Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik zal me altijd minder vrouw voelen dan een echte vrouw”
Ze zag haar transgenderzijn lang als een kanker die moest worden uitgeroeid. Tot nu. Nu heeft ze een nieuw lichaam, “waar ze blij mee is”. Maar vraag de knappe Ariane (20) niet of ze ook gelukkig is. “Daar kan ik geen ‘ja’ op antwoorden.” Vanaf vanavond is ze samen met vier anderen te zien in de docureeks M/V/X op Eén.
“Transgender zijn, het is niet iets waar ik trots op ben. Ik heb het lang gezien als een ziekte, als een kanker die je moet genezen. Sommigen organiseren een babyborrel na het afronden van hun transitie, om hun wedergeboorte te vieren. Maar ik vind dat niets om te vieren. Ik heb vaak gedacht: ‘was ik maar homo’. Dat zou de zaken makkelijker hebben gemaakt.”
Ze omschrijft haar jonge zelf als een ventje dat graag in glitterjurkjes rondliep, en die ‘het’ altijd al wist. Nu is Ariane een knappe vrouw die studeert voor leerkracht biologie en Engels. Niets verraadt dat ze een geslachtsoperatie achter de rug heeft; haar transitieproces is volledig afgerond. Ze is naar eigen zeggen “blij met het lichaam dat ze heeft gekregen”. “Maar of ik ook gelukkig ben? Daar kan ik geen ‘ja’ op antwoorden. Ik denk wel dat me dat ooit lukt. Het komt er nu vooral op aan mijn plaats in de maatschappij te zoeken. En daar ben ik nog niet.”
Geen faire kans
Ze voelt zich wel “minder vrouw dan eender welke andere vrouw”. “Omdat ik bijvoorbeeld nooit zwanger zal kunnen worden. Ook al wéét ik dat ik nu een vrouw ben. Ik moet mijn lichaam in mijn hoofd alleen nog kunnen linken aan mezelf. Ik moet de kijk op mezelf zien te veranderen. Maar dat zal nooit helemaal weggaan.”
Ariane kon steeds rekenen op de steun van haar familie. Ze prijst zich gelukkig, want ze weet dat het vaak anders is. Vooral met haar grootmoeder – “mémé” – heeft ze een goede band. “Dat was altijd al zo, maar mémé had het aanvankelijk wel moeilijk met de situatie. In het begin, toen ze me als jongen in vrouwenkleren zag, liepen de tranen soms over haar wangen. ‘Wat gaan de mensen zeggen?’, vroeg ze dan. Niet omdat ze zich iets aantrok van roddels en achterklap, maar omdat ze te doen had met mij. Ze was bang dat de samenleving me geen faire kans zou geven. Dat was pijnlijk om te zien.”
Gebrek aan informatie
Toen Ariane veertien was, werd het proces in gang gezet. Jong, maar niet uitzonderlijk. Op haar zestiende kreeg ze voor het eerst vrouwelijke hormonen. “In de aanloop daarnaartoe ben ik een jaar gevolgd door een psycholoog. Die moest uiteindelijk oordelen: dit is geen bevlieging, of iets wat overwaait. Dat is niet vanzelfsprekend als je een puber bent. Je hebt de problemen waar iedereen op die leeftijd mee worstelt en daar komt het transgender-zijn bovenop. Maar wachten was geen optie. Ik veranderde toen net van school en daar kon ik starten tussen mensen die mij nooit als jongen hadden gezien.”
“Als er problemen zijn in de omgang met transgenders, zijn die meestal te wijten aan een gebrek aan informatie”, besluit ze. Vandaar haar deelname aan het programma. “Maar ik geef toe: als ik iemand leer kennen, vertel ik het ook niet meteen. Wel als ik voel dat het serieus wordt en er misschien een relatie inzit. Dan heb ik liever iemand die daar goed mee om kan. Want makkelijk is dat niet altijd: mijn vorige vriend werd er ook voortdurend op aangesproken. En dan weet ik weer dat er nog werk is in Vlaanderen.”
BENJAMIN PRAET
M/V/X, 21.30u, Eén
ARIANE (20)
Transgender “Als ik iemand leer kennen, vertel ik ‘het’ niet meteen. Wel als ik voel dat het serieus wordt en er misschien een relatie inzit.”