Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Greg Van Avermaet beslist pas na klassiekers over nieuw contract
alom aanwezig in 2017, altijd met de handen in de lucht
Wat Regi Penxten is voor het Sportpaleis, was Greg Van Avermaet voor de wielerlente van 2017. Alom aanwezig en altijd met de handen in de lucht. Omloop Het Nieuwsblad, E3 Harelbeke, GentWevelgem en ParijsRoubaix: Van Avermaet won het allemaal. Met als ultieme bekroning de zege in de WorldTour op het einde van het seizoen.
Driewerf hoera! Laat die Slovaken
b maar juichen om hun wereldkampioen, de beste renner van 2017 was wel degelijk een Belg.
“Die nummer één-plaats in de WorldTour betekent inderdaad best veel voor mij. Een WK gaat over één dag, die WorldTour gaat over een heel jaar. Dat klassement begint te lopen in januari en eindigt in oktober. Als je dan, over al die grote wedstrijden heen, je naam als eerste ziet staan. Voor Froome, voor Sagan, voor Dumoulin… Dat is once in
a lifetime. Daar ben ik wel trots op.”
Eerst Rio, dan Roubaix. Je hebt
b stilaan een vast plekje in de jaarover
zichten. En wij die dachten dat 2016, met die olympische titel, niet meer overtroffen kon worden.
“Toch zal Rio altijd hét hoogtepunt van mijn carrière blijven. Ook omdat ik daar het vertrouwen heb opgedaan waardoor ik het afgelopen jaar zo veel kon winnen. Zonder Rio weet ik niet of die lente van 2017 er was gekomen.”
Na Rio grijnsde je dat je je vader, die
b ooit aan de Olympische Spelen van 1980 had deelgenomen, eindelijk had overtroffen. Heb je je kassei van Roubaix intussen al subtiel op de keukentafel van je ouders laten rondslingeren?
“Haha. Ik denk dat hij vooral trots is op mijn zege in Roubaix. Het zijn toch ook een beetje zijn dromen die ik vervul. Dat merk ik als ik eens langsloop bij mijn ouders. Dan kom ik binnen en zit hij voor zijn tv, wéér naar Parijs-Roubaix te kijken. Best wel cool. Trouwens: bijna had hij mijn zege gemist. Hij had geen pasje om de velodroom van Roubaix binnen te mogen. Hij heeft moeten roepen dat hij de vader van de winnaar was. Pas dan mocht hij erin.” (lacht)
2017 was ook het jaar van het
b afscheid van Tom Boonen. Al gemerkt dat jij nu wat vaker in de boekskes komt?
“Dat valt wel mee. Tom heeft ook nog een heel voorjaar gereden. Zo lang kreeg hij, euh, best nog wel een beetje aandacht. Maar dat heb ik wel al bedacht: soms ben ik blij dat ik al 32 was toen ik echt veel begon te winnen. Tom was op zijn 25ste al een echte ster. Nu snap ik dat het niet altijd makkelijk is om daarmee om te springen.”
Je succes lijkt wel besmettelijk. Zelfs
b je voorheen eerder anonieme trainingsmakker Oliver Naesen bleek plots een revelatie in het voorjaar.
“Cool, toch? En raar. We trainen bijna elke dag samen en plots zit je ook samen vooraan in de grootste wedstrijden van het jaar. Maar: in de wedstrijd telt dat niet. Dan rijden we elk voor onze eigen prijs. Maar dat je een dag later weer
samen een koffie kan drinken en wat onnozele grappen kan maken over de koers, is wel zo plezant.”
Komen we bij je todolijstje voor het
b nieuwe jaar. Een lijstje met maar één item, lijkt ons: eindelijk die Ronde van Vlaanderen?
“Dat blijft mijn grootste droom. En dus de belangrijkste wedstrijd van 2018 voor mij. Maar om het nu mijn enige doel te noemen? Stel dat het in de Ronde niets wordt, maar ik win wel een tweede keer Roubaix of een eerste keer de Strade Bianche, dan zal ik ook gelukkig zijn. Zo wanhopig ben ik nog niet.” WIM VOS