“Knip van de Leien dreigt gordiaanse knoop te worden”

B innenkort vernieuwt Gazet

van Antwerpen en maakt deze rubriek plaats voor een nieuw initiatief. Vanaf dag één leverde ik met veel plezier om de paar weken een bijdrage. Ik heb al die columns nog eens bovengehaald. Rode draad doorheen die bijdragen blijkt de vraag hoe we in onze stad als gemeenschap kunnen samenleven. Ik heb daar vaak reacties op gekregen, positieve en negatieve. Bij de negatieve waren er veel bij waar ik iets aan had (oef), en sommige die ik negeerde omdat ze er niet toe deden. Maar bijna altijd eindigden de commentaren in een links-rechts-debat. Vaak zeer polariserend. Voor-tegen, goedslecht, zwart-wit. Terwijl ik zelf meer en meer neig naar de nuance, de tijd neem om een mening te vormen en de tijd neem om naar andere meningen te luisteren.

Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik mezelf het meest thuis voel bij de progressieve kant van onze maatschappij. Desondanks voel ik dat er onderwerpen zijn die te belangrijk zijn om ze in een links-rechtsdebat te steken. Ze overstijgen het politiek gekibbel. Voor mij zijn dat propere straten (Antwerpen ligt er echt niet proper bij dezer dagen), veilig verkeer (noch de automobilist, noch fietser of voetganger hebben het makkelijk in onze stad), respectvol met elkaar omgaan (er is weer een te groot wij-zijverhaal aan de gang), luchtvervuiling (niets wijst erop dat we vooruitgang hebben geboekt) en de schrikwekkende cijfers over de toenemende armoede (een stad als Antwerpen kan en mag zich dat niet veroorloven). Dat is waar de komende verkiezingen over moeten gaan. Wie zich kandidaat stelt, moet kleur bekennen en duidelijk maken wat zijn of haar plannen hieromtrent zijn. Geen moddergevechten of discussies in de marge, maar klare taal. Met het aanpakken van problemen hoeven we overigens niet te wachten tot na de verkiezingen. Het is namelijk mijn vurigste wens dat er nu fundamenteel wordt ingegrepen in de chaos die de infrastructuurwerken met zich meebrengt. De inmiddels beruchte knip van de Leien dreigt een gordiaanse knoop te worden. Met alle gevolgen van dien, voor iedereen. Ik geloof niet dat dit op Antwerps, provinciaal of Vlaams niveau nog kan worden opgelost. Dit moet wég van de politiek. Daarom pleit ik voor het samenstellen van een denktank met de slimste koppen die we kunnen vinden. We geven hen twee weken om een plan uit te dokteren over hoe we deze verkeersknoop snel én goed kunnen oplossen, en we geven hen dan (vooral) de middelen die nodig zijn om uit deze impasse te geraken. Desnoods huren we 500 extra mensen in en wordt er de klok rond doorgewerkt. Niet alleen de horeca en de winkels gaan gebukt onder de last van de werken, maar iedereen. Naar de schuldigen kijken is werk voor later en vooral voor juristen. Nu moet er los van elke politieke strekking een oplossing komen. Met het woord crisis moet zorgvuldig worden omgesprongen, maar dit is er één. En een slimme Antwerpenaar (Andre Leysen zaliger) zei ooit: ‘Crisissen zijn uitdagingen’. Bij deze hebben we er een.