Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Bekendheid en aandacht, ik word er onwennig van”
Ruth Becquart
A
ls ik interviews met jonge acteurs lees, zie ik dat hun ambitie zeer doelgericht is, maar zo werkt het niet voor mij”, zegt actrice Ruth Becquart (41). Toch rijgt ze sinds de VTMreeks Clan de mooie rollen aan elkaar. Zo is ze nu elke woensdag op Vier te zien als Veronique Dockx in het gevangenis drama Gent
West, en daar is ze erg blij mee: “Als ik acteer, ben ik gelukkig. Maar als ik word opgevoerd als bekend heid, verkramp ik. Het is mijn wereld niet.”
Veronique Dockx is jarenlang het slachtoffer geweest van huiselijk geweld. Op een dag probeert ze haar dominante man te vermoorden en belandt ze in de vrouwengevangenis Gent West. Ze wordt er de speelbal van twee concurrerende bendes die haar dochter gebruiken als inzet om haar in te lijven. Ziehier het uitgangspunt van de dramaserie Gent West, waarvan er ondertussen al twee seizoenen zijn opgenomen, telkens met Ruth Becquart in de hoofdrol. Twee seizoenen tussen donkere gevangenismuren zitten, zou dat heftig zijn? “Voor Veronique is dit eerste seizoen alvast één groot drama, van de eerste aflevering tot de tiende”, vertelt Becquart. “Die vrouw beleeft niet bepaald leuke dingen, dus was het voor mij inderdaad ook een donkere trip om in te duiken.”
Een trip waar je in blijft hangen als je ’s avonds thuiskomt?
Voor alle duidelijkheid: ik doe mijn job graag. En ik vind het heel leuk om te acteren in dit soort producties. Maar anderzijds is het inderdaad wel zo dat je die donkere energie vanop de set ’s avonds voor een stuk mee naar huis neemt. Dat heb ik met alle rollen die ik speel: dat personage blijft in je hoofd zitten, ook als je thuis bent. Het zit in je systeem en je krijgt het er niet zomaar uit. Wat zeker niet wil zeggen dat ik dan keidepressief rondloop (lacht).
Veerle Baetens liet al verstaan dat ze na het spelen van zware rollen soms professionele hulp moest zoeken.
Ik versta dat wel. Dat je je job zó serieus neemt dat je dieper dan diep gaat. Want als acteur gebruik je alles wat je in je hebt om dat drama te vertellen. Dan zoek je alle duisternis op die in je innerlijk moeras schuilt. En dan kan het wel eens gebeuren dat je een stap te diep zet. Maar anderzijds is dat gewoon inherent aan onze job.
Wat doe je om de duisternis in je innerlijk moeras naar boven te halen? Je moet je openstellen, je verbeelding gebruiken, angst opzoeken en je donkere fantasieën de vrije loop laten. Op de set heb ik me bijvoorbeeld afgezonderd van de rest. Want ook mijn personage zit in een isolement. Ze wordt gechanteerd, krijgt af te rekenen met immens verdriet en ze verliest haar kind. Ze moet dat allemaal in haar eentje zien te verwerken, dus vond ik dat ik me op de set moest afzonderen, om dat gevoel van totale eenzaamheid beter te kunnen vertolken. Op filmsets is het meestal een plezante bedoening, dus was het best wel vervelend om daar niet aan deel te nemen, maar ik vond dat nu eenmaal nodig. Dus zat ik daar, helemaal alleen, met alleen maar trieste muziek in mijn oortjes (lacht). Dat waren mijn tools om in de duisternis te duiken.
Je draait al een tijd mee in het theater, maar de tvkijker heeft je pas ontdekt toen je te zien was in Clan. Kan je zeggen dat je leven sinds toen veranderd is? Eigenlijk wel. Ik ben naar de toneelschool gegaan om alleen maar theater te gaan doen, en toen kwam Clan toevallig op mijn pad. Ik moet zeggen: filmen, het was liefde op het eerste gezicht. Het is een bijzondere manier van werken, een gekke combinatie van persoonlijk iets beleven voor de camera en tegelijk toch samenwerken met een grote ploeg. Je moet in jezelf wroeten om de juiste emoties naar boven te halen. De voorbereiding op een rol, de research, ik kan me daar helemaal in verliezen. En daarna komt dan de ontlading voor de camera. Het is een gevoel dat je aan bijna niemand kan uitleggen. Ik hoop dat ik dit nog zeer lang mag doen.
