Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Kamal Kharmach
KAMAL KHARMACH
E
en nieuw panelprogramma met veel humor én een nieuwe gastheer. Zaterdag gaat Eén van start met Het Collectief
Geheugen, meteen het presentatiedebuut van de Antwerpse standupcomedian Kamal Kharmach (27). “Dat ik de eerste Marokkaan ben met een eigen programma op de Vlaamse televisie, maakt me trots”, zegt Kamal. “Ik ben gekozen vanwege mijn capaciteiten, niet omdat ik een kleurtje heb.”
In Het Collectief Geheugen nemen vaste teamcaptains Maaike Cafmeyer en Jacques Vermeire, elk vergezeld van een gast, het tegen elkaar op. Ze argumenteren welke gebeurtenissen, mensen, voorwerpen en beelden we in ons collectief geheugen moeten opnemen en welke we mogen vergeten. “Dit is het resultaat van een lang traject”, zegt Kamal. “De VRT had me al in het vizier, nog voor ik deelnam aan De Slimste Mens in 2015 (waar Kamal het tot in de finaleweken schopte, red.). Ik heb toen al een test gedaan voor een ander programma. Ik was bloednerveus en maakte veel fouten. Maar toch zagen ze potentieel in mij.”
Hoe reageer je als bleu op ervaren rot Jacques Vermeire, die als geen ander georganiseerde chaos creëert? Kamal Kharmach: Ik denk dat mijn ervaring met lesgeven op dat vlak erg van pas is gekomen. Dat kan je vergelijken met presenteren. Ik heb Jacques vooral laten doen. Ofwel hield ik de touwtjes stevig in handen, en liet ik Jacques niet scoren. Maar dan zouden de mensen dat voelen. Nu liet ik hem soms even doorrazen. Zolang ik het spel maar kon leiden, was het goed. Naar verluidt heb je jezelf maniakaal voorbereid. Twee maanden lang sprak ik elke dag mijn bindteksten in en stuurde ik de audiofragmenten naar mijn coach Johan Terryn (bekend als presentator van Het Zesde Zintuig, red.) voor feedback. Ik wou dit goed doen. De kijker verdient dat. Ik ben fier Antwerpenaar te zijn, maar je moet dat niet de hele tijd aan mijn accent horen. Dit programma wordt gefinancierd met Vlaams geld, dan moet ik toch wel mijn best doen om ervoor te zorgen dat iedereen in Vlaanderen me kan verstaan.
Hoe voelt het om de eerste Marokkaan te zijn die een primetimeshow op de Vlaamse tv krijgt?
Ik ben trots, al is het niet zo bijzonder wat ik doe. Dit is mijn werk. Het heeft inderdaad lang geduurd voor de Vlaamse televisieen de filmsector voldoende stappen hebben gezet onze multiculturele samenleving te reflecteren. We hebben wel Adil El Arbi en Bilall Fallah, Danira Boukhriss (die Marokkaanse en Griekse roots heeft, red.), maar het mag meer zijn dan dat. Gelukkig is de tijdgeest veranderd. Een Marokkaan kan nu een mainstream programma presenteren. Hadden ze mij een programma à la ‘Kamal en de Marokkanen’ aangeboden, dan had ik vriendelijk bedankt. Ik ben een creatieveling, een komiek. Maar ik ben geen excuus-Marokkaan. Meer kleur op het scherm is goed, maar je mag nooit diversiteit toelaten alleen maar om de quota te halen.
Zijn er Marokkaansgetinte beelden die een plek verdienen in Het Collectief Geheugen? (denkt na) Ik zou het niet weten. Ik ben zo Vlaams als maar kan. Ik denk nu wel aan Marokkaanse elementen zoals muziek en tradities. Of ook de wissel van de troon en het trouwfeest van de Marokkaanse koning. Maar verder moet ik het antwoord schuldig blijven. Je vertelde eerder dat je moeder zich schaamde om wat je doet voor televisie. Is dat nog altijd zo? Eigenlijk wel. Voor mijn ouders
zijn waarden en tradities erg belangrijk. Ik had een goede, vaste job aan de universiteit. En zoals de traditie het wil, zou ik een keurig gezin starten en aan kinderen beginnen. Maar plots koos ik ervoor om mezelf ‘belachelijk’ te maken op televisie. Dat snapten ze niet. Al zijn ze ook trots omdat ze beseffen dat slechts weinig mensen mogen doen wat ik doe.
