Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik had geen geld meer om eten te kopen, moest bedelen bij familie en vrienden”
Van olympisch kampioen tot armoezaaier: genaturaliseerde Duitser MICHAEL RÖSCH is eerste Belgische biatleet ooit
“Toen ik in het vliegtuig zat richting ZuidKorea, begon ik bijna te wenen. Alle emoties van de voorbije twaalf jaar kwamen boven, jaren van ups en nog veel meer downs.” Michael Rösch, de tot Belg genaturaliseerde Duitser, de man die zichzelf in de schulden stak om biatleet te blijven en zijn huis verloor omdat hij op zwart zaad zat. “Ik verloor al mijn geld, nu sta ik hier, als een overlever.”
“De tranen springen mij haast in de ogen bij het besef dat ik echt weer op de Olympische Spelen sta.”
Michaël Rösch, gisteren 38ste op de 10 km sprint en vandaag aan de slag op de 12,5 km achtervolging, is de eerste Belgische biatleet ooit, een combinatie van langlaufen en schieten.
Winterspelen van Turijn 2006: Rösch, de zoon van een wereldkampioen biatlon, kroont zich met de Duitse estafetteploeg tot olympisch kampioen, het hoogtepunt van zijn carrière, tijd om verder te oogsten. Alles gaat goed, tot het WK van 2012. Hij kan zich kwalificeren, maar de Duitse biatlonbond, waar een moordende concurrentie onder biatleten heerst, stuurt iemand anders naar het WK.
Dat schiet Rösch in het verkeerde keelgat. “Dat was niet fair. Ze willen niet meer van mij weten, oordeelde ik. Velen
dachten: dit is het einde. Ik dacht: ik vecht tot het bittere eind.”
En dus ging hij op zoek naar een ander land.
“Waarom ik voor België koos? Voor het beste bier, de beste chocolade, de
beste frieten. (lacht) Neen, om eerlijk te zijn, ik had het aanbod van eender welk land aanvaard, als ik maar voort biatlon kon doen. Toen de Belgische biatlonfederatie mij zei dat het met een vingerknip was geregeld – in zes weken – twijfelde ik geen ogenblik.”
Huis verkocht
Bleek dat even een misrekening. Zes weken werd een mallemolen van twee jaar. Twee harde jaren zonder biatlon op het hoogste niveau, jaren zonder subsidies. Als Duits topsporter had hij een levenslang contract bij de Duitse politie, een soort profsportstatuut met een gegarandeerd inkomen. Dat viel vanzelfsprekend weg.
“En niet alleen dat. Als olympisch kampioen verdiende ik goed mijn brood, ook dankzij mooie sponsors. Dat viel grotendeels weg. Ik moest 60.000 euro per jaar ophoesten om prof te kunnen blijven, bijvoorbeeld alleen al 15.000 euro per jaar aan reiskosten. En voor ik het wist, had ik geen geld meer. Dus verkocht ik mijn huis.”
Maar ook dat geld raakt zoetjesaan op. In 2014, net voor hij zijn Belgische paspoort kreeg, kwam het dieptepunt.
“Acht weken lang had ik geen geld om eten te kopen. Ik bedelde bij mijn broer, familie, vrienden. Ik heb mij in die tijden veel uitgenodigd voor het diner.”
Rösch trok node weer in bij zijn ouders.
Hoe het zover kan komen dat een mens voor zijn sport als een schooier moet leven?
“Eens je in een negatieve spiraal terechtkomt, raak je er bijzonder moeilijk uit. Ik verwoord het nu even niet zo fraai, maar alleen zo begrijp je het: alles begint met een klein hoopje stront, en dan komt het volgende hoopje, en het volgende, en weer een volgende… en plots sta je in een grote berg shit waar je niet meer uitraakt. En je hebt alleen een klein schepje om alles beetje bij beetje weg te scheppen. (lachje) Ik wist echt niet waar te beginnen. Toegegeven, van financiën beheren kende ik weinig.”
En dan, zij het drie weken te laat om te mogen deelnemen aan de Winterspelen van Sotchi 2014, werd hij eindelijk Belg. “Ik weet niet wat er was gebeurd als ik geen ander paspoort had gekregen.”
Vlag
Dankzij crowdfunding – die bracht 23.000 euro op – kon hij genoeg geld verzamelen om op deze Spelen te geraken. Hoe hij er nu voorstaat?
“Comfortabeler, ik ben weer in leven. Ik heb al mijn geld verloren, en nu sta ik hier, als overlever. Ik heb mij door alle shit geworsteld. Misschien was het destijds niet zo slim van mij om Duitsland de rug toe te keren, maar nu is het elke opoffering waard geweest. Ik heb het mooiste en het ergste wat er in de sport bestaat, meegemaakt.”
En ja, hij kent het begin van de Belgische Brabançonne, zegt hij.
“Maar ik zou liegen als ik zeg dat ik een Belg ben, ik wil eerlijk zijn. Als ze mij hadden gevraagd om de Belgische vlag te dragen bij de openingsceremonie, had ik dat geweigerd. Dat moet een echte Belg doen, geboren en getogen in België. Ik ben wel een Duitser met een Belgisch paspoort en ben fier dat ik België kan vertegenwoordigen. En ik ben België dankbaar dat ik die kans heb gekregen.”
Michael Rösch “Ik zou liegen als ik zeg dat ik een Belg ben. Ik ben een Duitser en ben fier dat ik België kan vertegenwoor digen”