Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De Buurtpolitie lijkt wel F.C. De Kampioenen”
IAN THE TAVERNIER
I
anthe Tavernier (29) zit in een goede stroming. De Antwerpse, die ooit opdook in reclamespotjes voor een bekend wasmiddel en haar kans bij K3 zoekt K3 waagde, maakt furore met De
Buurtpolitie. “En toch blijf ik onzeker. In deze sector weet je nooit hoelang het succes blijft duren.”
Drukke tijden voor ‘Floor Lommelen’. De tweede Buurtpolitiefilm loopt in de zalen, de opnames van de tv-serie, toevallig gisteren toe aan aflevering vijfhonderd, lopen volop. “Of we die vijfhonderdste hebben gevierd? We hebben net een teambuilding achter de rug”, zegt actrice Ianthe Tavernier. “De voorbije maanden heb ik de serie gecombineerd met Steracteur Sterartiest en een hoofdrol in de musical De Kleine Zeemeermin. Ik ben die periode op adrenaline doorgekomen. Achteraf heb ik dat moeten bekopen. Ik sukkel al weken met een verkoudheid waar ik niet van verlost geraak. Daarom ben ik er niet rouwig om dat het wat kalmer is. Want we hernemen De Kleine Zeemeermin in de paasvakantie.” Wanneer had je door dat De b Buurtpolitie een fenomeen werd? Pas met de derde, vierde reeks. Op het feestje na het einde van de eerste reeks was iedereen in tranen, omdat niemand dacht dat we zouden doorgaan. Toen er groen licht kwam voor een vervolg, was dat een leuke extra. Daarna ging het snel. We lijken wel FC De Kampioenen. Er staan al negen seizoenen, twee films en een strip op ons palmares.
Wanneer merk je vooral die populariteit? Onlangs nog op de première van de bioscoopfilm. De massa volk die we op de trappen van Kinepolis zagen, was ongelooflijk. We geraakten amper naar binnen. Toch absurd? Ik voelde me al schuldig toen ik sommige mensen geen selfie kon geven.
Nooit aan gedacht om een echte flik te worden? Awel, in het begin wel. Ik vond die job van agent heel interessant. Ik dacht er zelfs aan om me in te schrijven voor een opleiding. Tot een oud-commissaris die destijds meekeek op de set, me eraan herinnerde dat wij niet alle saaie politiewerk zoals administratie moeten doen (lacht). Wat heeft Louis Talpe te mab ken met jouw aanstelling bij De Buurtpolitie? Wij spraken samen een stemmetje in voor de animatiefilm Tinkerbell. In die periode zag hij de audities voor een nieuwe reeks, al was het totaal nog niet bekend wat het zou worden. Hij gaf me een seintje, ik deed auditie en werd aangenomen om Floor te spelen. Je slaat ook elders je vleugels b uit. Hoelang kan De Buurtpoli
nog op je rekenen? Ik zie de reeks toch als een vaste basis, eerder dan een blok aan het been. Ik heb veel aan De Buurtpolitie te danken. Het is dan wel routine geworden, maar dankzij De Buurtpolitie ben ik voor andere recente opdrachten opgemerkt. Ze zeggen altijd dat goeie dingen moeten stoppen op een hoogtepunt.. maar dat hoogtepunt blijft toch al een tijdje duren (lacht).
Jullie werken vaak met beesten op de set. Wat waren de meest memorabele momenten? Ze ‘lappen’ het keer op keer om mij iets te laten doen met dieren waar ik schrik van heb. Ik herinner me meteen de vogelspinnen en slangen. Vroeger had ik ook schrik van honden, maar die angst heb ik zelf overwonnen door me een hond aan te schaffen. Maar die slangen en spinnen zal ik echt niet aanraken. Zelfs al staat dat in het scenario. Gelukkig ben ik niet de enige met schrik. Collega Manoe Frateur (Eric Buelens in de reeks, red.) heeft claustrofobie. En onze nieuwe film gaat over een tunnel…. (lacht)
Wat was je vroegste aanraking met dit vak? Toen ik dertien jaar was, heb ik met Frank Van Laecke samengewerkt voor de musical Kuifje. Ik speelde daar een jong meisje in. Toen al was dat een onvergetelijk avontuur. Nu een hoofdrol krijgen in een productie met hem als regisseur (De Kleine Zeemeermin, red.) was de kers op de taart. Ik was in Nederland al eens understudy geweest en heb toen enkele keren mogen optreden, maar dit was nog van een ander kaliber. Ik had wel wat schrik. Frank staat bekend om z’n vakmanschap. Ging ik wel voldoen aan zijn verwachtingen? Ik heb me compleet gesmeten en gelukkig vond hij het goed. We zaten snel op dezelfde golflengte.
