Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Ouwe rot en jong talent schitteren in ‘Salamander II’
Ouwe rot Filip Peeters en aanstormend talent Violet Braeckman schitteren in ‘Salamander II’
Er komt geen kluizenroof meer aan te pas in
Salamander II. Deze keer zorgt de moord op een politieke balling uit een Afrikaans ministaatje voor een katenmuisspel als hoofdinspecteur Paul Gerardi zich mengt in het onderzoek. Ook diens dochter Sofie speelt een glansrol in het verhaal. “We wilden het niveau van de eerste reeks minstens evenaren. Daarom liet deze tweede reeks vijf jaar op zich wachten”, aldus Filip Peeters (55) en zijn tvdochter Violet Braeckman (22).
Salamander was begin 2013 een gigantisch succes met 1,5 miljoen kijkers. De Eén-reeks werd verkocht aan dertig landen en was de eerste Vlaamse reeks op de BBC en Netflix. Voor het vervolg stonden Ward Hulselmans (scenarist), Frank van Mechelen (regisseur) en Lou Berghmans (camera) weer paraat. Omdat het verhaal gaat over een samenzwering rond het bezit van diamantmijnen, trokken cast en crew ook naar Afrika. Uw krant blikt vooruit met Filip Peeters en Violet Braeckman, alias hoofdinspecteur Paul Gerardi en zijn dochter Sofie.
Tussen de twee reeksen zit vijf jaar. Hielden jullie in de tussentijd contact?
Violet: Dat verwatert natuurlijk. Maar het ijs was meteen weer gebroken toen we elkaar terugzagen. Op de eerste draaidag pakten we elkaar vast en hadden we een intens vader-dochter-gesprek. Alsof we veel bij te praten hadden.
Filip: Voor iemand die je dochter speelt, heb je meer sympathie dan voor iemand die je de hele tijd staat te vervloeken. Maar ik stelde vooral vast hoe Violet gegroeid is als actrice. Ze zit op de toneelacademie in Maastricht, en dat merkte ik meteen. Ze is een van onze opkomende talenten die nog hoge ogen zal gooien. Violet: Salamander opende voor mij deuren. Ik zit in de hoofdcast van Over Water, de zondagavondreeks van Tom Lenaerts. Daarin werd ik opnieuw gecast als dochter van het hoofdpersonage, Tom Dewispelaere. Maar de belangrijkste deur die openging, was die in mezelf. Ik vond na de eerste Salamander de bevestiging dat ik dit een interessant vak vond om professioneel iets in te betekenen.
En zeggen dat je in 2011 een slecht gevoel overhield aan die casting voor Salamander.
Violet: Ik wou zelfs niet gaan! Ik was in mijn hoofd met andere din- gen bezig. Maar bij de tweede ron- de waren we nog maar met z’n tienen, en plots kozen ze mij. Met de jaren heb ik geleerd hoe je auditie doet, en kan ik mezelf beter inschatten.
Filip: Ik heb die castings in Vlaanderen nog een tijd volgehouden, maar niet van harte. Iedereen kent hier elkaar, en toch moet je nog op auditie komen. In Duitsland krijg je meer respect. Om de haverklap kreeg ik een script met een nette brief, waarin men nederig vroeg of ik in hun project wou meespelen. Men geeft je er het gevoel dat je de enige ware bent die voor die rol in aanmerking komt.
Voelden jullie een verschil met die eerste jaargang?
Violet: Hoewel ik tijdens de nieuwe opnames nog maar een jaartje in mijn opleiding zat, leer je snel bij op de academie. Terwijl ik me in 2011 een beetje als Alice in Wonderland voelde op de set. Maar werken met Filip Peeters! Dat was opnieuw de max (lacht). Ik stelde me nu ook professioneler op. Vroeger ging ik af op mijn intuïtie, terwijl ik nu meteen vroeg welke lens de cameraman gebruikte, zodat ik wist hoe ik in beeld kwam.
Filip: Voor mij zit het verschil in het feit dat ik nu niet meer met mijn vrouw (An Miller, die ook Gerardi’s vrouw speelde, red.) kon acteren. Wij hebben in onze carrières amper samengewerkt. Niet bewust, hoor. Maar als de kansen niet komen...
