De bommakat die alleen maar saus eet

Ik ben altijd al fan geweest van poezen (insert zonnebrilsmiley hier). We hebben er twee: Kind Sir Heisenberg en Badger (‘Breaking Bad’kijkers weten nu dat wij thuis die serie ook verslonden hebben). Maar mijn eigenlijke oerkat is Li’i, die toen ik het ouderlijke huis verliet, bij mijn moeder is blijven wonen. Li’i valt soms eens van het tuinmuurtje en likt enkel de saus van haar eten; de rest laat ze liggen. Gewoon, omdat Li’i zo is. Gêne of scrupules kent ze niet. Li’i is een echt Antwerps moederke, een bomma uit de Scheldestad. Ze paradeert graag met haar pelsen jasje door den hof, terwijl ze de kat van de buren berispt omdat die weer iets te druk door haar jungle is gerend of met z’n gemiauw haar feuilleton – ‘Sturm der Liebe’, of wat dacht u? – heeft overstemd. Robbe de Hert zou haar sjoeke noemen, moesten de twee elkaar al eens ontmoet hebben en on first namebasis zijn. Li’i doet me soms ook denken aan mijn eigen grootmoeder, die wij altijd ‘boenke’ noemden. Mijn broer kon ergens eind jaren 70 ‘bonneke’ niet goed uitspreken, waarna we de verbastering dan maar behielden. Mijn zoon noemt mijn moeder trouwens ook boenke: onze eigen, kleine Antwerpse traditie dus. Mijn boenke was, net als Li’i, een echte Antwerpse bomma. Met de juiste oorbellen in, vertrok ze iedere dinsdag (al moet ik toegeven dat het ook woensdag kon zijn geweest) met haar vriendin Mariëtte naar ’t Stad. Daar maakten ze een toertje door de Nationalestraat – ofte Rue National, want zo hier en daar durfde er in haar vriendenkring al wel eens een Franse klank ontsnappen – en aten ze een koekenbakske in de Grand Bazar. Mijn grootmoeder had twee wereldoorlogen achter de kiezen en woonde in de Abdijstraat toen die nog bekendstond als een van de mooiste winkelboulevards van de stad. Li’i heeft gelukkig nooit een gewapend conflict op wereldschaal moeten meemaken. Zij vulde haar dagen dan ook met zorgeloos van muurtjes vallen en het uittesten van de verwarming. Mijn boenke is zo’n vijftien jaar geleden gestorven. Li’i is haar dit weekend achterna gereisd. Toen mijn moeder me opbelde om het droevige nieuws te melden, liep ik net over den avenue Meir. En ik heb er gehuild als een kind, zonder gêne of scrupules.