Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Fotograaf woont vier maanden bij sledehonden
Onze fotograaf Patrick Hattori (44) werkt vier maanden als sleehondenverzorger in het ijzige Lapland
Je moet wellicht een beetje gek zijn om in het putje van de winter vier maanden lang naar het ijzige Lapland te trekken om er keihard te gaan werken in een sleehondenkennel. Maar Mechelaar Patrick Hattori (44) vertrok vol overtuiging en heeft daar nog geen moment spijt van gehad. En laat Patrick nu net een door de wol geverfde persfotograaf zijn die zijn fototoestel nooit helemaal kan loslaten, zodat wij ook kunnen meegenieten.
Veel uren kloppen, fysiek zwaar werk verrichten en dat in temperaturen tot dertig graden onder nul. Je zou voor minder van een hondenjob spreken. Maar Patrick Hattori ziet dat anders. “Eerlijk, ik word hier blij van. Ze hadden hier nog iemand extra nodig om de honden te verzorgen. Ik was hier al eerder geweest om een reportage te maken en ik wist hoe fantastisch het hier was. Ik heb dan een mailtje gestuurd en kreeg als antwoord dat ik zo snel mogelijk naar hier moest komen. Wat ik dan ook gedaan heb”, legt Patrick vanuit Lapland uit.
Hattori werkt sinds begin dit jaar bij de Pine Tree Lodge als hondenverzorger. Het afgelegen toeristenverblijf in het Zweedse deel van Lapland, enkele honderden kilometers boven de poolcirkel, staat vooral bekend om avontuurlijke sleehondentochten. “Mijn taak als dog handler is om er voor te zorgen dat de honden niets tekortkomen. Ik moet ze eten geven, de kennels proper houden, ze in het harnas steken, de sleeën in en uit de schuur halen, enzovoort. Het is een pokkezware job, met een hele dag pure fysieke arbeid.” In totaal gaat het om 190 honden. “Dat aantal maakt het ook erg zwaar. Telkens als ze eten, moeten we 65 liter vleessoep maken. Ze krijgen ook regelmatig snacks. En als we niet bezig zijn met de honden, dan moet er nog hout gehakt worden, of sneeuw geruimd. Ik heb me hier nog geen moment verveeld.”
Met sledehonden werken lijkt alleszins iets heel anders dan fotograaf zijn voor de krant, een job die Patrick al van kort na de eeuwwisseling doet. Hij ging toen als freelancefotograaf aan de slag voor Gazet van Antwerpen in de schaduw van de Mechelse Sint-Romboutstoren. Daarnaast keek ook het gros van de Bekende Vlamingen al ooit in zijn lens. Dierenvriend
“Het is niet te vergelijken. Het is eens iets totaal anders dan op een knopje van een fototoestel drukken of wachten op een persconferentie tot je eindelijk de juiste foto kan nemen. Voor ik als fotograaf aan de slag ging, heb ik wel nog als hoogtewerker met touwtechnieken gewerkt. Dat was ook fysiek zwaar. Maar dit werk is veel zwaarder. Zeker door de koude.” Op het moment dat we Patrick spreken, is het ‘maar’ een paar graden onder nul in Zweeds Lapland. “Dat is uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar. Maar vorige week was het nog tot min dertig graden. Of dat uit te houden is als je vaak buiten moet werken? Je hebt natuurlijk aangepaste kleren om in te werken, je draagt thermisch ondergoed en je doet veel laagjes aan. Dan gaat dat wel. Iemand die echt niet van de koude houdt, heeft hier niets te zoeken. Maar ik vind het vooral plezant.” Het werken met de honden vindt Patrick het mooiste. “Het zijn fantastische dieren. Ik ben een dierenvriend en ik vind het magisch om connectie te kunnen maken met hen. Dat valt met niets te vergelijken. Het zijn alaskan huskies, die het resultaat zijn van kruisingen tussen bekende hondenrassen als schepers en labradors. Ondertussen zijn ze wel een type hond geworden en worden ze onderling gekweekt. Ze zijn uitzonderlijk sterk en worden blij als ze buiten mogen rennen en trekken. Het zijn echt zachtaardige beesten die houden van menselijk contact. Op mijn vrije dagen ga ik zelf op pad met de slee.” Tot de oksels in de sneeuw “Of het hier soms eenzaam is? Ja en neen. In de kennel werk ik natuurlijk wel vaak alleen. Buiten de toeristen en de collega’s zie je hier ook niet zo heel veel mensen, want de bevolkingsdichtheid in deze streek is minder dan één persoon per vierkante kilometer. Het
dichtstbijzijnde dorp ligt 70 kilometer verder, de dichtstbijzijnde stad 350 kilometer. Als je hier in het bos gaat, dan zak je sowieso tot aan je oksels weg in de sneeuw. Het is hier dus best afgelegen, kan je wel zeggen.” Dochters op bezoek “Langs de andere kant werken hier best veel Vlamingen, en ook de gasten zijn hier voornamelijk Belgen, want de belangrijkste partner van de Pine Tree Lodge is de Belgische reisorganisatie Xplore the North. Je mist natuurlijk je familie, in mijn geval dan vooral mijn twee dochters. Ze zijn hier vorige week op bezoek geweest. Het was natuurlijk heel fijn om hen eens van mijn avontuur te laten proeven. En we bellen geregeld. Tegenwoordig kan je mekaar makkelijk bereiken, ook al ben je 2.700 kilometer van mekaar verwijderd.”
Patrick blijft nog tot april in Lapland en is van plan om van elke dag te genieten. “Ik ben heel graag fotograaf, maar dit leven is veel intenser. Het is een verademing om eens geen files tegen te komen en geen stress te hebben. En om niet verplicht te zijn om constant mails en sms’jes te beantwoorden. Hier leef je op een basisniveau. Je werkt harder, maar het lijkt een eerlijkere manier om te leven. Alles wordt herleid tot de essentie, zonder onnodige bekommernissen. Ik heb hier trouwens geen tijd en energie om me zorgen te maken over wat dan ook.”
“En ik ben zo verliefd op het landschap hier. Als je na een zware dag het noorderlicht ziet dansen, dan heb je niets anders nodig om tevreden te zijn. Als fotograaf is dit een fantastische speeltuin. Het licht en het landschap verrassen me hier nog elke dag.” “Of ik hier nog ga terugkomen? Ik ben nu 44. De meeste anderen die hier komen werken zijn maar de helft zo oud als ik. Ik ben nu vooral blij dat ik de stap heb durven zetten, anders was het er waarschijnlijk nooit meer van gekomen. En wat ik de volgende winters ga doen, daar moet ik nog eens diep over nadenken.”
PATRICK HATTORI Fotograaf ‘‘Ik ben heel graag fotograaf, maar dit leven is nog veel intenser. Het is een verademing om eens geen files tegen te komen en geen stress te hebben. Alles wordt herleid tot de essentie.’’