Maar toen je haar een rol aanbood in je regiedebuut Wat
Mannen Willen, weigerde ze. Filip: Ja, omdat ze vond dat mensen dan zouden denken dat ze die rol kreeg omdat haar man de regisseur was. Enfin, ik heb vernomen dat ze bij een nieuwe gelegenheid toch zou toehappen. Verstand komt gelukkig met de jaren (lacht).
In de vorige reeks kwam Sofie’s moeder om door een autobom. Moet je zelf trauma’s hebben opgelopen om een getraumatiseerd meisje te spelen?
Violet: Zonder in detail te treden: ik kreeg ook al klappen in het leven. Maar ik gebruik dat niet altijd in mijn acteerwerk. Ik ben van de overtuiging dat elke rol door elke acteur van gelijk welke leeftijd of geslacht gespeeld kan worden. Vanochtend kroop ik op de academie nog in de huid van een blanke vrouw wiens geradicaliseerde zoon doden op zijn geweten heeft.
Is die ongecompliceerde manier van denken nog herkenbaar voor een ervaren acteur? Filip: Ik herinner me nog weinig van mijn eerste stappen als acteur. Ik had ergens een klein rolletje (in ‘Meester Hij Begint Weer’ in 1985, red.), en pas vier jaar later kwam er meer. Maar qua jeugdig enthousiasme herken ik me sterk in Violet. Al is de speelstijl van de jeugd niet meer hetzelfde als vroeger. Het ‘op de letter praten’ is al lang geen vereiste meer. Jonge acteurs spreken een soort Verkavelingsvlaams en spelen met een grotere naturel.
Hoe kreeg je de acteermicrobe beet, Violet?
Violet: Op mijn zevende startte ik met kindertheater bij De Kopergietery in Gent. Ik verkondigde er teksten van Hans Lodeizen waar ik amper iets van snapte, maar ik voelde dat het me lag. Toch studeerde ik Grieks-Latijn, en geen woordkunst-drama. Maar het was de beste opleiding die ik kon kiezen. Ik dompelde me zes jaar onder in die cultuur, en dat helpt me nog steeds vooruit in het leven. Weldra loop ik stage bij Toneelgroep Amsterdam, waar ze bezig zijn met Oedipus. Ik ken nu al de hele stamboom.
Filip, je dochter Leonce dook vorig najaar op in de Vierreeks #Hetisingewikkeld. Staat de opvolging al klaar?
Filip: Ik sta dat niet aan te moedigen. Maar als zij dat per se wil, moet ze het vooral doen. Wie ben ik om Leonce dat te verbieden? Je moet iets doen in het leven dat je passioneert. Of dat nu het overtrekken van stoelen of het schillen van aardappelen is, het belangrijkste is dat je gelukkig bent met je job. Voor de rest zwijg ik erover, want ik heb er thuis al genoeg discussies over gehad.
Violet, reiken je ambities net als bij Filip tot in het verre buitenland?
Violet: Misschien wel. Ik speelde onlangs twee keer een voorstelling in het Frans voor 900 kinderen, en dat bezorgde me een kick. Kinderen zijn een fantastisch publiek omdat ze eerlijk laten blijken wat ze ervan vinden. En tot mijn vreugde stelde ik vast dat het Frans me goed ligt. We doen in België veel moois in de filmsector, maar veel dingen stoppen aan de taalgrens. Noch-
FILIP PEETERS Acteur ‘‘Ik ga ook zelf fictie produceren. In Vlaanderen is zo’n switch misschien opmerkelijk, maar in het buitenland is het heel gewoon.’’ VIOLET BRAECKMAN Actrice ‘‘We doen in België veel moois in de filmsector, maar veel dingen stoppen aan de taalgrens. Misschien ambieer ik ooit iets in Frankrijk.’’
tans is het Frans een rijke taal waarmee veel mogelijk is. Misschien ambieer ik ooit iets in Frankrijk...
Filip: Niet twijfelen! Niet dat het je kansen op werk vergroot, maar het aanbod toch wel. Je moet het wel écht willen en je moet je talen onder de knie hebben. Ik werkte de voorbije twee decennia vaak voor Duitse producties, maar die trokken ook ver weg voor opnames. Ik zat wekenlang in Maleisië, IJsland, Zuid-Afrika en weldra Amerika. Klinkt aanlokkelijk, maar vaak zit je eenzaam op je hotelkamer terwijl je liever bij vrouw en kinderen zou willen zijn. Maar dat is onvermijdelijk als je de kost wilt verdienen én goede rollen wilt spelen. Als acteur krijg je niet elke dag een prachtproject aangeboden in eigen land.
