Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De Groe is ons t
Heraanleg historisch ple
Hier is altijd leven”, zegt Willy De Becker (65). “Als kleine jongen kwam ik hiernaartoe met mijn vader, die werkte in de kantoren van de Maritieme Raad. Die zaten waar nu het Hard Rock Café is. Toen was de Groenplaats een prachtig plein met een muziekkiosk. Nu lijkt het een beetje op een parking, met dat grijs asfalt in het midden.”
Dat grijs asfalt, dat heet eigenlijk bitumen. “Maar het ziet eruit als iets wat je op een parking legt, niet op een historisch plein in de stad”, vindt Willy. “Als het hier ’s morgens vol staat met camionettes die komen leveren aan de horecazaken op de Groenplaats, dan ziet het er ook echt als een parking uit. Hier kasseien leggen, dat zou schoner zijn, dat heeft ook wat meer karakter.” Mocht Willy het voor het zeggen hebben op de Groenplaats, dan mogen er nog twee dingen niet ontbreken. “Grote bomen en een fontein. Want Antwerpen is een stad aan het water. En die nabijheid van water, die zou ik graag wat meer voelen in de stad. Dat ze een groene parkhoek gaan aanleggen aan de kant van de metrouitgang, dat vind ik goed aan dat nieuwe plan voor de heraanleg. Als ze er maar hoge, grote bomen planten, zoals vroeger. De kleine boompjes die hier nu staan, die maken het verschil niet. De Groenplaats moet weer groener worden.”
Noten voor Kim Clijsters
Voor José Borms (65) is de Groenplaats haar eerste én tweede thuis. “Ik bracht hier mijn jonge jaren door. Wij woonden hier, boven wat nu de sushibar is. Door het raam hoorde ik de fanfares in de kiosk spelen. En sinds 1986 staan wij hier met ons notenkraam. ’t Is hier geen m’as-tu-vuplein, waar je in je beste kleren komt paraderen, maar een open plek waar iedereen welkom is. Van beroemdheid in de Hilton tot een mama die nootjes komt kopen.” De beroemdheden in de Hilton komen soms ook een nootje kraken bij José. “Kim Clijsters is een van mijn vaste klanten. Telkens ze hier logeert, komt ze wat noten kopen bij mij, want dat is gezond. Zo’n sympathieke madam! De laatste keer dat ik ze zag, had ze haar dochtertje bij, en vertelde ik haar dat ik op pensioen ging. Dat ben ik eigenlijk al. Maar mijn zoon, die het kraam heeft overgenomen, is op vakantie deze week. Dan spring ik met plezier een weekje in en zie ik al die gezichten van onze vaste klanten nog eens terug.” Klanten zoals Jacqueline (71) en François(76), die uit Merksem komen voor hun nootjes. “Niet alleen voor het nootjeskraam van José, we komen ook wat andere boodschappen doen”, zeggen ze. “Komt er een heraanleg van de Groenplaats, nee toch? Gaan ze hier nu ook al breken. En alles maar veranderen… Wij komen al van onze jonge jaren altijd naar de stad om een stapje in de wereld te zetten, maar we voelen ons hoe langer hoe minder thuis. Altijd maar veranderen, vernieuwen… Voor ons is het goed zoals het is.”
Zand op je bord
José is het er niet mee eens. “Na 25 jaar is het tijd dat de Groenplaats terug opgefleurd wordt. Het brengt natuurlijk wat kopzorgen mee voor onze zaak. Waar moeten we staan tijdens de werken, krijgen we na de werken terug een goede plek? Mijn zoon is daarmee bezig. En gelukkig staat dit stadsbestuur wel positief tegenover ons kraam. Onder vroeger burgemeester Patrick Janssens moest ik hier weg, toen werd onze vergunning niet langer verlengd. Toen ben ik met pensioen gegaan. Maar mijn zoon wilde het verderzetten, en ging dan op de Vogelenmarkt en zo staan.” De Groenplaats is toch altijd een beetje thuiskomen voor José. Ook vandaag weer. Maar ze houdt toch een beetje haar hart vast voor de uitkomst van de werken. “Want bij de laatste heraanleg, in 1992, is het toch fout gelopen. Omdat ze te snel zijn geweest: het nieuwe plein moest klaar zijn tegen 1993, toen Antwerpen Culturele Hoofdstad werd. En zo zijn er dingen niet goed overdacht of slecht uitgevoerd: glazen bollen die direct kapot gingen en vooral die dolomiet die over het plein gestrooid lag. Dat was een idee dat ze in Barcelona hadden gezien, maar slecht gekopieerd: want dat dolomietzand waaide op tot op de borden van wie op een terras iets kwam eten. En het kleefde bij nat weer aan de kleren. Ze hebben daar die bitumen overgegoten om dat op te lossen. Maar schoon is dat niet, nee. Als ze het deze keer maar goed overdenken. En ook een plekje voor ons notenkraam voorzien.”
Internationaal cachet
Een paar harde noten kraken met een paar internationale klanten, dat hebben Dimitri en zijn collega net gedaan in het Hiltonhotel. “De eerste keer dat ik in de zaal van het Hilton binnenstapte, was aan de hand van mijn moeder. Sinterklaas zat toen hier op zijn troon, en ik weet nog goed hoe zenuwachtig ik was, want ik was dat jaar niet zo heel braaf geweest”, zegt hij.
“Later, toen ik rechten studeerde, kwamen wij hier fuiven in de balzaal”, zegt Dimitri Herbosch (48). “En nu spreken we hier geregeld af met klanten. Niet alleen het Hilton, ook de Groenplaats heeft een internationaal cachet. Als je de troef van Antwerpen als wereldhaven en internationaal handelscentrum wil uitspelen, is dit de ideale plek.” Met de schaatsbaan die afgebroken wordt onder een druilerige hemel, ziet de Groenplaats er niet zo ‘wauw’ uit vandaag. “Het kan beter, ja”, vindt Dimitri’s collega, een echte sinjoor. “Ik hoop dat de heraanleg van de Groenplaats tot een herwaardering zal leiden, waarbij de prachtige historische façades nog beter tot hun recht komen. En waardoor ook de Antwerpenaren zelf de weg naar de Groenplaats terug gaan vinden.” Nu lopen ze er vooral overheen. “Zonde eigenlijk, dat zoveel Antwerpenaren liever naar een hip terras op het Zuid of het Eilandje trekken. En de Groenplaats en de Grote Markt aan de toeristen laten. Het is nochtans de ideale plek om na het shoppen op de Meir even tot rust te komen, op een terras met zicht op de kathedraal. Of straks, op een bank in dat nieuwe groene park dat op de plannen staat.”
In het zonnetje
Ferhat Bicen (30) ziet zichzelf al in de zomer buiten in het nieuwe