Afscheid van de militairen op straat

N a meer dan twee jaar onafgebroken te hebben geleefd met dreigingsniveau 3, moeten (of mogen) we het vanaf nu doen met niveau 2. Dat betekent dat de militairen, op enkele plaatsen na, uit het straatbeeld verdwijnen. Toch zal dat niet meteen gebeuren. Charles Michel kon niet meer zeggen dan dat dit “een proportionele daling van het aantal militairen” inhoudt. De burgemeester van Antwerpen heeft altijd al gezegd dat hij de soldaten graag wil houden bij onder andere de synagogen. En vandaag is er een vergadering in Wijnegem Shopping Center om te overleggen over een mogelijke vermindering van de militairen. Ook daar worden ze niet meteen aan de deur gezet.

Het lijkt wel alsof we na twee jaar moeilijk afscheid van hen kunnen nemen. Terwijl iedereen toch blij zou moeten zijn dat hun aanwezigheid niet langer nodig is. Tenslotte zijn militairen in het straatbeeld niet de normale gang van zaken. Maar in de loop van die twee jaar waren de zwaarbewapende soldaten in het station, de cinema en de winkelstraat vertrouwd geworden. Veel mensen waren hen zelfs dankbaar omdat ze dit werk wilden doen. Ze stonden daar niet langer als bewijs dat er iets grondig mis was. Integendeel, ze gaven ons een gevoel van veiligheid. En dat gevoel geven we blijkbaar niet graag af.

We leven dan ook in een totaal andere tijd dan november 2015, vóór de aanslagen in Parijs. Aanslag na aanslag hebben we intussen meegemaakt, overal in Europa. Telkens weer werden we geconfronteerd met beelden van dood en vernieling, van paniek en diep verdriet. Maar telkens weer zagen we naties, steden en mensen opnieuw dapper recht krabbelen en verwarmden we ons aan de solidariteit met de slachtoffers. Telkens weer overwonnen we de angst en gingen we verder met ons leven. We leerden leven met de dreiging, en dus ook met de militairen op straat.

Hoewel we nooit zullen weten hoeveel terroristen ze hebben afgeschrikt, hebben de militairen – op enkele incidenten na – niet zo heel veel bijgedragen aan onze veiligheid, maar het is begrijpelijk dat burgemeesters en ministers ze niet graag meteen terugsturen naar de kazerne. Dat is begrijpelijk, maar niet redelijk.

Het heeft geen zin om de beslissing van het OCAD in twijfel te trekken en militairen te blijven eisen als het niet nodig is. We kunnen als burgers niets anders doen dan vertrouwen hebben in de mensen en organisaties die over onze veiligheid waken, terwijl we goed weten dat niemand onze totale veiligheid kan garanderen. Dat hebben we wel geleerd de voorbije jaren. En wat we geleerd hebben, hoeven we niet meteen weer af te leren.

Maar laat de militairen nu maar teruggaan naar hun kazernes. We zijn het na twee jaar misschien vergeten, maar daar horen ze meer thuis dan op straten en pleinen.