Door Clan werd je in één beweging uit de anonimiteit gerukt. Hoe ging je daar mee om?
Het was niet zo ingrijpend als jij het nu beschrijft. Mede doordat ik de publiciteit nooit opzoek, denk ik. En blijkbaar word ik zelden herkend. Dat komt natuurlijk omdat ik voortdurend verander van look. Ik vind het heel fijn om op tijd en stond te transformeren.
Vind je het aangenaam om jezelf bezig te zien op tv? Aangenaam is een groot woord. In het begin vond ik het zelfs afschuwelijk om mezelf te zien, maar ik heb ondertussen geleerd daar mee om te gaan.
Heb jij een Groot Actieplan, of zie je wel waar je uitkomt? Als ik interviews lees met jonge acteurs, zie ik dat zij inderdaad een weg voor zichzelf hebben uitgestippeld, dat hun ambitie zeer doelgericht is. Maar zo werkt het niet voor mij: ik rol van het ene project in het andere, en daar gaat zelden planning aan vooraf. Eigenlijk komt het hier op neer: ik ben gelukkig als ik kan spelen, en al de rest is bijzaak.
(mijmert) Als ik acteer, voel ik me volledig: mijn lichaam en mijn verstand vallen dan helemaal samen. Het vervult me enorm. Dat ik geen regelaar ben, zal er ook wel mee te maken hebben dat ik weinig aan planning doe. Wat niet wegneemt dat ik nog wensen heb. Ik zou bijvoorbeeld graag weer meer zelf producties willen maken, en acteren in films. Maar een regisseur opbellen om mijn diensten aan te bieden, dat gaat me dan weer net iets te ver. Dus, het gaat jou om het bezig zijn met acteren, niet om een of ander doel dat je vooropgesteld zou hebben? Zo kan je het zeggen, ja. De bekendheid, de aandacht, de recensies… Het zijn bijkomstigheden waar ik eerder onwennig van word. Als ik word opgevoerd als bekendheid, verkramp ik. Het is mijn wereld niet. Maar als ik kan spelen, ben ik in mijn sas.
Is het niet contradictorisch om je bloot te geven voor honderdduizenden kijkers, maar ondertussen wel je anonimiteit te willen bewaren? Ja, dat is inderdaad een gek gegeven. Maar ik kan het uitleggen (lacht). Als je speelt, vergeet je jezelf, dan zit je in the zone. Alsof tijd plots een ander begrip wordt. Neem nu die verkrachtingsscène in de eerste aflevering van Gent West. Die werd opgenomen op een mooie zomerdag, het was keischoon weer. Ik stond te wachten aan een deur in het huis waar de scène opgenomen zou worden. Ik wist: als de regisseur nu ‘Actie!’ roept, moet ik naar binnen en ga ik keihard verkracht worden. Maar het was een mooie dag, de vogeltjes waren aan het fluiten, de mensen van de productie zaten in de tuin, ik zag voetgangers passeren… En ik stond daar, me er heel goed van bewust dat ik over enkele seconden een andere realiteit zou instappen. Het is een luxe die veel andere beroepen niet te bieden hebben. Wel, dat ik dát kan bereiken in mijn vak, vind ik heel mooi.
Zelfs al houdt die andere realiteit in dat je verkracht wordt? Ja! Van een blauwe hemel en fluitende vogeltjes naar de diepste duisternis. De reële tijd stopt, en er begint een andere tijd.
Zo’n verkrachtingsscène is dus niet heftig om te doen?
Natuurlijk is dat heftig. Afschuwelijk zelfs, op dat eigenste moment. Maar ik wil er nu ook weer geen drama van maken. Want ik ben niet het soort actrice dat bang is om met haar lichaam te werken, ik ben niet preuts. En acteurs onder mekaar tonen ook respect als er zo’n scène wordt opgenomen, dus zo erg is het allemaal niet.