Je doet aan comedy, maakt televisie en onderneemt. Doe je zo veel uit angst om terug in de armoede te sukkelen? Ja, onbewust overcompenseer ik. We kenden thuis altijd bittere armoede. Ik kon soms op school niet deelnemen aan activiteiten omdat er rekeningen openstonden. Ik besef dat tv ook ‘maar’ tv is. Het gaat nu goed, maar elke dag ben ik bang voor het moment dat het bergaf zal gaan.
Vorig jaar begon je een zaak in donuts. Hoe gaat het ermee? We hebben nu al drie vestigingen. Ik ben econoom van opleiding, en besef dat ik het ijzer moet smeden als het heet is. Ondernemen is risicovol, maar ik wil het riskeren. Blijk ik te falen, dan kan ik terug gaan lesgeven of werken bij een bank. Weer arm zijn, zou ik niet zo héél erg vinden. Ik zou het erger vinden als ik het niet eens geprobeerd had om iets van mijn leven te maken.
Weten ze in Borgerhout dat je op tv gaat presenteren? Nee, zelfs mijn bomma niet. De Marokkaanse gemeenschap kent me enkel van de comedy. Ze zijn wel trots. Er is zelfs een snackbar die ermee uitpakt dat ze mij destijds zo dik hebben gemaakt (lacht).
Nu je er toch over begint: ben je niet opnieuw zwaarder geworden? Ja. Ik ben niet meer zwaar obees, maar de goesting om veel te eten is er nog altijd. Ik zou perfect weer naar de 200 kilo kunnen.
Maar je onderging toch een operatie? Lukt zo veel eten dan nog? Ja, een maagverkleining is niet hetzelfde als een maagring. Het nadeel is dat je de maag weer uitrekt als je veel eet. En ik ben eetverslaafd. Dat is mijn probleem. Ik kom daar eerlijk voor uit. Ik vind dat je het probleem alleen maar kunt aanpakken door toe te geven dat je verslaafd bent, net zoals een alcoholverslaafde.
Je was extreem dik en je leefde in armoede. Onder wat had je het meeste te lijden? Onder dik zijn, absoluut. Dat heeft er psychologisch zwaar ingehakt, omdat dat probleem het meeste gespeeld heeft op een moment in mijn leven dat ik bezig was met het ontwikkelen van mijn identiteit en het opbouwen van zelfvertrouwen.
Hoe zwaar ben je nu? Ik weeg weer vijftien tot twintig kilo meer (na de ingreep vermagerde Kamal tot 75 kilo, red.). Ik moet echt oppassen. Maar wees gerust: ik wil niet meer zo dik zijn. Al was het maar omdat ik de mensen niet wil teleurstellen. Toen ik zo fel was afgevallen, kreeg ik veel berichten van mensen die ik weer hoop had gegeven. Ik zie mezelf meer als een rolmodel voor dikke mensen, dan voor Marokkanen. Ik kan het me niet meer permitteren alles naar de vaantjes te laten gaan.
Heb je geen tijd om te sporten? Nee, maar ik doe het ook niet graag. Daarom heb ik me spontaan aangeboden voor Boxing Stars op VTM. Nu moet ik verplicht acht uur per week trainen. Er is al vijf kilo af. Denk vooral niet dat ik zoiets doe om op tv te komen of om er geld mee te verdienen. Zo veel krijg ik er ook niet voor (lacht).
Het Collectief Geheugen, zaterdag om 21.15u op Eén