“Het bundelen van de progressieve krachten wordt een langetermijnproject”

Meer bewegen en dan bedoel ik vooral zwemmen. Ik wil wekelijks naar het zwembad in de Veldstraat. Daarnaast woon ik al twintig jaar in hetzelfde huis en alles begint zowat los te komen. Ik wil dus alles weer vastzetten. Ik doe dat zelf en denk dat zoiets in een halfuur klaar is. Alleen duurt het in realiteit veel langer. Politiek wil ik de stad natuurlijk weer in beweging brengen. We staan ondertussen in Antwerpen zowel sociaal als inzake mobiliteit al veel te lang stil.

Ook vorig jaar nam ik mij voor om meer te bewegen. Dat is niet altijd gelukt. Het is wel gelukt om te weerstaan aan de verlokking van de wagen. Ik verplaats mij nu al een jaar met het openbaar vervoer en met de deelwagens van Cambio. Daarnaast had ik het voornemen om alle progressieve krachten te bundelen. Dat lijkt niet alleen gelukt. Ik ben er ook van overtuigd dat het een langetermijnproject wordt.

Ik verwacht dat er in Antwerpen een stevig debat zal zijn over hoe we de stad vorm geven en hoe we er voor zorgen dat iedereen daar van kan genieten. Alleen heb ik zelf ervaren dat, als je een systeem hard aanvalt, de tegenaanval nog harder is. Het moet bijvoorbeeld gaan over wonen. In Antwerpen heerst een wooncrisis. Iedereen heeft recht op onderdak. Alleen is dat voor steeds meer mensen moeilijk. Ik hoop ook dat we in 2018 toch nog in bewondering blijven van de verzorgingsstaat die er na de Tweede Wereldoorlog is gekomen en dat ondanks de complexiteit van het systeem. Hopelijk komt er ook een einde aan de oorlogen in het MiddenOosten. Het is dan aan Europa om die landen te helpen bij de heropbouw en het tot stand brengen van een verzorgingsstaat. Daarnaast is er dringend nood aan empathie en mededogen. In eerste instantie naar onze geliefden in de onmiddellijke omgeving. Maar ook voor zij die nooit tot de eigen kring zullen behoren, maar het ook moeilijk hebben.

FOTO KRIS VAN EXEL