Charlotte Anne Bongaerts, b jouw Gent Westcollega, zei hier twee weken geleden iets soortgelijks: dat ze er niet voor terugdeinst haar lichaam te gebruiken bij het acteren. Is er dan nooit schaamte? Natuurlijk wel. Maar ook daar is er weer die scheidingslijn tussen fictie en realiteit. Als ik gewoon als mezelf in de sauna zit, voel ik meer schaamte dan wanneer ik als actrice naakt voor de camera sta. In de sauna zit je er met je verstand aan te denken wat al die andere mensen wel niet van je vinden. Maar voor de camera speel je met je hele lichaam. Dan wordt dat soort futiliteiten plots bijzaak. Maar vraag me hier en nu om mijn kleren uit te trekken, en ik zal me schamen.
Dat gaan we dan maar niet doen. Maar ik noteer: als je acteert, denk je aan niets anders meer. Dat is het helemaal. Alles valt samen. Fijn als je dat kan bereiken in je werk. Fijn? Het is ronduit fantastisch.
Wat als het ooit stopt? Om een voorbeeld te geven: Veerle Dobbelaere, die ook een rol heeft in Gent West, werd ooit onthaald als de grote belofte, maar werd met de jaren steeds minder gevraagd voor acteerwerk. Ik spreek me niet uit over de carrière van Veerle, maar ik denk wel aan mijn toekomst, ja.
Dat moet wel, als acteren je grote geluk is. Maar de fout die veel mensen maken, is dat ze denken dat je niet meer aan de bak komt als ze je niet meer zien op tv. Al is het wel een feit dat wij freelance acteurs een onzeker bestaan leiden,
dat is iets dat er bijhoort. Ik heb ook periodes van werkloosheid gekend, en ik zal niet ontkennen dat dat me beangstigt. Maar ik stop nooit met werken, ik blijf bezig: ik lees boeken, kijk naar films, begin te schrijven, observeer mensen… Omdat het een noodzaak is voor mij. Nu, als het camera-acteren ooit stopt voor mij, zal ik waarschijnlijk mijn eigen werk gaan maken. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Soms denk ik dat het in dit vak moeilijker is voor vrouwen, omdat hun job vaak afhangt van jeugdigheid of schoonheid. (denkt na) Alhoewel, ik heb de indruk dat dat de voorbije jaren verbeterd is. Ik zag onlangs Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Prachtige film, met een geweldige Frances McDormand in de hoofdrol. Zo’n coole vrouw, en ze heeft helemaal geen make-up of botox nodig.
Zelfs op de uitreiking van de Golden Globes vond ze het niet nodig zich op te tutten.
Fan-tast-tisch! En zij was de enige die de nobodies óók een hand ging geven. Hoe cool is dat? Echt ontroerend.
Als vrouwen Frances McDormand aanhalen als voorbeeld, waarom treden ze dan niet massaal in haar voetsporen door ook ongeschminkt op gala’s te verschijnen? Zou jij het durven? (snel) Ja. Maar ik vind het ook fijn om me mooi te maken. Weet je, als Frances McDormand zo verschijnt op de Golden Globes, is dat van een andere orde dan wanneer je hier in Vlaanderen zoiets zou doen. Wat McDormand heeft gedaan, was een statement, daar doe ik mijn hoed voor af.
Tot slot, wat mogen we komende maanden nog meer van jou verwachten? De Dag van Jonas Geirnaert zit eraan te komen, daar heb ik een rol in. Ik heb nog niet alle afleveringen gezien, maar wat ik gezien heb, was ronduit fantastisch. En in Over Water en Over Water 2 van Tom Lenaers en Paul Baeten Gronda speel ik een drugsbarones. Héél fijn om te doen. Ik ben dan ook dankbaar voor het feit dat ze mij alweer wisten te vinden voor deze twee geweldige series. Want zoals ik al zei: niets maakt me gelukkiger dan spelen.
“Als ik gewoon als mezelf in de sauna zit, voel ik meer schaamte dan wanneer ik als actrice naakt voor de camera sta.” “Als het cameraacteren ooit stopt voor mij, zal ik waarschijnlijk mijn eigen werk gaan maken. Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan.”