Deurwaarder aan de verkeerde deur

Premier Charles Michel kreeg gisteren een deurwaarder aan de deur. Als vertegenwoordiger van de Belgische regering wordt hij gedagvaard door twee verenigingen van ex-Arco-coöperanten die 100% van hun investeringen terug willen van de Belgische Staat. De ex-coöperanten zijn het wachten beu en voelen zich bedrogen. Dat zijn ze ook. Maar niet door de regering, wel door de organisatie aan wie ze hun zuurverdiende centen hebben toevertrouwd.

De Arco-saga is een triest verhaal dat al meer dan zeven jaar aansleept. In de jaren negentig kochten 800.000 mensen aandelen van Arco, de financiële instelling van de christelijke arbeidersbeweging ACW, nu Beweging.net. Ze dachten dat hun spaarcenten in veilige handen waren. Dat het om aandelen ging, beseften veel coöperanten niet eens.

Toch investeerde Arco bijna het volledige bedrag in Dexia. Bij het faillissement van die bank in 2011 ging al het geld van de kleine spaarders in rook op. Dat is dieptragisch voor die mensen. Dat ze razend zijn, dat ze zich verenigen en een advocaat onder de arm nemen, dat ze er alles aan doen om hun centen terug te krijgen… het is volkomen begrijpelijk. Maar waarom kloppen ze aan bij de premier? Moeten ze niet bij Beweging.net zijn?

Jazeker. In de eerste plaats is hun vertrouwen beschaamd door de arbeidersbeweging. Die had hun geld nooit op deze manier mogen beleggen. Al is het ook begrijpelijk dat de slachtoffers zich tot de premier wenden. De Belgische regering heeft in 2011 onder druk van CD&V zijn eigen arbeidersbeweging onmiddellijk uit de wind gezet door te beloven dat de coöperanten zouden worden vergoed door de Belgische Staat. Zo komt het dat de gedupeerden van Arco niet alleen bedrogen zijn door hun vakbond, maar ook nog eens de speelbal zijn geworden in een politiek spel. CD&V heeft een oplossing voor het Arco-dossier in het regeerakkoord laten zetten. N-VA, altijd een vurig tegenstander van een oplossing met belastinggeld, heeft dat laten gebeuren om andere programmapunten in het akkoord te krijgen.

En nu komt ook Europa zich met de zaak moeien. Want wat de regering ook probeert, Europa wil niet dat de Arco-slachtoffers rechtstreeks vergoed worden met overheidsgeld. Terecht. Het is gewoon niet rechtvaardig dat alle belastingbetalers moeten opdraaien voor een slechte financiële belegging van één arbeidersorganisatie.

De advocaat van de gedupeerde Arco-spaarders denkt er blijkbaar anders over. Hij maakt zich sterk dat de slachtoffers 100% van hun centen kunnen terugkrijgen. Die belofte zal hem zelf allicht en flinke duit opbrengen, maar zijn cliënten worden er geen cent rijker van. Ze dreigen gewoon een derde keer het slachtoffer te worden.