Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Wereldkampioen slopestyle Seppe Smits ontgoocheld over tiende plaats
SEPPE SMITS Regerende wereldkampioen eindigt pas tiende
De wereldkampioen snowboard eindigt dus als tiende op de Olympische Spelen. Heeft Seppe Smits zichzelf of wij onszelf wat wijsgemaakt door te dromen van een medaille? Zijn de meeste dromen, en meer bepaald: zijn medailledroom dan toch bedrog? Neen.
Een gevoelstemperatuur van -21 graden onder nul, tot daaraan toe. Vervelend, maar niet onoverkomelijk. Erger is de veranderlijke, verraderlijke wind die door het Phoenix Snow Park waait. In die door windvlagen geteisterde wedstrijd eindigde Seppe Smits als tiende op zijn tweede Olympische Spelen, drie plaatsen beter dan in vier jaar geleden in Sotchi. Maar niet plaats één (goud, dat was voor de 17-jarige Amerikaan Redmond Gerard), twee (zilver voor de Canadees Max Parrot) of drie (brons voor de Canadees Marc McMorris), waarvan hij had gedroomd. Zo, tot daar de scorebordjournalistiek.
Was dit nu goed of slecht voor iemand met medailledromen?
Eerst dit. Een Belg die op de Olympische Spelen tiende wordt in een van de snelstgroeiende sporten, een miljardenindustrie, een sport waarop jongeren kicken, is sowieso knap. Wat we bedoelen: was dit nu goed of slecht voor zijn tweede Olympische Spelen, voor iemand die mikte op een medaille?
Smits: “Als ik vandaag naar het niveau kijk en als ik mijn oefening perfect had uitgevoerd, was ik in de top vijf beland. Dat is niet gelukt door de wind, waardoor ik iets minder zeker was. Ik had ook nog een backupplan als mijn vorige twee runs goed waren gelukt. Door die moeilijke weeromstandigheden, door de wind die niet constant was, heb ik niet kunnen tonen wat ik echt waard ben.”
Is het niet flauw om het op de wind te steken?
Jean-Valère Demard, zijn Franse coach: “Seppe heeft een groot gabarit, vangt veel wind, meer dan heel wat anderen. We blijven een beetje op onze honger, omdat we, gegeven de omstandigheden, niet het beste van onszelf hebben kunnen geven – dat is niet frustrerend, we zijn een outdoorsport, we weten dat dat kan gebeuren.”
De winnaar is inderdaad een ukje van 1m65 en 53 kilogram, bijna twintig kilo lichter dan Smits. De zilveren en bronzen jongens zijn van een soortgelijke gestalte als Smits, 1m80 voor 72 kilogram.
Kan Seppe Smits dan wel wat de olympische medaillewinnaars van Pyeongchang kunnen?
Wie de beelden van de olympische competitie van Pyeongchang terugspoelt, moet geen kenner zijn om te zien dat de mannen die gisteren op het podium stonden, spinnen, draaien en keren dat het geen naam heeft, achterwaarts, voorwaarts, het betere salto-met-schroefwerk… Althans, het ziet er spectaculairder uit dan wat Smits gisteren uit zijn snowboard toverde. Op het eerste gezicht.
Smits: “Ze hebben iets technischere tricks, maar het draait niet alleen om meer technische trick, om zoveel mogelijk rotaties en flips. De eerste heeft bijvoorbeeld minder zware tricks gedaan, het draait ook om creativiteit en variatie. En het moet er altijd goed uitzien. Dat proper afwerken, clean snowboarden in het jargon, ligt mij het best.”
Demard: “Seppe kan wat die anderen kunnen, ook die spins, de rotaties. Hij heeft dat al gedaan. Maar elke dag is anders, soms lukt het minder dan anders.”
Waarom hij het dan niet heeft geprobeerd?
Demard: “Hij keert niet als een wervelwind zoals die anderen, door hun snelle draaien hebben ze minder last van die wind. Seppe daarentegen draait iets gestructureerder. Dat heeft te maken met én zijn stijl én zijn gabarit.” Of toch met durf, met risico? Smits: “Ik voelde mij wel iets onzekerder door die veranderende wind.”
De wereldkampioen die tiende wordt, is dat zijn echte waarde?
Neen, zegt Smits categoriek, “wel een momentopname”. “Er is niet één wedstrijd waar je kunt zeggen: hij is de beste van de wereld. Zelfs toen ik wereldkampioen werd, kun je niet zeggen: Seppe Smits is de beste van de wereld. Omdat er de voorbije twee jaar nooit een wedstrijd was waar iedereen van de wereldtop was. Niet op het WK dat ik won, niet op deze Spelen… Grootmachten als Canada of de VS selecteren bijvoorbeeld vier atleten op deze Spelen. Wie weet moest er iemand thuisblijven die vandaag een keigoede dag had gehad en op het podium had gestaan, dat weet je niet.” Conclusie? Smits: “De Olympische Spelen kunnen wel een carrière van iemand veranderen. Het is een speciale wedstrijd, maar snowboard is veel groter dan de Olympische Spelen.” Daar heeft Smits zijn naam en faam gemaakt.
Was dit zijn laatste medaillekans?
Neen, in het slotweekend van de Spelen doet Smits, net als Sebbe De Buck en Stef Vandeweyer, mee aan de big air, een reuzenschans waar één gigantische sprong moet worden afgeleverd terwijl bij slopestyle drie rails en drie schansen moeten worden afgewerkt. Ook deze discipline heeft hij, net als in slopestyle, medailles verzameld op prestigieuze wedstrijden en WK’s.
Smits: “Vooraf zei ik dat ik mijn kansen op slopestyle iets groter waren. Nu heb ik geen andere keuze dan volledig voor big air te gaan.”