Strijd op vele fronten

Na het afsluiten van de snelwegparkings en de strenge controles door de politie kon minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon gisteren aankondigen dat er op die parkings geen transmigranten meer zijn. Natuurlijk betekent dit niet dat de vluchtelingen die Groot-Brittannië willen bereiken ineens zijn verdwenen. De smokkelaars zoeken allicht andere wegen. Daarom gaat de politie nu over tot het controleren van bussen en treinen. Bewakingsfirma’s blijven de snelwegparkings in het oog houden. Op die manier worden de wegen naar Calais gesloten.

Intussen voert ook het ministerie van Justitie strijd tegen de mensensmokkelaars, en wel door aan hun centen te zitten. Vorig jaar nam Justitie meer dan 110.000 euro van smokkelaars in beslag, het jaar voordien was dat nog maar 18.000 euro. De strijd wordt dus opgevoerd.

Het is goed en noodzakelijk dat er in ons land op twee fronten tegen de mensenhandel wordt gestreden, maar het is niet voldoende. Er zal een veel breder front moeten worden gevormd om dit probleem de baas te kunnen, een dat zich uitstrekt over verschillende landen en continenten en dat zich niet alleen richt op de smokkelaars, maar ook op de vluchtelingen zelf.

In welke mate wordt er bijvoorbeeld samengewerkt met Frankrijk? Het kamp van Calais is vorig jaar al opgeruimd, maar vorige week hadden er nog bloedige vechtpartijen plaats tussen grote groepen Afghaanse en Eritrese vluchtelingen. Die blijven in Calais toestromen; als het niet via Frankrijk is, dan via België. Alleen een intense samenwerking tussen beide landen kan die stromen indijken en het menselijk leed beperken. Elk op zijn terrein proberen de wegen dicht te houden, werkt duidelijk niet. Zoals het ook niet werkt om mensensmokkelaars vanuit één land financieel aan te pakken. Ook daar is Europese coördinatie van het grootste belang. Alleen, we horen daar zo weinig van.

En doen we voldoende ons best om de vluchtelingen zelf te informeren over de ware toedracht van de zaak? Hoe komt het dat al die mensen blijven geloven dat Groot-Brittannië het Land van Belofte is? Wat doen we om die mythe de wereld uit te helpen?

De transmigranten die hier in de illegaliteit ronddwalen, moeten niet alleen worden opgejaagd, maar ook geinformeerd en begeleid naar een asielprocedure of naar een reis terug naar huis.

En daar is dan ook nog werk aan de winkel. Er wordt wel altijd gezegd dat Europa moet bijdragen aan een verbetering van de situatie van deze mensen in hun thuisland, maar wat gebeurt er eigenlijk? Wordt er bemiddeld, overlegd? Wie coördineert de hulp en de investeringen in die Afrikaanse landen? Of blijft het gewoon bij mooie woorden? Tot een of andere oorlog of de voortschrijdende klimaatopwarming opnieuw een grote stroom vluchtelingen op gang brengt. Zal dan blijken dat we uit de huidige crisis niets geleerd hebben?