weinig schade kunt aanrichten. Dat ging goed, ‘Sieg’ was gehoorzaam.

Maar in Gent, waar hij wél nog mocht spreken, liep het mis. Hij beschuldigde burgemeester Daniël Termont én Open Vld van “graaicultuur”. En hij kreeg de boemerang in zijn gezicht terug. Want had hij zelf, bovenop al zijn andere inkomsten, geen riante bijverdiensten als adviseur van Telenet (66.000 euro) en bestuurder van de universiteit van Gent? Schnabbels die hij moreel gezien trouwens niet mocht hebben. Bracke nam ontslag bij Telenet, maar het kwaad was al geschied. De Gentenaar lustte hem en zijn partij niet meer.

Een jaar voor de verkiezingen is de Gentse N-VA een puinhoop, een blinde vlek voor een verder uitstekend georganiseerde partij. Capabele krachten zoals Kamerlid Peter Dedecker, drie maanden geleden nog kandidaatschepen, verlaten de politiek uit onvrede. Lijsttrekker Elke Sleurs vraagt zich wanhopig af hoe zij het tij nog kan keren. De Gentse kiezer weet het ook niet meer. Bracke wordt in elk geval geen lijsttrekker meer. Dat bevalt hem niet. En dus zegt hij: “Als het aan mij lag, zou ik de politiek verlaten.” Dat klinkt als chantage.

Als Bart De Wever verstandig is, dan verlost hij Bracke uit zijn lijden en gooit hij hem nu uit de partij. Het is genoeg geweest. Bracke is niet te vertrouwen en zwaar verbrand. Voor het geld hoeft hij het op z’n 62ste niet meer te doen. Voor de partij betekent hij niks dan last. Het was een vergissing om hem aan boord te hijsen. De voorzitter kan Gent, Vlaanderen en België een groot plezier doen. Of weet de ijdele Bracke misschien te veel en kan hij de N-VA toch nog schade berokkenen?