“2018, het jaar waarin patsers de burgemeesterssjerp uitdelen”

KHALID EL JAFOUFI VOORZITTER STUDENTENVERENIGING MAHARA ANTWERPEN

De film Patser draait al een maand in de Vlaamse bioscoopzalen. Met een onevenaarbaar gevoel voor overdrijving gaf de langverwachte derde film van Adil El Arbi en Bilall Fallah Vlaanderen een inkijk in het leven van patsers, aka drugsdealers. Dat de film min of meer gebaseerd is op ‘waargebeurde shit’, wordt met de voorstelling van het Stroomplan eens te meer duidelijk. “Voor heel wat jongeren biedt zich een perspectief op snel geldgewin aan, in plaats van hard te knokken om kansen te grijpen”, stelde Antwerps burgemeester Bart De Wever (N-VA). De war on drugs en het lik-op-stukbeleid krijgen bijgevolg een flinke upgrade. Maar zoals het upgrades meestal betaamt, worden de structurele gebreken daarbij zelden opgelost. Die gebreken bestaan immers al langer dan mijn geheugen me toelaat te herinneren. Legislatuur na legislatuur bleef de handel in coke zich als een sluipend gif uitdijen in de Scheldestad. Ook de jongste wissel van de wacht op ’t Schoon Verdiep heeft na zes jaar niet meer dan wat statistische effecten opgeleverd. Een lik-op-stukbeleid dat de algemene criminaliteitscijfers helemaal niet doet dalen, had wellicht veel meer tot verbazing geleid.

De bittere realiteit is echter dat het veiligheidsgevoel er in ’t Stad nauwelijks op vooruit is gegaan. Dat heeft wellicht te maken met de recente aanslagen in binnenen buitenland. Maar het lokale veiligheidsgevoel wordt vooral aangetast omdat diverse bevolkingsgroepen zich door het beleid in de steek gelaten voelen. Zo waren er het afgelopen jaar behoorlijk wat incidenten waarbij jongeren het op politieagenten hadden gemunt. In september klonk de analyse van de burgemeester dat drugsbendes aan de basis liggen van een toenemende agressie door mogelijke handlangers. Een beschouwing die mijns inziens de waarheid benadert, rekeninghoudend met de consequente link naar de drugsproblematiek in de criminaliteitsstatistieken. Op andere tijdstippen deed de communicatie van de burgemeester flink de wenkbrauwen fronsen. Zo zouden gelijkaardige incidenten in juni een ‘wederkerende trend’ zijn tijdens de maand ramadan. Als ook de Antwerpse korpschef deze onzin bijtreedt, zoals is gebeurd, wordt het dichten van de kloof tussen politie en burger helemaal geen sinecure. De vraag of Antwerpen een geitenwollensokkenbeleid dan wel een lik-op-stukbeleid nodig heeft, is bijgevolg irrelevant. Simpelweg omdat het speelveld van repressie in beide gevallen ontoereikend is gebleken. De vraag is of Antwerpen geen beleid verdient waarin een leefbaarheidspolitiek de verticale en horizontale solidariteit niet uitsluit. Een vraag die blijkbaar niet hoog op de politieke agenda staat, getuige ook het recente afgesprongen links kartel in Borgerhout, na gekibbel over – jawel – postjes. Dit, terwijl duizenden Antwerpse gezinnen snakken naar een bevrijdend verhaal waar zij onder meer in de patserproblematiek als volwaardige partners het voortouw kunnen nemen.