Naar Lapland V

oor het raam schuift weer traag een file voorbij. Al twee uur aan een stuk. De auto’s en vrachtwagens komen van Zwijndrecht en nemen in een slakkengang de bocht rond ons gebouw naar de oprit van de Kennedytunnel. Het gaat traag, heel traag. En het maakt lawaai en het stinkt. Tussen de auto’s door kijk ik naar de plek waar vorige week de symbolische eerste spade voor de Oosterweelverbinding in de grond ging. De spade is weg, de minister en schepenen ook. Het stukje grasland tussen de op- en afrit ligt erbij zoals het er al jaren ligt. Toch moet hier vóór de zomer een parking komen. Voor de auto’s die nu rond ons gebouw schuiven. De chauffeurs kunnen dan de tram nemen. Als hij rijdt, tenminste. Dat is niet het geval. Er dendert geen enkele tram voorbij. Aan de halte verderop staat niemand. Het is (weer eens) staking. ‘Moeten we nog iets schrijven over die staking’, vroegen we ons vanmorgen af. Er was weinig animo voor. Het is allemaal al geschreven en gezegd. We hebben ons al zo vaak boos gemaakt. De Lijn zit in het slop. Vanmorgen op de radio hoge woorden van vakbonden en directie die elkaar maar blijven tegenspreken. Er is duidelijk niet meteen een oplossing in zicht voor de problemen van onze openbaarvervoermaatschappij. Daar komt geheid nog eens staking van. Dat voel je. Intussen heeft Ringland een nieuwe crowdfundingactie opgezet, onder andere om te onderzoeken hoe het verder moet met die verluchtingsgaten van 150 meter die nodig zijn in de toekomstige overkapping van de Ring. Zulke openingen zijn door Europa verplicht als er gevaarlijke transporten onder kap rijden, maar uiteraard zullen ze voor luchtvervuiling en geluidsoverlast zorgen. Ze zijn geen nieuws, die gaten, maar toch een beetje een domper op de overkappingsvreugde. En dan zijn er nog de cijfers van Acerta over het woonwerkverkeer. De provincie Antwerpen is koploper in het aantal fietsers. Kijkend naar file, lijkt me dat goed nieuws. Al kiest nog altijd 75% van de werkende Antwerpenaren voor de auto. De modal shift gaat even traag als die rij auto’s voor het raam. Ten slotte lees ik de reportage over fotograaf Patrick Hattori. Hij zit voor vier maanden in Lapland tussen de sledehonden. Keihard werken, ijzig koud, maar voor de rest geen zorgen: zuivere lucht, geen steden, geen verkeer, geen opgejaagde mensen, geen stress. Ik wil naar Lapland. Een dipje in de strijdvaardigheid, het overkomt iedereen wel eens. Uiteraard blijf ik geloven dat het wel weer goedkomt met de Antwerpse mobiliteit. Er wordt keihard aan gewerkt, er zijn prachtige plannen. Maar waarom hebben we het in godsnaam zo ver laten komen dat we nu decennia nodig hebben om onze fouten te herstellen en ons opnieuw veilig, proper en comfortabel in en rond deze stad te bewegen? Hoe hebben we dat kunnen laten gebeuren?