Wist je al als kind dat je musical wou studeren? Ik zong graag, en speelde harp op de muziekacademie. Mijn ouders wilden wel dat ik de humaniora (Ianthe studeerde wetenschappen-moderne talen, red.) afmaakte. Daarna deed ik een zevende jaar musical om eens te proeven. Dat viel mee, en van mijn ouders mocht ik toen verder in die richting. Ze wilden wel de beste opleiding. Omdat het in Brussel onzeker was of de musicalafdeling nog ging blijven bestaan, heb ik voor Fontys in Tilburg gekozen. Wij zijn een wetenschapsfamilie. Mijn vader is chemicus, mijn broer fysicus. Mijn zussen zijn psycholoog en kinesist. Eigenlijk wou ik logopedie kiezen, maar onder impuls van mijn ouders, die zagen dat mijn hart bij musical lag, ben ik een ander pad ingeslagen. Ze zagen dat het me gelukkig maakte.
Hoe lastig was het om voet aan grond te krijgen?
Ik studeerde vier jaar in Nederland, en in het laatste jaar deed ik al auditie voor de musical Wicked. Ze zochten een personage dat perfect beantwoordde aan wie ik was, en ik was direct aangenomen. Ik had meteen anderhalf jaar werk. Ik dacht dat het altijd zo makkelijk ging. (lacht)
Dat moet later ontnuchterend zijn geweest. Ja, ik kwam daarna naar Vlaanderen en ben in een zwart gat gevallen. Er waren wel wat kleine optredens en gastrolletjes, maar verder niks. Gelukkig volgde de auditie voor De Buurtpolitie een half jaartje later en is de trein vertrokken.
Heb je ooit eraan gedacht de brui aan te geven? Die momenten zijn er wel geweest. Ook nu blijf ik realistisch. Ik heb nog nooit gedacht dat ik aan de top sta omdat ik toevallig in een populaire reeks speel. Daarom ben ik blij dat ik een diploma heb, en dat er genoeg opties zijn om werk te vinden. Al ben ik ook blij dat ik dat nog niet heb moeten gebruiken. Wat ik nu doe, is mijn passie. En een passie als job doen kies je toch eerder als een job die je alleen maar om het geld doet.
Binnenkort ben je dertig. Hoe voelt dat? Ik heb daar moeite mee. Het is gewoon raar dat je ouders vier kinderen hebben, en het jongste kind een dertiger is. Voor mij klopt dat niet. In mijn hoofd ben ik ergens op 23, 24 jaar blijven steken.
Dertig is ook een leeftijd waarop je je moet settelen. En dat je een gezin hebt en je professionele pad helemaal is uitgestippeld. Maar ik ben op verschillende vlakken nog zoekende. Ik ben ook een onzeker type. Ik denk dat veel acteurs zo zijn. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje: niet altijd werk, en als je een job hebt is dat maar voor een tijdje. Elke keer zijn er audities en moet je jezelf opnieuw bewijzen. Het blijft me nederig houden. En realistisch. Ik probeer te genieten van de dingen die me overkomen, al zal ik enthousiaster zijn als mijn agenda voor langere tijd vol staat. Ik steek wel in het achterhoofd dat er altijd wel iets zal komen. Tot nu toe was dat ook zo. De bal blijft rollen, al zal dat niet zo extreem blijven zoals nu het geval was.
IANTHE TAVERNIER Actrice ‘‘Ik heb moeite met dertig worden. Voor mij klopt dat niet. In mijn hoofd ben ik ergens op 23 of 24 jaar blijven steken.’’