Paniek begrijpelijk, maar niet terecht

Het nieuws dat de Saoedische prins Abdullah Bin Mossaad investeert in KFCO Beerschot Wilrijk en daardoor een niet onbelangrijke aandeelhouder wordt op het Kiel, werd door de supporters van de Antwerpse voetbalclub met gemengde gevoelens onthaald.

Al toen de eerste geruchten over de prins de kop opstaken, werden er kanttekeningen gemaakt bij zijn mogelijke komst. Dat het bestuur van Beerschot Wilrijk investeerders nodig heeft om verder te professionaliseren snapt elke supporter. Maar dan wel bij voorkeur mensen van eigen bodem. De opluchting bij de meeste fans was dan ook groot toen enkele weken geleden bleek dat de hoofdsponsor van de club, het Kempense DCA, Beerschot Wilrijk overnam. Vooral omdat ze niet alleen beloofden de club uit te bouwen tot een stabiele club in 1A. Ze garandeerden de supporters ook dat de eigenheid van de club op geen enkele manier in het gedrang zou komen. Iedereen blij, iedereen opgelucht.

En toen maakte Beerschot Wilrijk het principeakkoord met de Saoedische prins bekend. Opnieuw paniek. Maar eerlijk, het verandert weinig of niets aan de beloftes die DCA enkele weken geleden deed. De zaakvoerder van het bedrijf én nieuwe

baas op het Kiel, Francis Vrancken, zei toen al dat er volop werd onderhandeld met extra investeerders. En dat Abdullah Bin Mossaad er daar één van was, werd evenmin onder stoelen of banken gestoken.

De club blijft ben. Wat de rol van de Saoedische prins precies gaat zijn, moet nog blijken.

Supporters die denken dat hun geliefde club nog voor het einde van het seizoen in buitenlandse handen komt, hoeven niets te vrezen. Dat scenario is niet aan de orde. Toch komt de bezorgdheid van veel supporters niet zomaar uit de lucht vallen. Wie de club een beetje heeft gevolgd, weet dat het vroegere Beerschot roemloos op de fles is gegaan. Een zwarte bladzijde in de Kielse geschiedenis die amper vijf jaar oud is. En iedere supporter weet hoe het zover is kunnen komen. Wanbeleid. Patrick Vanoppen die de verlieslatende club overnam van Jos Verhaegen en meer plannen dan geld had. Twee jaar nadat Vanoppen Beerschot overnam, was het afgelopen. Het heeft de supporters met een levenslang trauma opgezadeld. “Dit nooit meer”, klonk het maanden na het faillissement, op het moment dat wat nog van Beerschot restte onderdak vond bij Wilrijk.

Het vervolg bleek even mooi als probleemloos. De club speelde vier keer op rij kampioen en is ook nu nog in de running voor promotie. Maar nog belangrijker is dat de mensen die Beerschot Wilrijk op de rails hebben gezet, de club gezond achterlaten.

En dat willen de supporters graag zo houden. Een gezonde club met ambitie. Die schimmige figuren uit verre windstreken buiten houdt. Want nog een faillissement of opnieuw financiële woestenij kunnen de supporters op het Kiel niet meer aan. Daarom dat een deel van hen afwijzend reageert op de komst van een Saoedische prins.

Die reactie is begrijpelijk, maar niet terecht. Buitenlands geld hoeft niet noodzakelijk slechter te zijn dan binnenlands kapitaal. Het draait om de afspraken die worden gemaakt. En het lijkt erop dat DCA niet zinnens is om de touwtjes uit handen te geven op het Kiel. En nog even dit: een club in Vlaamse handen houden, betekent niet noodzakelijk dat de toekomst verzekerd is. Het faillissement van Beerschot is er niet gekomen door de inmenging van een Saoedische prins. Wel door het wanbestuur van een Leuvense vastgoedontwikkelaar. En of ze bij pakweg KV Oostende nog altijd even blij zijn dat Marc Coucke hun club enkele jaren geleden heeft overgenomen, is ook nog maar de vraag.