Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Harry Dean Stanton trakteert op ontroerend adieu
Van: John Carroll Lynch Met: Harry Dean Stanton, David Lynch, Ron Livingston, Ed Begley Jr 88 min.
Kan een acteur op zijn 91ste te vroeg sterven? Harry Dean Stanton deed het in september. Menig cinefiel had anders graag gezien dat hij op het scherm was blijven opduiken, zoals hij dat steeds had gedaan. Zeldzaam zijn zulke carrières van (kleine) bijrollen. Stanton zelf relativeerde: “Er zijn alleen maar kleine acteurs.”
Met de jaren vervaagde de afstand tussen hem en de figuren die hij speelde. In het frivole maar hartverwarmende Lucky leent deze oude jongen zijn rimpelige lijf aan een cowboy met meer doodsangsten dan outfits. Gezinnetje spelen was nooit aan hem besteed – evenmin aan Harry, overigens.
Elke dag begint met yoga en een glas melk. Op een bijzettafeltje staat de foto van een jonge Harry als matroos. Die mocht zich in de Tweede Wereldoorlog met een postje als scheepskok de ‘lucky bastard’ van het gezelschap noemen.
Lucky’s dagen in een onbeduidend grensstadje in Arizona vullen zich met kruiswoordpuzzels, spelprogramma’s op tv en een minimum aan conversatie. “Er is maar één ding erger dan ongemakkelijke stiltes: smalltalk.” Aan de toog treft hij zijn vriend Howard (filmmaker David Lynch), die met de handen in het haar zit na de verdwijning van president Roosevelt. Een listige landschildpad, zo blijkt.
Wanneer deze verstokte eenzaat op een ochtend duizelt en valt, gaat hij zich luidop zorgen maken. Al krijgt hij daar meteen weer spijt van. “Laten we er geen spel van maken.” Maar telkens als hij de deur uitgaat, stapt hij in dat verblindende zonlicht. Het is alsof het hem elk moment kan opslokken. Zien we hem nog weer opduiken?
Acteur John Carroll Lynch (The Founder) draaide met Lucky een bescheiden debuut. Achter een façade van geestigheden schuilt melancholie om wat voorbij is. De gesprekken treffen, de personages zijn speels. Topzware kost is het niet, en dat werkt prima.
Een matte blik in een gelaat vol diepe groeven, meer heeft Harry Dean Stanton ook hier niet nodig om een bewogen leven te verbeelden. Voor de stille kracht waarmee hij dat steevast deed, verdiende hij het eeuwige leven.