De stem van het fietsvolk

‘Antwerpse politie maakt balans op van fietsactie’. Je weet wel: die actie waar ze, vaak een beetje verscholen, op zoek gingen naar ‘asociale’ fietsers om ze dan te beboeten. Nu kan ik mezelf ook heel erg kwaad maken op fietsers die mijn veiligheid of die van mijn kinderen in het gedrang brengen. Zal ik wel elke keer opnieuw de verkeersregels uitleggen aan mijn kroost en ze op het hart drukken voorzichtig te zijn. Heel frustrerend is het dan wanneer een andere fietser meent dat hij toch met zeer hoge snelheid op een veel te smal stuk moet passeren. Het maakt me boos wanneer fietsers aan de verkeerde kant van het fietspad rijden zonder een beetje respect te tonen voor de fietser die wél in zijn recht is. Het is gewoon ronduit gevaarlijk om de pas afgesneden te worden door een snelle elektrische fiets. Ik denk niet dat het verkeerd is dat elke weggebruiker die onverantwoord rijdt tot de orde geroepen wordt.

Maar gaat deze actie hier wel om? En vanwaar komt die term ‘asociale fietser’? Is in Antwerpen niet elke fietser noodgedwongen asociaal? Wij doen als gezin alles met de fiets, wij kunnen tijdens een uitstapje dus nooit gezellig met elkaar praten zoals die andere gezinnen in de wagen. Met een beetje geluk kan je heel eventjes met twee naast elkaar rijden, maar dat duurt nooit lang. Rijd je op straat, dan hangt er vast wel een ongeduldige wagen achter je. Heb je het geluk dat er fietspad is, dan moet je hopen dat er geen andere fietsers zijn. Alleen al voor de veiligheid van je kind zou je er als ouder liever naast rijden, maar het zou onze uitstapjes ook meer gezelligheid bieden. Jammer dat er daar zelden genoeg plaats voor is. Eén grote asociale bedoening dus, onze familieritjes.

Zelf heb ik ook de asociale gewoonte om soms midden op de weg gewoon stil te staan en verdwaasd om mij heen te staren. Telkens wanneer ik een nieuwe weg moet fietsen in het Antwerpse, of soms een richting uit ga waar ik iets langer geleden nog was, dan kom ik onvermijdelijk op punten waar het me niet op slag duidelijk is wat er van mij verwacht wordt. Soms fietsen aan de juiste zijde, soms aan de overzijde, soms rood fietspad, soms een bordje verstopt achter een geparkeerde wagen, soms weet ik het echt niet. Daar sta ik dan asociaal een beetje voor me uit te turen, bedenkend hoe ik het minste kans op een boete maak.

Toegeven, ik fiets wel eens asociaal tegen de richting in, daar waar het niet aangegeven staat, en dan doe ik dat vooral nog met de kinderen erbij. Ik druk ze op het hart om dat heel voorzichtig te doen. Zowel voor ons als voor de andere fietsers. We doen het nooit als er een waardig alternatief is, we doen het niet wanneer we zonder problemen aan de juiste kant van de straat geraken. We doen het wanneer dat het verschil maakt tussen één keer of drie keer oversteken op een gevaarlijk kruispunt. We doen het wanneer dat het verschil maakt tussen één of tien in en uitritten van winkels passeren. Ja, af en toe zie je ons heel asociaal in de verkeerde richting rijden.

Wat we ook wel durven doen, is op de meest asociale manier gewoon afwijken van onze baan. We fietsen gewoon netjes op het fietspad en plots gaan we op de rijweg rijden of even op de stoep. Dat is onze asociale manier van omgaan met allerlei obstakels, zoals wagens, verloren verkeersborden of diepe putten. Het lijkt wel of we heel asociaal gewoon rijden waar we willen.

Misschien is het wel tijd dat er eens geluisterd wordt naar de stem van het fietsvolk. Er moet iets veranderen aan de fietsinfrastructuur in Antwerpen, er moet een andere manier van denken komen bij diegenen die beslissingen nemen. Neem de frustraties bij de fietsers weg, zie hen niet als tweederangsburgers en behandel hen gelijkwaardig. Geef hen de kans om het goed te doen.

Ik begrijp nu dus waarom er gesproken wordt over de ‘asociale fietser’. Het is onterecht. De Antwerpse fietsers willen graag in goede verstandhouding samenleven. Als ze asociaal zijn, dan is dat omdat ze in die rol gedwongen worden. Tijd om dat te veranderen.