Jonge acteurs klagen dan ook dat ze het zout op de patatten niet verdienen.
Violet: Ik weet het. Dat is de harde realiteit. Maar daar ben ik niet mee bezig. Ik wil er niet bang voor zijn. Ik moet met acteren nog niet de kost verdienen. Ik ben ambitieus en wil me niet laten tegenhouden door die doemverhalen.
Filip: Er zijn veel gegadigden, maar weinig uitverkorenen. Dat moet jong talent beseffen. De cijfers spreken voor zich: acht procent van de acteurs kan voor honderd procent leven van dit beroep. Al de rest doet er nevenactiviteiten bij. Bezin dus voor je begint. Als het een passie is, kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Je moet doen wat je graag doet, maar je mag er niet door gefrustreerd raken. Ik prijs me gelukkig dat ik ‘maar’ tot mijn 35ste slechte tijden heb gekend in dit vak.
Maar je neemt ook zelf initiatieven, zoals films regisseren. Filip: En – primeur! – ik ga ook zelf fictie produceren. Al laat ik nog in het midden of het film of televisie is. In Vlaanderen is zo’n switch misschien opmerkelijk, maar in het buitenland is het heel gewoon. Als je al zoveel titels hebt gemaakt, wil je eens aan nieuwe kontjes snuffelen (lacht).
Violet: Het is knap dat Filip dat doet, maar ik zie mezelf geen leiding geven op een filmset. Ik wil ook andere dingen doen, maar niet in mijn eentje. Op school hebben we een beginnend collectief. Nog zonder naam, maar we zijn bezig met schrijven. Filip: Soms moet je je stoute schoenen aantrekken, Violet. Ik had ooit een vreselijke werkervaring op een filmset met de regie van een collega. In een Franse colère riep ik: als die kan regisseren, dan ik ook! Dat heeft men niet vergeten. De productieassistent van toen is nu zelf producent en wou dat ik Wat Mannen Willen regisseerde.
Hadden jullie een plan B, mocht het niks worden met dat acteren?
Violet: Ik hield altijd theaterwetenschappen in het achterhoofd, maar dat heeft ook met dit vak te maken. En met vrienden sprak ik ooit af dat we op een dag een tearoom zouden beginnen, waar ik me dan zou bezighouden met de pralines...
Filip: Gek dat je die tearoom noemt: ik had ooit het plan om een restaurant te beginnen. Ik had er een idyllisch beeld van, maar in realiteit is dat travakken tot je er bij neervalt. Ik ben altijd iemand geweest die in het onbekende sprong. Zelfs toen ik al met acteren de kost verdiende, koos ik soms voor het grote avontuur. Ik had een vast contract bij Recht op Recht en de VRT wou nog een pak jaargangen maken. Toch stopte ik ermee om een onzeker avontuur in Duitsland te beginnen.
Klopt het dat je het acteren aan het afbouwen bent? Filip: Het zal sowieso minder worden omdat ik dus andere dingen ga doen. Ook buiten de filmwereld trouwens. Een tijdje geleden ben ik van het Pajottenland naar Boechout verhuisd. Ik heb ongelooflijk veel goesting om meer tijd en energie in mijn dorp te steken. Ik woon er nu een paar jaar en dat is echt fantastisch. Boechout is een prachtig dorp met geweldige mensen. Maar als ik naar het bestuur kijk, zie ik toch een aantal dingen die ik niet helemaal begrijp en soms zelfs onbegrijpelijk vind.
Sluimeren daar politieke ambities?
Er zijn dingen die echt beter kunnen. Ruimtelijke ordening, om maar iets te noemen. (Peeters’ tuin grenst aan het Vijverhof, dat zou volgebouwd worden, red.) Dat gevoel sluimert al lang. Samen met andere mensen wil ik me politiek engageren. Of ik op een lijst sta in 2018? Het zou kunnen. Ik ben er nog niet uit, maar ook op m’n 55ste wil ik weer eens een sprong in het onbekende wagen.
Salamander, zondag om 21.30u op Eén
Filip Peeters (55) en zijn tvdochter Violet Braeckman (22): “Qua jeugdig enthousiasme herken ik me sterk in haar.” FOTO'S FRANK BAHNMULLER, VRT