Gazet van Antwerpen Stad en Rand
CD&V VANGT BOT Minister Weyts weigert subsidies voor Vlaamse dierenasielen
CD&V vindt dat dierenopvangcentra subsidies moeten krijgen, maar minister Weyts zegt nee
CD&V vindt dat Vlaanderen de dierenasielen geld moet geven, maar die lijken daar niet per se op te wachten. “Subsidies hebben voordelen, maar zeker ook nadelen. Onze autonomie is ons veel waard.”
Vlaanderen telt 120 erkende dierenasielen, in de provincie Antwerpen zijn het er zo’n dertig. Ze krijgen voornamelijk geld binnen via giften en via de gemeenten waar ze mee samenwerken. Maar er zijn grote regionale verschillen. De provincie VlaamsBrabant bijvoorbeeld heeft 40.000 euro vrijgemaakt. Van de provincie Antwerpen krijgen de dierenasielen geen subsidie. CD&V vindt nu dat Vlaanderen over de brug moet komen. “De provincies zijn teruggeschroefd en Vlaanderen heeft hun middelen overgenomen. Het lijkt me dan ook logisch dat de engagementen mee verhuizen naar Vlaanderen”, zegt Vlaams Parlementslid Bart Dochy. Vlaams minister van Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA) ziet dat niet zitten. “Als ik de dierenasielen financier, moet ik ze ook laten inspecteren”, zegt hij in De Stan- daard. “Dan gebruik ik het budget liever voor het opsporen van die- renmishandeling. (Asielen krijgen wel controle op dierenwelzijn, red.) Ik zie niet waarom de provincies hen niet meer zouden steunen.”
Giften en sponsoring
“Maar de provincie Antwerpen subsidieert de asielen al heel lang niet meer”, weet Els De Belder, dierenarts en beheerder van het dierenasiel in Kontich sinds 1992. Van wanneer het afschaffen van de subsidie precies dateert, weet men bij de provincie ook niet. “Als dat al ooit zo is geweest.” “Alleszins bedragen onze werkingskosten zo’n 600.000 euro per jaar”, zegt De Belder. “Wat we van de gemeenten krijgen, dekt daar misschien zo’n 10% van. We moeten het voornamelijk hebben van giften, sponsoring en legaten, én voor ons blijkt het runnen van een dierenpension winstgevend voor het asiel. Een dierenasiel leid je het best zoals een ander bedrijf. Wij hebben zeven personeelsleden en maar een paar vaste vrijwilligers, in tegenstelling tot andere asielen. Mijn ervaring is dat je aan vrijwilligers altijd dankuwel moet zeggen, ook als ze iets fout doen. Je kunt ook niet altijd op hen rekenen. Voor mij is het niet efficiënt genoeg.”
Krabben en bedelen
Sabine Slaets, beheerder van de Dierenbescherming Mechelen, rekent wel op een 150-tal vrijwilligers, voornamelijk om met de honden te gaan wandelen. Er zijn daarnaast vijf voltijdse mensen in dienst. “Ik heb het hier twee jaar geleden overgenomen”, zegt Slaets. “En ik moet eerlijk zijn: het is krabben en bedelen. We hebben geen erfenissen meer binnengekregen, en dat scheelt.” Dit jaar heeft het asiel 40.000 euro aan gemeentelijke subsidies ontvangen, omdat gemeenten wettelijk verplicht zijn om zwervende honden, katten en eventueel andere dieren op hun grondgebied op te vangen. “Volgend jaar zal het 50.000 euro zijn, omdat we met een paar andere gemeenten contracten hebben afgesloten”, zegt Slaets. “Maar daar halen we het lang niet mee. De grootste kostenpost is de dierenarts.” Die ontwormt, behandelt, steriliseert, castreert, chipt… “Een Vlaamse subsidie zou dus wel welkom zijn”, vindt Slaets.
Autonomie primeert
“Voor mij geldt dat niet”, zegt De Belder. “Subsidies hebben voordelen, maar ook nadelen. Onze autonomie is ook veel waard.”